Όταν γυρίζεις ρυθμικά, ένα ανθρώπινο δάκρυ αναζητά
πάνω στους λεπτοδείκτες τη μαρμαρωμένη θύμηση.
Βαλσαμωμένοι πόθοι στο εργαστήριο άγονων ιδεών,
του κέρδους το άδικο χέρι
χαστουκίζει ένα μάγουλο παιδικό
για να μην ανθίσει ποτέ η χαρά στο πρόσωπό του!
Όταν γυρίζεις ρυθμικά κι ο ήχος σου τις λέξεις τροχίζει
σ’ ένα λευκό χαρτί που βάφεται με αίμα,
τον πόνο αυτών των δύστυχων πλασμάτων ανιχνεύεις,
μέσα στου σαλονιού την ανυπόφορη μοναξιά.
Ένα στοιχειό στους τοίχους τους παράξενους,
μοίρες υφαίνοντας ύπουλα, κρυφά σπέρνοντας τις ελπίδες
σ’ άγονο τόπο, να φυτρώσει όνειρο πολύφυλλο
που θα γινόταν στ’ αλήθεια θαύμα κάποτε
αν δρόσιζε τις παιδικές ανάσες,
αν ζύμωνε χαμόγελα αγνά, με υλικά αγάπης…
Πότε θα νιώσεις της ευτυχίας το άγγιγμα,
και το μερτικό σου από την αιωνιότητα θα έχεις πάρει;
Απλή απάντηση και όμως για έναν άνθρωπο τόσο σημαντική
που πίνει φως από το πικρό ποτήρι, το δικό σου…
Προσκυνητής των μάταιων επιδιώξεων του πλούτου,
θα φτερουγίζεις δευτερόλεπτο χαμένο, πνιγμένο μες στις ώρες
τριγύρω απ’ τις απάτες των ανθρώπων.
Θα είσαι άκομψο στολίδι αυτού του τοίχου,
θα είσαι φόρεμα της θλίψης το φθαρμένο,
θα νιώθεις αγγέλους να σου ρουφάνε τους αριθμούς
των πρωινών και βραδινών σου άσκοπων αναζητήσεων
κι ο ήχος σου θα σβήσει λίγο-λίγο·
γυαλιά κομμάτια τα μεγαλόπρεπα λεπτά σου
που ανοίγουν καθημερινά πληγές,
σ’ ένα παιδί που θέλει ν’ αγκαλιάσει τα όνειρά του!
** Ο πίνακας σύνθεση-κολλάζ είναι της Άννας-Μαρίας Τσικρικώνη-Κατσαρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου