Στον άγνωστο πολεμιστή όλων των εποχών

Ποιος ξέχασε τον άγνωστο στρατιώτη

με την απαστράπτουσα πανοπλία

και το αυταρχικό ύφος;

Ψημένη γη στα μάτια του

τυφώνες στα μαλλιά του,

μια ιαχή που αντηχεί στα κάστρα του πολέμου.

Μου μίλησε για μια συνωμοσία.

Γράφτηκαν πολλά βιβλία,

πολλά λόγια μεθυσμένα απ’ το θαύμα.

Μα λίγα χτύπησαν στις ρίζες της πληγής.

Απ’ όπου περνάει η τόλμη του σηκώνεται αέρας,

δίνοντας μηνύματα στη φοβισμένη μας ζωή.

Χτυπήθηκε πολλές φορές στο χρόνο,

με μανιασμένα ιδανικά και στείρες απολαύσεις.

Αίμα σπινθηροβόλο πότισε τις αλυκές,

βλέμμα που θα ξεσήκωνε τον κόσμο.

Διάβηκε ποτάμια αιώνια

κι εχθρούς γκρέμισε απ’ τα τείχη

για μια ιερή ιδέα, τροφοδότρα μοίρα.

Πώς να κοιμηθείς μ’ αυτόν τον άγνωστο στρατιώτη

που κάθε φορά εισέρχεται απ’ τις ρωγμές του χρόνου

και μου εξιστορεί τις αυλικές απάτες,

τη λύσσα των ανθρώπων για εξουσία!

«Δεν πέθανα ποτέ,

ίσως ξαναγεννήθηκα σε μία άλλη ιστορία.

Ήμουν ο ίδιος πόθος ο αιώνιος,

η ίδια οπτασία μιας έφηβης ζωής

που πρόκοβε σε όνειρα και σμίλευε εικόνες.

Επιδέξιος ανιχνευτής γενιάς ριψοκινδυνευμένης

με κληρονομιά απέραντη».

Μην αποχαιρετάς το φως που γέννησε την τραγωδία.

Φως του ήλιου, της ψυχής,

καλά κρυμμένη χώρα στα μονοπάτια της περήφανης ζωής.

Αρχαίος, μα και σύγχρονος Έλληνας πολεμιστής.

Λαμπρά αγάλματα, γεμάτα ρώμη,

με μία επίσημη ενοχή να μας τυφλώνει.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης