Προς τα πού να τραβήξουμε κουπί τώρα,
που η ματιά ναυάγησε μέσα στα σύννεφα;
Πού θ’ απλώσουμε πια το βλέμμα
σαν οι ορίζοντες έγιναν
αχλύ κι αόρατη κλωστή;
Σε ποιους ήλιους θ' απλώσουμε τα χέρια
με ακίδες αχτίδων,
που μαζέψαμε για το χρυσό στεφάνι,
να πλέξουμε της Πρωτομαγιάς τα όνειρα;
Σε ποιών θεών τις δευκές προσταγές
εμείς ως φρέγανα τ’ ανέμου
θα κλίνουμε το γόνυ,
ζητώντας πίσω τα χαμένα μας φεγγάρια;
Σαν τα τοπία τα βλέφαρα
αμυδρά θα ανοιγοκλείσουν
απ’ της θαμπής ομίχλης
το νυσταλέο δισταγμό;
Ξεμείναμε ολομόναχοι
μέσα στο αρχιπέλαγος
χωρίς πυξίδα δίχως κουπί.
Ποιος ταξιδεύει;
Σε σαπιοκάραβο απάνω
επιζήσαντες ναυαγοί.
Με τους βοριάδες να φυσούν
και να στροβιλίζουν
την τρέλα σ’ ανεμοθύελλα χωράφια
και την περγαμηνή γραφή
να παίρνει σάρκα και οστά
μετά την επανάκτηση
της κυριαρχίας στα φύκια.
Μια συννεφούλα η ζωή απ’ του ουρανού
το κάδρο ξεκομμένη, αδυσώπητες
μπόρες αναπαράγει.
Την αγάπη αφήνει πίσω
άλλοι να ξυλεύονται.
Κι εμείς γητευτές του ονείρου
στις απόκρυφες ρωγμές της γης
τα απόρθητα κάστρα προσπερνάμε.
Με μιαν ανάσα μέσα απ’ τη μπόρα
και τη βροχή
να την κρεμάμε στο πάνω
δώμα να μας στεγνώσει,
να τη φοράμε την Κυριακή.
Όταν της σιωπής τα σήμαντρα
θα έχουν σημάνει
την επίσημη διεκδίκηση
του ουρανού πάνω
στην απλωσιά της θάλασσας.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου