Όμορφο γαλάζιο της ψυχής
αγνή σιωπή στην απεραντοσύνη,
από το βράχο της υπομονής
στέκεται και θαυμάζει
με των ματιών τη νοσταλγία
ένα ιερό σημείο· ένα σταυρό
φτιαγμένο απ’ τη μοίρα.
Η φουσκωμένη ψυχή πελάγωνε
σ’ ανίσκιωτους κάμπους,
προτού γραφτεί ο ύμνος της
κι έρθει η γαλήνη της ύπαρξης
μετά από την αναταραχή.
Οι ανέστιοι ψιθύριζαν την τελευταία μοίρα τους
μπρος στον καθρέφτη
των ξεθωριασμένων προσωπείων,
πλάθοντας για την άφταστη ζωή
όμορφα παραμύθια.
Ας κείτεται δίπλα τους νεκρή
η εικόνα του διαβάτη
που πήρε ομίχλη και οργή
για να φυλακίσει τον πόνο.
Κι ίσως πικρά καμάρωνε τώρα
μέσα από χέρια που πάγωναν
τα όνειρα που άρχιζαν μια άτακτη φυγή.
Ο πρόσφυγας δούλεψε το ξύλο και τον χαλκό,
δούλεψε το άροτρο
με το ίδιο μονότονο ερωτηματικό.
Έχτισε με τον άνεμο κατώφλια
και πελεκώντας την άρνηση
προχωρούσε με τη σκόρπια νοσταλγία.
Γλίτωσε απ’ τα έλη
που του κατέτρωγαν τη δύναμη
κι έμοιαζε με κάποιο απ’ τα πουλιά
που δεν έβρισκε κλαρί
πάνω του να καθίσει
να τραγουδήσει τον καημό και τον πόνο του…
Πόσοι ουρανοί τάχθηκαν στο ανυπόφορο σκοτάδι;
Πόσα φεγγάρια δηλητηριασμένα ήρθαν να σ’ αγγίξουν;
ενώ εσύ σε μια γωνιά παροπλισμένος
έκρυβες μέσα στο σακάκι σου τον πόνο.
Στις πιο σκληρές μάχες της ψυχής αφηνόσουν
μετρώντας τις κρυφές δυνάμεις,
εξαργυρώνοντας την πίστη
σ’ ανέλπιστα νομίσματα ενός αθέατου κόσμου.
Μ’ αυτά θα ζήσεις τα υπόλοιπα χρόνια·
τα λίγα που σου απομένουνε…
Σαν μύλος γερασμένος
τον ίδιο σπόρο, την ίδια φύτρα της θλίψης μας
άπειρες φορές θα γυρνάς,
μέχρι να σε λυπηθεί ο Θεός
αιώνιε δεσμώτη, γυρίζοντας πίσω.
20/04/2008
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
( Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή « Η φλεγόμενη πόλη » )
Διαβάζω τους στίχους σου κι αρχίζω το κλάμα και μου τριβιλίζει το νου,"το ίδιο μονότονο ερωτηματικό"που επιστρέφει κάθε μέρα στα μάτια σου και περιμένω ποιητή ένα ημίθεο να μ'απαλλάξει κι εμένα και σένα και όλους απ'το γυπαετό που κατατρώει το ήπαρ μας.Τίς πέτρες μου ρίχνω ξοπίσω μήπως φυτρώσουν οι τριακόσιοι να αγιάσουν το χώμα μας που το έχει μολύνειη καπνιά απ'τους άκαπνους.Λάσκαρη,το θαυμάσιο ποίημά σου θα το νιώσουν βαθιά ,όχι όσοι πονάνε τούτη τη χώρα,μα όσοι κάθε μέρα μνημόσυνο για τη ρωμιοσύνη που αλλοτριώνεται.Ο θεός να βάλει το χέρι του....
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το πολύ όμορφο και ουσιαστικό σχόλιό σας, όποιος και αν είστε! Αν δεν κάνω λάθος είστε ο Θεόδωρος Σαντάς, απ' ό,τι μου θυμίζει η γραφή σας αυτή!
ΔιαγραφήΟμορφη γαλάζια η παιδική καρδιά μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κι αν την έκανε γριζα η αδυναμία
μέσα της κι όχι η δικη μας εκλογή
Φτανει που πάντα κρατήσαμε ανεπαφο
κείνο το παιδικό γαλάζιο
και το κρατήσαμε κρυμένο
στο Ενηλικο μαυρο μας
Κι ήρθε η ώρα που ξεκαθάρισε η συνεφιά ,
καθαρισε το γαλάζιο μας
κι έγιναν όλα τα όνειρα μια ξαστεριά
Η καρδια μας ξεκαθαρη δινει και παιρνει αγάπη λυτρωμένη (Πολυ ομορφο Λασκαρη σαν ολα τα έργα σα)
κι εγινε ο δεσμώτης επιτέλους ελευθερος Να εχει την δική του εκλογή
Κυρία Μαρούλλα είναι πολύ συγκινητικό αυτό που γράψατε! Μήπως όσοι βιώσανε την προσφυγιά δεν νιώσανε σαν να τους κεντά βαθιά στην ψυχή και στη σκέψη το μαρτύριο, ο εξουθενωτικός πόνος της κατασταλαγμένης αίσθησης πως η ζωή του καθενός αρχίζει -χωρίς να το θέλησε- από το μηδέν;
Διαγραφή