Δύο ποιήματα από τον Νίκο Κυριακίδη

ΜΩΒ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

(στον άγνωστό μου Νίκο Λέκκα-στην αλήθεια του)

Εσύ που ξέρεις να κρύβεσαι,

έχουν μπει άλογα στο στομάχι σου.
Γι’ αυτό είσαι αδύνατη.
Μυρίζεις λόγια που τα είπε κάποιος.

Συχνά λες:
«Ήταν αλλουνού, γι αυτό».
Γλείφεις το δικό σου πόδι,

Με τη μακριά σου γλώσσα και πάντα λες:
«Δεν είναι δικό μου, ηλίθιοι».
Ξέρεις τι χωρίζει τον κόσμο;
Εκείνη η γριά με τα σκοινιά για χέρια,
που μαρτυράει  τα παραμύθια,

για την ολόκληρη.
Εσύ που σε νιώθεις πριν κοιμηθείς,

που πασπατεύεις τον ακρωτηριασμό,
βάλε σ’ ένα σακούλι τα κομμάτια σου
Και δώστα.
Θα τα βρει -θα δεις- κάποιος

που μετράει μέρες.
Εγώ πάλι, θα σε βρω εκεί που σε πρωτοείδα.
Ανάμεσα στις σκάλες εκείνου του άδειου ξενοδοχείου
Στη μέση ενός κενού
Να τρέχω μήπως και προλάβω
Με νερά τριγύρω
-καθαρά γαλάζια νερά-
«καλό όνειρο»,
λένε οι γέροι.

ΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΥΣΕΙΣ

Πετάει
Με τα ταξίδια στα χέρια
Συντροφιά με το γελάκι της
Διαφανής
-Προσοχή στο στόμα της-
Περίεργα τα δάχτυλά της
Που και που αρνιέται να πιστέψει
Ρωτάει συχνά
Τα ίδια πράγματα
Τα πρωινά
Πιστεύει
Τα βράδια
Δυσπιστεί
Κολυμπάει
Στις ποσότητες
Κλαίει
Για τις ποσότητες
Ντρέπεται
Στα τζάμια γυρνά τη πλάτη

(Γ΄ Έπαινος στον Β΄ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2012 της Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού Κύπρου).