Αν ο ποιητής δεν είχε βρεθεί κάτω από το πέλμα του άλλου δεν θα είχε ανακαλύψει το όραμα της αληθινής ζωής. Αν το σκοτάδι της άγνοιας του στερούσε την όραση τότε δεν θα μπορούσε να δει πόσο χαμένο είναι το παιχνίδι των πολλών. Προσηλωμένος στο δικό του παιχνίδι, έχει τα μάτια ανοιχτά στη ροή της ζωής. Γνωρίζει πως το παιχνίδι των πολλών αποτελεί μια μακραίωνη ιστορία ενοχών, παραλείψεων, συμβιβασμών, αποσιώπησης κι όλα τα συναφή που με μια λέξη αποτελούν παρελθόν. Η επανάληψη των λαθών του παρελθόντος εκεί που οι πολλοί καλύπτονται και συγκαλύπτονται οδηγεί στη φθορά.
Ο ποιητής που ανήκει στο μέλλον είναι μυστικός. Και πώς να είναι ποιητής αν δεν είναι μυστικός; και πώς να είναι ποιητής αν δεν είναι μοναδικός αλλά και πώς να είναι μοναδικός αν δεν τον έχει σημαδέψει μια ειδική μοίρα;
«Τώρα που μ’ άγγιξε
Σαν πυρωμένο σίδερο
Η αλύγιστη σιωπή
Τώρα ξέρω Θεέ μου
Πως τούτη η ζωή
Είναι η δική μου»
                   (Ποιητ. Συλλ. Αλκμήνης Κ.
 Σύνορο, σελ.45)
Είναι βέβαιο πως η μοναδικότητα και η υπεράσπισή της χρειάζεται έναν αγώνα υπεράνθρωπο στον οποίο κέντρο αναφοράς δεν είναι ο ίδιος αλλά η Αλήθεια που καίει τα σωθικά του.

 Ενδεικτικό ότι ο ποιητής  βρίσκεται στο Όλον, γι’ αυτό και μιλά για το κάθετί σαν να υπάρχει μέσα στο κάθετί αποτελεί ένα  ποίημα του Ρίλκε :

Ο πάνθηρας

Έτσι ως πίσω από τα σίδερα περνά ολοένα
Το κουρασμένο βλέμμα του πια δε θωρεί
Σάμπως μυριάδες σίδερα να ‘ναι θαρρεί.
Και πίσω από τα σίδερα κόσμος κανένας.

Το απαλό βάδισμα μ’ εύκαμπτο ζάλι απλώνει
Και το γυρνά σε μικρότατους κύκλους, στιβαρό,
Μοιάζοντας σαν γύρω από κέντρο, ρωμαλέο χορό,
Που μια δυνατή θέληση ναρκώνει.

Άλαλος μόνο, κάποτε, την κουρτίνα σηκώνει
Του ματιού, που μια εικόνα ευτύς αρπάει
Και στα σφιγμένα μέλη του γαλήνη πάει
Κι η εικόνα στην καρδιά πάνω τελειώνει.
Έχοντας τη συνείδηση της καθολικότητας, περιορίζεται, εξορίζεται, φυλακίζεται, γίνεται μάρτυρας- αυτός ο δρόμος του ποιητή, δρόμος του ασυμβίβαστου, ένας δρόμος προς την ελευθερία, η οποία είναι “Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά" Γι' αυτό το Πνεύμα θα του  προσφέρει τους καρπούς του.
“Λάμψιν έχεις όλη φλογώδη
Χείλος, μέτωπο, οφθαλμός
 Φως στο χέρι, φως στο πόδι
κι όλα γύρω είναι φως.»
                                 (ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ του Μεγάλου Διον. Σολωμού.)
 Πώς επιβεβαιώνεται ότι ο λόγος του εκπορεύεται εκ του Πνεύματος; Ο ποιητής ο ίδιος θα αναρωτηθεί. Μέσα στην άρνηση, την άγνοια, τη συνεχή αντιπαλότητα και τη μοναξιά που τείνει να τον καταργήσει, να τον περιθωριοποιήσει και να σβήσει τη φωνή του, παραμένει αδιάφθορος και αστείρευτη η πηγή του λόγου που απ’ εντός του αναβλύζει.
 Η αντοχή του αυτή στην εναντίωση είναι η καλύτερη επιβεβαίωση πως δεν προέρχεται εκ του κόσμου τούτου.

Μεταφύτεψαν τον σπόρο μου

στην κάτω γης.
Πνοή πικρού ανέμου
μ’ έφερε απ’ άλλους κόσμους
αοράτους…”
                                      (απόσπασμ. Στίχοι από την Ποιητ. Συλλ. Αλκμήνης Κ. Αναγωγή στην Ιδέα σελ. 10)
 Αν δεν στερεύει αυτή η πηγή του λόγου είναι γιατί ο ποιητής ανανεώνεται καθώς είναι παιδί της ζωής και βρίσκεται σε συνεχή επαφή μ’ αυτήν δια μέσω του νοός. Αυτή η εναντίωση εξάλλου ετοιμάζει το πρόσφορο έδαφος, όσο κι αν αυτό φαίνεται αρνητικό, ώστε να κρατηθεί αλώβητος και αυθεντικός. Μέσα από τη δοκιμασία ενδυναμώνεται καθώς παράλληλα ασκείται και μ’ αυτόν τον τρόπο παραμένει πιστός στη δική του μοναδικότητα.
  Ο Θεός είναι Αγάπη και στην απεραντοσύνη Του όλα αποκτούν ένα άλλο νόημα κι ο ποιητής προς αυτό προσανατολίζει τη ματιά του. 

Γράφω γι’ αυτά που

δεν σκέπτεσαι,

γι’ αυτά που δεν βλέπεις,
γι’ αυτά που δεν ακούς.
                                           (Πέρασμα, Αλκμήνης Κ. σελ. 70)

   Κι ενώ η μοναδικότητα του ποιητή είναι γεγονός η Αγάπη δεν τον αφήνει να λειτουργήσει με τη χωριστικότητα και πάντα βλέπει τους άλλους ως Ενα. «…Ω Κύριε τον θάνατό του δώσε στον καθένα.
Τον θάνατο που βγαίνει από τη ζωή του εκείνη
που τον χρειαζόταν, τον σκεφτόταν και τον αγαπούσε.
Γιατί ΄μαστεν ο φλοιός μονάχα και το φύλλο.
Ο μέγας θάνατος που όλοι έχουμεν εντός μας
Είναι ο καρπός που γυρνούν γύρω του όλα…»

 (Στίχοι αποσπασμ. απ’ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ του R M RILKE)

 Δεν είναι λοιπόν ένα κρυφό σχολειό η ποίηση και δεν είναι φρόνιμο να μαθητεύσουν οι άνθρωποι σ’ αυτό;
«…Γυρίζω από τον Θεό, τον πανάρχαιο πύργο, γύρω
Κι αιώνες αιώνων κάνω αυτόν τον γύρο
Να’με γεράκι ή θύελλα ή δεν ξέρω τι άλλο….
Ή τάχα ένα τραγούδι είμαι μεγάλο;…»
( Στίχοι αποσπασμ. απ’ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ  ΤΗΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ  του RM RILKE)
  Ναι, στο κρυφό σχολειό χτίζεται το μέλλον, το καθαρό και ωραίο και παιδικό μέλλον! Εκεί που το λιθάρι, το αίμα και τον λόγο τους εναπόθεσαν οι ολίγοι, το άλας της γης. Και τώρα κοντεύει το πλήρωμα του χρόνου κι όσοι πιστοί προσέλθετε και βέβαια η πίστη αυτή δεν έχει σχέση με το γράμμα ή με τον νόμο, αλλά με το πνεύμα της Αγάπης, την καθαρή απροκάλυπτη καρδιά, την παιδική αθωότητα. Έτσι φύλαξε ο Θεός τους δικούς του από τη φθορά, τη διαφθορά και την επίφαση του καλού, χαρίζοντας τη Γνώση και τη ματιά της διακρίσεως ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο λάθος και στο σωστό, στο ψέμα και την αλήθεια.
                                                                                                                                                        Αλκμήνη Κογγίδου.