Άτιτλο

Να σου χαιδεύω τα ξάστερά σου τα μαλλιά,
να σε ποθώ μέσα από γράμματα - πέπλα του ονείρου,
να σ’ ακουμπώ πάνω στα ξεθωριασμένα κύματα,
λάμψεις ατέλειωτες αναδεύοντας
στο πέρασμα του χρόνου.

Να σε τυλίγω σαν κλωστή πολύχρωμη
και το ουράνιο, γαλανό πλεχτό σου, με ήλιο να στολίζω,
βλέφαρα που κλείσανε στου φεγγαριού την όψη
μην αντέχοντας καινούργια πια ταξίδια,
να ξυπνώ… ανεβάζοντας τα βλέμματα ψηλά
με του ονείρου τη σιγουριά
και των ελπίδων το ανανεωτικό φτερούγισμα.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης