Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Τέσσερα ποιήματα από την Άννα Ιωαννίδου


ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ


Η Έμπνευση απεβίωσε.
Επικολλήθηκε και το αγγελτήριο θανάτου!
Ετών: αγνώστου ηλικίας…
Σε «μόλυνε», είπαν, ένας ιός, αληθινό σκουλήκι.
Κι ενώ έψαχνες σ’ ιστοσελίδες, κατέρρευσες.
Το πρωί βρήκαν το σώμα σου παγωμένο.
Στο πληκτρολόγιο.

Ζητούσες εργασία, ακόμη και «κακοπληρωμένη».
Περιπλανήθηκες στις αγγελίες.
Χάθηκες.
Η τελετή της κηδείας λαμπρή.
Συνέρευσαν επιφανείς λογοτέχνες… αλλά κι άγνωστοι.
Κι ο επικήδειος λόγος, κομψοτέχνημα.
Ο κόσμος της ποίησης έγινε «φτωχότερος», είπαν.

Δύσκολη η εποχή για σένα, Έμπνευση.
Οι ποιητές έχουν δηλώσει αποχή από το έργο τους.
Βολεύτηκαν.
Κλείστηκαν στο κελί τους.
Άδειασε η ψυχή τους.
Κανένας δεν σε καλεί πια.
Σ’ εγκατέλειψαν
μες σε στοίβες από λευκές σελίδες και σπασμένα μολύβια.
  
Μα εγώ έχω πεισμώσει.
Αρνούμαι να σε θάψω.
Έλα κοντά μου αυτήν τη νύχτα Έμπνευση
να γράψουμε μαζί έστω ένα στίχο,
μήπως αυτός ο πρώτος στίχος
σημάνει την Ανάστασή σου...



ΣΕ ΥΠΝΩΣΗ


Έγινες αυτοκόλλητος με τις αβασάνιστες απαντήσεις.
Δικάστηκες ερήμην
κι η ποινή «ισόβια ύπνωση»,
χωρίς αναστολή.
Μήπως ήρθε η ώρα να δραπετεύσεις
απ’ τον «ύπνο του δικαίου»;



ΧΑΡΑΜΑΔΑ


Φυλάκισα τις αναμνήσεις
στο κουτί της Πανδώρας.
Λύγισα όμως τα κάγκελα
για να μπορούν  ν’ αποδράσουν.



ΥΠΕΡΑΝΩ ΚΡΙΤΙΚΗΣ;


Κανόνας επιβίωσης.
Κρίνεις αυθαίρετα, κρίνεσαι.
Κι όταν έρθεις «ενώπιος ενωπίω»,
υποκρίνεσαι.


Άννα Ιωαννίδου
Θεσσαλονίκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου