Τρία σατιρικά ποιήματα από τον Παύλο Πολυχρονάκη.

ΡΩΜΙΟΣ ΕΣΚΙΜΩΟΣ

Ένας Ρωμιός, εις το Θεό μια μέρα προσευχόταν

κι άλλα ζητούσε απ’ Αυτόν και άλλα απευχόταν.

«Στο «Τζόκερ» Θέ μου να βρεθώ μοναδικός «εξάρης»

και σε «ΠΡΟ-ΠΟ» που ‘χει λεφτά, μόνος «δεκατριάρης».

Θεέ μου, να μην παντρευτώ και όποια θέλω να ‘χω

και να ‘μαι μέγας «Δον Ζουάν» μέχρι που να υπάρχω.

Θεέ μου, αν θα παντρευτώ, να μη με κερατώνει,

να μη μου φέρεται άσχημα και να μη με πληγώνει.

Θεέ μου, αν κερατωθώ, κάνε να μην το μάθω,

που αν δεν μάθω τίποτα… τίποτα δεν θα πάθω.

Κι αν θα το μάθω, Πλάστη μου, κάνε να μη με νοιάζει,

απεναντίας, να χαρώ κι ο κόσμος ας φωνάζει...».

Και ο Θεός, τ’ απάντησε: «Αλήθεια σου το λέω,

απ’ όσα είπες, άκουσα, μόνο το τελευταίο.

Γι’ αυτό και αποφάσισα, μια που σε αγαπάω

και Εσκιμώο σ’ έκανα και στη στιγμή σε πάω

εις την Αλάσκα, σε «Ιγκλού» κι εκεί θα ‘χεις τιμή σου

αυτά που στην πατρίδα σου τα είχες για ντροπή σου…

αφού τους επισκέπτες σου θα βάζεις στο κρεβάτι

μαζί με τη γυναίκα σου κι εσύ… θα κάνεις μάτι…».

ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ

Του Μπιρμπίλη το φαράσι,

του Μικέλη το σφυρί,

μια στη φέξη, μια στη χάση

στο τραπέζι το τυρί.

Σουβατζής ο Μαστραχάλιας

παλιατζής ο Ντιγριντής,

ο στηθόδεσμος της Βάλιας

αργολάβος και καντής.

Σπιρτοκούτια τα σπιτάκια,

που και που ένα γιασεμί

δέκα σε δυο καμαράκια

μετρημένο το ψωμί…

Μεροδούλι – μεροφάι

η ζωή μας προσπερνά

και μας σέρνε και μας πάει

σε πολύ κακά στερνά. 

 Εις ΘΕΟΚΟΥΦΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ

Κουφάλογο ήσουν άτυχε σε όλη τη ζωή σου

μα έλεγες οξύτατη πως ειν’ η ακοή σου.

Και μια φορά που εκδρομή πήγες εις το Παρίσι

και στη «Νορτ Νταμ»* ευρέθηκες, λέν’ είχες απορήσει,

οι βροντερές καμπάνες της γιατί δεν εκτυπούσαν,

ενώ την ίδια τη στιγμή στην διαπασών ηχούσαν.

* Η Παναγία των Παρισίων