Ένα διήγημα και ένα ποίημα από τον Κωνσταντίνο Ιωαννίδη.

Το παγούρι με το νερό

  Ήμασταν μικρά παιδιά ως δέκα χρονών. Στο δρόμο κοντά φυλάγαμε αγελάδια. 'Ήρθαν δυο Τούρκοι. Κάθισαν στην σκιά του δέντρου και μας φώναξαν.

-Ρε γκιαούρηδες ελάτε εδώ.

Πήγαμε κοντά τους. Μας είπαν.

-Αυτό το παγούρι γεμίστε-το νερό από την πηγή και φέρτε μας γρήγορα.

Πήραμε το παγούρι. Το γεμίσαμε, το φέραμε. Ο ένας ήπιε λίγο και είπε.

-Αυτό ζεστό είναι. Το έχυσε. Να πάτε να φέρετε άλλο, μας είπε.

Πήγαμε και φέραμε άλλο νερό. Αυτός πάλι ήπιε λίγο και είπε.

-Σε αυτό το νερό κατουρήσατε.

Το έχυσε και μας είπε.

-Γρήγορα να έρθετε, να φέρετε κρύο νερό.

Τότε εμείς όταν πήγαμε στην πηγή όσο μπορούσαμε κατουρήσαμε μέσα στο παγούρι και το φέραμε. Το πήραν το παγούρι, ήπιαν το νερό και είπαν.

-Α, τώρα καλό νερό φέρατε.

Και εμείς φύγαμε γελώντας, γιατί την τρίτη φορά ήπιαν το κατούρημά μας και ευχαριστήθηκαν.   

(Μικρό διήγημα του παππού μου, από τον Πόντο)

Το κάρβουνο της ύπαρξής μου

Δέντρα μου αγαπημένα, αναμνήσεις μου.
Ρίζες που δροσίζετε την μνήμη μου.

Το μυαλό μου σ' έναν πύργο,πολιορκημένο.
Αν πετάξω τα χαρτιά μου, μόνο τότε θα σωθώ.

Έχασα την ομορφιά μου σε λιακάδες τεμπελιάς.
Πανικός με κυνηγάει και δε βρίσκω δέντρο ν' ανεβώ.

Μια καλύβα στο βουνό με φτάνει
για να γράψω στους κορμούς των δέντρων με σουγιά.

Δε μπορώ να ξεριζώσω τόσο φως
που με πυρωμένο ξύλο με τυφλώνει.

Σε βουνά και σε χωράφια και σε ρέματα
έμαθα όλα τα απαρέμφατα.

Σαν εκείνη τη φορά (μικρό παιδί στης γειτονιάς το δρόμο)
ποτέ ξανά δεν ανηφόρισα μεσ' στις νιφάδες που κατέβαιναν στη σιγαλιά.

Κι όσο περνούν τα χρόνια, μικραίνει η βελόνα και χοντραίνει η κλωστή,
και δύσκολα περνάει στης μνήμης τη βελόνα.

Κι έτσι σιγά-σιγά η λήθη φέρνει τη μνήμη σ' ένα απόκρημνο σημείο,
για να την σπρώξει στου ολέθρου το κενό.

Με δάκρυα πίσω δεν γυρνάει η μνήμη.
Ολόγυρα βουνά που πλησιάζουν και μικραίνουν την κοιλάδα.

Και πρέπει, ναι, τα δευτερόλεπτα να γίνουν ώρες,
κι η κάθε ώρα να' χει την διάρκεια ενός μήνα κ.ο.κ.

Ως ερημίτης μπήκα σε μιαν αγγελία γνωριμίας
εγώ ο φοιτητής της κάθε ερωτικής μου φαντασίας.

Μα τώρα ολ' αυτά περάσανε .
Το κάρβουνο της ύπαρξής μου σκύβω και φυσάω.

Κωνσταντίνος Ιωαννίδης

βράδυ 23-11-2007