«ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΑΣ ΨΑΛΛΕΙΣ ΠΑΛΙ» από τον Θεόδωρο Σαντά

Στη μνήμη του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851-1911)

Πότε θα μας ψάλλεις πάλι

αχ φωνή του «Ραμπαγά»

τι στεγνή είν’ η ζωή μας

και πικρή η σταλαματιά.

Σαν το σκοτεινό τρυγόνι

σαν της μάνας την ποδιά

που τρυγάει την ανέχεια

να χορτάσει τα παιδιά.

Έσβησαν οι ήχοι αγάλι

και κοιμήθηκε η νυχτιά

σ’ ένα σπίτι ρημαγμένο

που δε βρήκε αγκαλιά.

Έκλαψε λιγάκι ο Γκιώνης

με παράπονα παλιά

και το βλέμμα του Σκιαθίτη

βάρυνε στη σιγαλιά.

Πότε θα μας ψάλλεις πάλι

εκείνα τα εσπερινά

που τα ήξερες απέξω

σαν τραγούδια γιορτινά.

Σαν το σκοτεινό τρυγόνι

βάφτηκες με σκοτεινιά

σύννεφο η παραζάλη

κι η ανάσα σου βαριά.

Στ’ αναλόγια και πάλι

θα μας πεις πασχαλινά

«Αλεξανδρινέ μ’ αέρα»

στα εκκλησάκια τα λιτά.

Θα σε ξαναβρούμε πάλι

με ιερέα τον Πλανά

ή θα πας στο Άγιο Όρος

για προσκύνηση ξανά.

Τρεις απόψε ο Γενάρης

μέρες είναι του χιονιά

άγιος θα πας αντίκρυ

με θεού μεταλαβιά.

Έγινε η νύχτα μέρα

σε ζητάει η Φραγκογιαννού

και ο Άγιος Ελισαίος

σε μια σκήτη τ’ ουρανού

Θεόδωρος Σαντάς