Κριτικό σημείωμα για την ποιητική συλλογή: «Λόγια Καρδιάς» (Στην Αιώνια Μάνα) της Ρένας Τζωράκη - Μανουκάκη.

   Η ποιήτρια Ρένα Τζωράκη - Μανουκάκη με την ποιητική συλλογή της: «Λόγια Καρδιάς» αποτίει φόρο τιμής στην «αιώνια μάνα», τη δημιουργό της ζωής και την ανεξάντλητη πηγή χαράς, αγάπης και ανυστερόβουλης προσφοράς.

   Γράφοντας «Αντί προλόγου», κάνει ευδιάκριτες τις πρώτες στιχουργικές της επιλογές, που μέσω βαθιών κι έντονων συναισθημάτων αποκτούν σιγουριά και σταθερότητα καθώς αποτυπώνονται στο χαρτί με γνησιότητα κι ελκυστική μουσικότητα:

«Για σένα…
που είσαι μαζί μου
και μου λείπεις,
γιατί απ’ τη ζωή…έχεις χαθεί,
μα σε αισθάνομαι κοντά μου,
κάθε λεπτό,
κάθε στιγμή…».

   Η κυρία Τζωράκη μάς δίνει στίχους λιτούς, χωρίς πολλά στολίδια, μα που μιλάνε απευθείας στην καρδιά και στην ψυχή:

«Ματωμένες λέξεις
καρδιά που αιμορραγεί
αφήνει πάνω του τη θλίψη,
που κουβαλώ στης νύχτας
την ατέλειωτη σιωπή…».

   Ο πόνος λοιπόν, μετουσιώνεται σε δημιουργική έμπνευση και παρασύρει όλες τις προσωπικές αναμνήσεις, καθιερώνοντας τες στη σκέψη ως πολύτιμους και ανεκτίμητους θησαυρούς. Το συγκεκριμένο φορτίο όμως είναι ιδανικό για να φτερουγίσει ο εσωτερικός κόσμος της ποιήτριας και να μας ταξιδέψει σε όμορφα ψυχικά τοπία, κυρίως με φαντασία και λυρισμό αλλά και συναίσθηση των γήινων διαστάσεων ενός επίγειου αγγέλου, όπως ακριβώς πρέπει να αισθάνεται τη μάνα κάθ’ ένας γιος ή κάθε μία κόρη.

   Το θρηνητικό τραγούδι που απελευθερώνει η ποιήτρια, σηματοδοτείται από μία παιδική ηλικία που έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την ευαισθησία και τη θεώρηση της ποιήτριας απέναντι στη μάνα:

 

«Πες μου, πώς να λησμονηθείς;
Μόνο αν το τραγούδι αφανιστεί
κι η ποίηση…ξεριζωθεί…».

   Γράφει πολύ επιτυχημένα σε κάποιο σημείο η ποιήτρια:

«Μιλά για Σένα

η σιωπή»,

  

γιατί πριν εξωτερικευτεί το συναίσθημα με στίχους κι εκτονωθεί η ψυχική οδύνη, πριν δουλευτεί και ολοκληρωθεί η έκφραση, ένα ορμητικό ποτάμι κυκλώνει τις σκέψεις και ο «χρόνος-Κρόνος» ενισχύει την απόφαση να αφεθούν ελεύθερα τα βιώματα και να τραγουδηθεί με χείλη και χέρια που τρέμουν από τον συγκλονισμό της στιγμής, η πολλή ευεργετική σχέση μάνας-κόρης.

   Η ποιήτρια αναρωτιέται εύλογα:

«Τι να ’ναι κείνο
άραγε που δεν πεθαίνει
και στην αιωνιότητα
για πάντα ταξιδεύει;».

Και η δική της απάντηση έρχεται αμέσως: «Μονάχα η αγάπη παραμένει». Μ’ αυτόν τον τρόπο «αποκτάει ουσία ο χάρτινος κόσμος της».

   Αποτελεί ατομική υποχρέωση της ποιήτριας να συμπληρώσει το αληθινό μέγεθος της αξίας της μάνας για να συνεχίσει ν’ ακούγεται επ’ άπειρον ο ανεξάντλητος εξόδιος ύμνος της:

«Μάνα,
πανόλβια Θεά
στα τρίσβαθα του νου μου
πολύφθογγη,
νυχτόδρομη,
αστέρι τ’ ουρανού μου!».

«Ω Μάνα!
χορηγία της ζωής
χαριτοδότρα της ψυχής
και φλογοκλαίουσα αστραπή
βάλσαμο Εσύ στου κόσμου μας τη συντριβή».

   Οφείλουμε να κοιτάξουμε με θετικό βλέμμα την ποιητική προσπάθεια της Ρένας Τζωράκη - Μανουκάκη, η οποία δουλεύοντας ένα απεριόριστο σε νοηματικές παραμέτρους και προοπτικές θέμα, όπως είναι η μάνα, πρόσθεσε στην εγχώρια, σύγχρονη ποιητική παραγωγή μικρά ποιήματα, όμορφα λιθαράκια που ανεβάζουν σκαλί-σκαλί τον αναγνώστη σε μια έντονη συγκινησιακή ατμόσφαιρα. Τον κάνουν μύστη και κοινωνό μιας βαθιάς ριζωμένης αγάπης που λυτρώνει από τη βάσανο του πόνου, γιατί «γεννήθηκε μια νέα βελούδινη / και τρυφερή καρδιά». Η ποιήτρια διαθέτει αναμφισβήτητα όλες τις προϋποθέσεις ώστε να  δώσει μελλοντικά ώριμους και αξιομνημόνευτους στίχους.

   Κλείνοντας αυτή την αναφορά στην ποίηση της Ρένας Τζωράκη - Μανουκάκη, έχω να παρατηρήσω πως αρκετοί άνθρωποι με ανεπτυγμένη ευαισθησία και κλίση στη γραφή, ενώ στις αρχές της πορείας τους δίσταζαν να παρουσιάσουν το έργο τους, με το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου τους -μητέρας ή πατέρα- τόλμησαν να κάνουν το μεγάλο «άλμα» και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, λες και ο χαμός εκείνος απελευθέρωσε τις πιο δημιουργικές τους δυνάμεις και ο πόνος, ναι ο πόνος ενίσχυσε την πίστη στον εαυτό τους και αυτός ήταν η κύρια αιτία που οδήγησε το χέρι τους στην πένα.

24/03/2013

Λάσκαρης Π. Ζαράρης