Της φαντασίας τ’ όνειρο
δεν ζει από αυταπάτες.
Δεν σιωπά, δεν χάνεται σαν σβήσουνε
στον ουρανό τ’ αστέρια.
Περιμαζεύει βότσαλα να στήσει
ηλιόφωτα γαλάζια καλοκαίρια
την ώρα, που η θάλασσα μ’ αφρολυγμούς
παρηγορεί στα πρόσηλα στη γη αμέριμνα
τα ριζωμένα βράχια.
Δεν κλαίει όπως το σύννεφο,
που το σκορπά ο αγέρας.
Δεν ήτανε ποτέ του tango ο ευειδής
κι απόρθητος ελκυστικός ρυθμός…
Μα τούτο τ’ όνειρο γλιστρά μέσα
από μιας δροσοσταλίδας την κλεφτή ματιά.
Ξεχύνεται και σμίγει με τ’ αστέρια να γίνει
θέλει μια ψυχή με τις χαρές όλης της γης
να ενωθεί σε απλωμένα χέρια.
Τούτο το όνειρο θέλει φεγγάρια
ολόγιομα σε ξέφωτα λημέρια
για να του φέγγουν το σκοπό
μ’ ένα τραγούδι ερωτικό.
Σαν της άνοιξης πλανεύτρας,
που το νου μας ξελογιάζει,
σαν ορμά ν’ αναδυθεί μ’ ένα πάθος αστραπή
μέσα απ’ της παπαρούνας το τρέμουλο
πορφύρας μείλιχο και εύχυμο φιλί.
Vicky Kostenas Lagdos
Poetessa
15.8.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου