Έπαψα πια...

 

Έπαψα πια
να περιμένω τα ηλιόλουστα καλοκαίρια
σαν κάτι θαυμαστικά σε προτάσεις
που τους λείπει φως.
Έπαψα να ποθώ
το άγγιγμα της θάλασσας που ελαφραίνει...
μα την ύπαρξη αφήνει έκθετη σε κινδύνους
αναμόχλευσης των παθών.
Το θαύμα της θάλασσας λοιπόν
ήταν η προσμονή ενός έρωτα εφηβικού,
κανείς δεν υπολόγισε το μπλε του ουρανού
όταν η θύμηση βουτά στο όνειρο
κι εκείνες οι εικόνες περνούν απ’ το μυαλό
σαν αστραπές, δίνοντας τούς όρους
μιας παράξενης συνθηκολόγησης
με τη ζωή, που τρέχει σαν παράλογη Ερινύα
μέχρι να σε συναντήσει τυχαία για να σου πει
αν στάθηκες εντός σου ένας ήλιος ή μια θάλασσα
ή κάποιος άσημος ζωγράφος
που μπόλιασε με φως τις άδικες σιωπές.

27/05/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης