«ΑΛΦΑ ΟΠΩΣ ΑΠΟΛΥΜΑΝΤΗΡΙΟ» από την Άννα Ιωαννίδου

Άνθρωποι.

Πρόσφυγες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, τραγικοί ήρωες.

Πιόνια στην σκακιέρα πολιτικών παιχνιδιών.

Άφιξη.

Χιλιάδες ρακένδυτες ψυχές έφτασαν στο λιμάνι.

Ονειρεύονταν μία νέα πατρίδα για να ριζώσουν.

Αποβίβαση.

Πρόσωπα σκαμμένα απ’ την  πείνα και την δυστυχία.

Καλωσόρισμα δεν γνώρισαν ποτέ, κανείς δεν νοιάστηκε…

Απόγνωση.

Αποδεκατισμένοι απ’ αρρώστιες και κακουχίες.

Δάκρυα στεγνά ράγιζαν το βλέμμα.

Απολύμανση.

Εκεί χλευάστηκε η αξιοπρέπεια, βιάστηκε η ψυχή και το σώμα.

Κι ο πόνος ανείπωτος.

Ατμοί.

Βίαια στοιβάζονταν, όλοι γυμνοί στο κλίβανο.

Κάηκε, πληγώθηκε το δέρμα απ’ το καυτό νερό.

Αγριότητα.

Κορμιά παγωμένα σε διαμαρτυρία, μελανιασμένα τα χείλη και τ’ ακροδάχτυλα.

Κι ο κρύος Βαρδάρης  τούς μαστίγωνε ανελέητα…

Απελπισία.

Ρίγος  και φόβος διαπερνούσε την ύπαρξη, τα δόντια χτυπούσαν.

Ήθελαν να καλύψουν την γύμνια τους, αναζητούσαν τα σχισμένα ρούχα.

Απαξίωση.

Οι γυναίκες θρηνούσαν για τα κομμένα μαλλιά τους.

Ήπιαν απ’ το ποτήρι του ύστατου εξευτελισμού.

Απολυμαντήριο.

Καλαμαριά, τόπος μαρτυρίου και ντροπής.

Αρετσού, η παραλία της φρίκης.

Απογοήτευση.

Θανατηφόρα  η γεύση της νέας πατρίδας.

Ο κλίβανος σφράγισε την ζωή τους