Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Ένα ποίημα από τον Δημήτρη Π. Κρανιώτη


ΕΜΜΟΝΗ ΤΟΥ ΧΘΕΣ


Η μουσική
χτυπά αλύπητα
τη σκέψη μου
με νότες μελαγχολίας,
μα η ψυχή μου θέλει
όσο ποτέ άλλοτε
να χορέψει
με τα φωνήεντα
του "Άξιον Εστί".
Τι θέλεις από μένα
γλυκιά εμμονή του χθες;
Άσε το πρώτο σκαλί
της απορίας
και φτάσε μ’ ένα τώρα
στην κορφή της λύτρωσης.
Το μέλλον πλησιάζει,
όσο κι αν με δένεις
μακριά του.
Χαράζει
στο μάρμαρο της νιότης
με στάλες κόκκινου κρασιού,
τα "σ’ αγαπώ" της άνοιξης.
Χαράζει
στο γυαλί της μοναξιάς
με μολύβια πράσινα,
τα χίλια χρώματα του "δεν",
που θέλω ν’ αγκαλιάσω.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ
(από την ποιητική συλλογή "Νοητή Γραμμή", 2005)

2 σχόλια:

  1. τα "σ’ αγαπώ" της άνοιξης
    Χαράζει...
    στο γυαλί της μοναξιάς
    μολύβια πράσινα
    τα χίλια χρώματα... του "δεν",
    που θέλω
    ν’ αγκαλιάσω.
    Ωραίο,συγχαρητήρια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Muzika
    Godet pa mëshirë
    Mendimin tim
    Me tingujt e melankolisë
    Po shpirti im
    Si asnjëherë tjetër do
    Të kërcej
    Mbi zanoret e
    “Axion estis.”
    Çfarë kërkon prej meje
    Qendrueshmeri e ëmbël
    E së djeshmes?!...
    Shkallën e pare
    Të kurreshtjes braktise
    Dhe më lidh mua në majat
    E shpëtimit
    E ardhmja afron
    Sado qe të më lidhësh
    Largë tij.
    Gdhëndur
    Mbi mermerin rinor
    Me pika të kuqe vere
    Mbi “ dashurit” Pranverore
    Gdhënd
    Xhamit të vetmisë
    Njëmijë ngjyrat jeshile të lapsave
    Të “ jos”
    Dua, …të përqafoj.

    Metafrasi Δημήτρης Κοκαβέσης

    ΑπάντησηΔιαγραφή