Ποθείς του χρόνου το σοφό κεντρί
και της αιωνιότητας το χάδι,
του έρωτα το δάκρυ που θα πιεις
είθε να γίνει γλυκό σημάδι!
Μες της νεότητας την αστείρευτη πηγή
το αγαλματένιο σώμα ν’ αφεθεί
στης ποίησης την αγιάτρευτη πληγή
που μόνο με στίχους επουλώνει.
Κι ο νους ν’ αγγίξει ουρανούς
με της έμπνευσης το μουσικό δοξάρι!
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Να που όλα όμως κυλούν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννοώ πως με το πέρασμα του χρόνου ξεθωριάζουν..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάλαβα αγαπητή "Γυναίκα" το σχόλιό σας, η ποίηση όμως δεν ξεθωριάζει ποτέ, γιατί την αγγίζει πάντα της αιωνιότητας το χάδι και της νεότητας η αστείρευτη πηγή.
ΔιαγραφήΞέρεις πολύ καλά πως δεν μιλώ για την ποίηση..:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Λάσκαρη!