Τις μέρες που ο ήλιος γιατρεύει με φως...

Τις μέρες που ο ήλιος γιατρεύει με φως
με διαπερνάς με άπειρο τοξότρια ζεστής αγκαλιάς.
Ψυχές άγνωστες ομορφαίνουν τ' αγέρι
γαλήνη καιρών περασμένων
σπινθήρας ζωής στα μαυρισμένα σκαλοπάτια.

Φωνές... που αρδεύουν την άνοιξη μέσα απ’ το κελαρυστό σου γέλιο
κυπαρίσσι ορθό, πώς αγγίζεις τον ουρανό με τα δυνατά κλαδιά σου;
Τοίχοι ψιθυρίζουν ιστορίες μακρινές
βλασταίνουν χορτάρια τα πάθη τριγύρω.
Αντίδοτο θλίψης ζητώ στα λυτά σου μαλλιά,
στη φωνή σου που κεντάει των ταξιδιών τις ανάσες.
Βουβό ακροπάτημα της ψυχής
στο φουστάνι της μέρας μοναδικό λουλούδι.

Ακόμη μοσχοβολάς στο έρημο σπίτι που σε φόρτωσε με καημό
σε κοιτώ με βλέμμα που χάνεται σε πέλαγο φωτεινό
και η δύναμη αποθέτει στα μαλλιά σου
της ελπίδας ώριμο στεφάνι.
Της αγάπης αχός
σημαδιακός τριγμός
στης συννεφιάς την αόρατη πλάνη.

02/09/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης