Η πρώτη συνάντηση (πεζόμορφο ποίημα).

 

    Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο από το να σε χαιρετάει ένας άγγελος στο απέναντι πεζοδρόμιο και όταν τον πλησιάσεις να σε περιμένει ένα διάπλατο χαμόγελο μέσα σε μια ηλιόλουστη μέρα, δύο φιλιά αρωματισμένα με την αύρα της θάλασσας και μια αγκαλιά ουράνιου κήπου, που απελευθερώνει αμέτρητα συναισθήματα και ευωδιαστή νοσταλγία για της ψυχής τα ιδανικά τοπία.
    Το βλέμμα με ευλάβεια κοιτά έναν κόσμο ολόκληρο ν’ αποθέτει τα όνειρά μας σ’ αυτό το σοκάκι των ματιών, σ’ αυτό το σπίτι της ζεστασιάς και στην πόλη που ποτέ δε θα ασχημύνει τους δρόμους της με βαλτόνερα. Γιατί θα μιλάς και θα μιλάω με καθαρούς ουρανούς και όχι με θλιμμένα βράδια.
    Ίσως να σκέφτηκες πως η συνάντησή μας θα έπρεπε να γίνει αρκετά χρόνια πριν, αλλά και πάλι ίσως η μοίρα να ξέρει τι κάνει, γιατί τώρα έχουμε ανάγκη και οι δυο μας αυτές τις πολύτιμες αναπνοές και μια αγάπη που κανείς χάρτης δεν τη γράφει.
    Κι ήταν η θάλασσα μια ομορφιά -ο τρίτος φίλος της παρέας- που προσπαθούσε να με σαγηνέψει με τους φλοίσβους της, μα ο ήχος της φωνής σου κάλυπτε τα πάντα σαν απαλό χιόνι στην κορυφή του βουνού. Άναβαν τα λόγια σου σαν φάροι της νύχτας, με τα σινιάλα της ψυχής και πόσο λυπήθηκα -να’ ξερες- όταν κατάλαβα ότι τα καράβια της καρδιάς σου γύρισαν άδεια από ταξίδια μακρινά.
    Κι όμως ξέρω καλά πως η αγάπη δεν μπορεί να αδειάσει από μέσα σου, μόνο να ξεχυθεί απ’ τα μάτια σου και τα χέρια σου, δροσόλουστο πρωινό που μπορεί να ντύσει κάθε έρημη ψυχή.

25/09/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης