Να ζούσε ακόμη ο Σολωμός!

Χρησιμοποιείς κάθε φορά άλλα ονόματα.

Οι μνήμες έρχονται προσκαλεσμένες σου,

σου αφαιρούν την ελαφρότητα της ύπαρξης σου.

Φωτίζουν τα σκοτεινά δρομάκια της ζωής σου.

Ξεχνάς πως κάθε μέρα αφαιρείς

τη λέξη «Έλληνας» από την ψυχή του Έλληνα.

Αφήνεις τον ήχο της προδοσίας να σε κατακλύζει

σκληρός, ατσάλινος, κρουστός.

Γνέφεις στους αποξενωμένους των ονείρων

με γυάλινα μάτια, με ξύλινα χέρια.

Τραυλίζεις λόγια αξέχαστα, παλιά:

«Ελευθερία -Δικαιοσύνη -Ισότητα»

σαν όλους τους υποτελείς με τ’ αξιώματα.

Όταν κοιτάζω στις παλάμες σου

τα ποτάμια του αίματος που τρέχουνε,

τους κουτσουρεμένους ύμνους για τα ιδανικά,

ό,τι εν ολίγοις καταπλακώνει τις ελπίδες των νέων:

«Αχ Ελλάδα, Ελλάδα λέω

με τα κλαμένα σου μάτια

με τα μαδημένα σου φτερά».

Οι νέοι με φωτιές ξεκινάνε,

με ήλιους και φεγγάρια ξενυχτάνε.

Θέλουν ν’ αντλήσουν απ’ τον ουρανό τη χαρά.

Βλέπουν τις θάλασσες που τρέμουν

και τις πέτρες που ραγίζουν στους ίσκιους.

Μόλις νιώσουν μια μικρή σταγόνα ευτυχίας,

τότε πέφτουν τα δίχτυα των μακάβριων εχθρών τους:

«Εδώ μοιράζονται απάτες,

εδώ φυτρώνουν τα τείχη.

Μην δεις κακόμοιρό μου

τα απαίσια σφάλματα του ανθρώπου.

Ν’ αντικρίζεις πάντα την ανέχεια της ψυχής και της καρδιάς

όπου πατάς βουλιάζοντας στο νόημα του κόσμου,

όπου σειρήνες ακούγονται των αμετανόητων υπανθρώπων.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης