Ένα χρονογράφημα από την Εύη Γκάλαβου με τίτλο: "Κοριτσάκι και πάλι!"

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

της Εύης Γκάλαβου

«Κοριτσάκι και πάλι!»

    Επέστρεφα με γυναικεία τσάντα γεμάτη απορίες και σκέψεις για την ύπαρξη των αγαθών και τη χρησιμότητά τους. Σκόνταψα σε χαλίκια, αναρωτήθηκα πως βρέθηκαν μικρά χαλίκια σε τούτη την κατ’ άλλα καθαρή πόλη μου. Μόνο τότε σήκωσα το κεφάλι μου που στηρίζονταν στον κομψό μου λαιμό πάνω σε δυο ημίγυμνους ώμους, ενόψει καλοκαιριού. 

    Ένα πάρκο! Ένα πάρκο τόσο κοντά στη γειτονιά μου, πως δεν το είχα προσέξει τόσο καιρό!  Ήταν άδειο, κανένα παιδί δε χαίρονταν όσα με ανοικτή αγκαλιά, σου πρόσφερε στα πόδια σου. Καλοκαιρινό δειλινό, αεράκι να σου μιλά γλυκά μέσα απ’ τα ψηλά δέντρα που το χρωματίζουν.  

    Δύο τραμπάλες, ένα γύρω-γύρω, μια μεγάλη τσουλήθρα, πράσινο και χώμα. Εκεί που το μάτι συνηθίζει στο χώμα, έρχεται το πράσινο να σου θυμίσει πως είναι να πατάς σε χόρτο, ξυπόλητη. Έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω μου. Κανείς, δεν υπήρχε ψυχή! Έβγαλα με μια κίνηση τα πέδιλά μου από τα πόδια μου και περπάτησα ξυπόλητη, αγνοώντας τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει ένα φαινομενικά αθώο γρασίδι σε πάρκο, στην Ελλάδα. Ένιωσα ξανά παιδί, κοριτσάκι μικρό που έπαιζε στο χωριό του με τα χώματα και παίζαμε κρυφτό, τζαμί, μήλα και τόσα άλλα. 

    Εδώ;  Εδώ.. τίποτα, άδειο! Ανέβηκα με μεγάλη ευκολία στην κούνια και ταλαντεύτηκα όπως άλλοτε. Δεν ήταν δύσκολο, μια απόφαση είναι, απλώς ανεβαίνεις και δίνεις ώθηση με τα πόδια και ξαφνικά αισθάνεσαι πως μπορείς να φτάσεις τα σύννεφα που ταξιδεύουν εκεί ψηλά, αγνοώντας την ύπαρξή σου εκεί κάτω στη Γη. 

    Βλέπω μια παρέα μικρών αγοριών να φτάνουν τρέχοντας προς το πάρκο. Το διασχίζουν σαν κομήτες με σταθερή ταχύτητα. Μέσα στην παραζάλη του παιχνιδιού τους με είδαν, γέλασαν τα χείλη τους, με κορόιδεψαν με το βλέμμα τους και χάθηκαν μέσα στην τσιμεντούπολη, αφήνοντάς με πάλι μόνη στο ήσυχο πάρκο. Αναρωτήθηκα, γιατί ετούτος ο θησαυρός να μένει κρυμμένος και γιατί τα παιδιά να μην είναι εκείνη την ώρα εκεί, να τον χαίρονται. Ν’ ακούγονται κελαριστές φωνές και χάχανα ευτυχίας, γκρίνιες απογοήτευσης μέσα από το κρυφτό, έστω φωνές διαμαρτυρίας από τα "μήλα", γιατί η αντίπαλη ομάδα προηγείται μ’ έναν πόντο. 

    Πού βρίσκονται τα παιδιά τώρα; Να είναι άραγε φυλακισμένα σε εικονικούς κόσμους, να παίζουν σ’ άλλες γειτονιές, να βολτάρουν σε εμπορικούς δρόμους, κρατώντας χέρι-χέρι τους μεγάλους ή απλώς να μην τους έδειξε ποτέ κανείς το πάρκο; Να αγνοούν την ύπαρξή του και το μεγαλείο του; 

    Την επόμενη φορά θα παίξω και με τα χώματα, όπως τότε…