Αγαπητοί μου φίλοι, ψάχνοντας σε κάτι παλιά τετράδια, βρήκα μερικά ποιήματα που αντιπροσώπευαν ένα προηγούμενο στάδιο της ζωής μου, θα έλεγα θλιμμένο και απαισιόδοξο, και μία διαφορετική γραφή από αυτή που συνήθισα τώρα τελευταία. Ένα από αυτά, σας το παρουσιάζω εδώ:
Προσμένοντας ένα χτύπημα στο τζάμι,
μια άλλη αράχνη κουρασμένη
να κρέμεται στις άκρες της ουσίας,
μια άλλη ευτυχία κάπου χαμένη
στην εσωτερική της λάμψη.
Τα μάτια που κοιτάζουν ξέπνοοι νάνοι
κόσμοι βυθισμένοι σε ανθρώπινο σκελετό,
δε βρίσκουν όσο και ν’ αγωνιάνε
το ουσιαστικό.
Κρυμμένη γη και ουρανός
στη συννεφιά της σκέψης,
αποσυνδέσεις πια της λογικής
παγώνουν όλες οι αισθήσεις που μας ξεγελάνε
σ’ ένα αταίριαστο σκηνικό διαφυγής:
η πόλη κολυμπάει στη ζεστασιά της
κι οι άνθρωποι-οι σπίθες της ζωής
όταν για μια ιδέα πολεμήσουν
πέφτουν στο βράχο της σιωπής.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου