ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΤΗΚΕ

Όμορφο ήταν τ’ όνειρο που φτιάξαμε

και με ουράνιου τόσου χρώματα το ντύσαμε.

Σαν πίνακας ζωγραφικής φτιαγμένος ήταν.

Που σαν αυτόν, ποτέ ζωγράφος δεν είχε συλλάβει.

Μ’ αληθινά κι αγνά αισθήματα τον είχαμε φιλοτεχνήσει.

Φιλία -αγνή αγάπη- γέλιο- χαρά, μα και δημιουργία

επάνω του ανάγλυφα αποτυπώσαμε.

Και με ήλιου φως ολόλαμπρο φωτίσαμε αυτό και τις ψυχές μας.

Ταξιδιάρικο ήταν τ’ όνειρο.

Σε άλλους τόπους μαγικούς μάς πήγε.

Εκεί που αγάπη κι ανθρωπιά μόνο βασιλεύει

εκεί που η εργασία πράγματι χαρά θα ήτανε.

Μα Δαίμονας τ’ όνειρό μας, ζήλεψε και ήρθε να το κλέψει.

Ο Δαίμονας αυτός που πάντα εσύ φοβόσουν.

Το πικρό του δηλητήριο έχυσε και μόλυνε το ταξίδι.

Τη μαύρη σκιά του στον ήλιο έριξε και χάθηκε το φως.

Θρύψαλα τ’ όνειρο έγινε.

Σπασμένα κομμάτια από γυαλί σκορπίστηκαν στο χώμα.

Και στο σκοτάδι γύρισα ξανά εκεί όπου με βρήκες.

Τ’ όνειρο τούτο να θρηνώ, που εχάθει πριν αρχίσει.

Τα δάκρυα ποτάμι χύνονται, την όραση μου σβήνουν.

Κι ο νους μου πάλι θόλωσε, τον σκέπασε η ομίχλη.

Τι θέλω κι ονειρεύομαι; Αφού καλά το ξέρω.

Πάντα τα όνειρά μου δεν κρατούν, σαν κρύσταλλα θα σπάνε.

Τίτος Ζώης

Αθήνα