Τα κρυφά ακρογιάλια σου.

Άστρα, φιλιά, ήταν τα χείλη 

που πρώτη φορά ξεγύμνωσαν το φως 

κι έμειναν μάτια ορίζοντες γλυκοί
να τους βάψει ο ήλιος με το βασίλεμά του.
Αλμύρα κι ένα κορμί που σπαρταρά 

σαν άδειασε το βάρος της θύμησης 

κι έφερε η καρδιά βροχή απαλών συναισθημάτων. 

Κι όμως εκρήγνυνται μέσα τους η φωτιά 

και ξεπετιέται η αστραπή ενός απρόβλεπτου ουρανού 

πάνω στα στήθη που γελούν 

στο άγγιγμα των πόθων.
Άρωμα βανίλιας, ο αέρας μοσχοβολά νοσταλγία

μικρό παιδί που μάτωνε τα πόδια του στους δρόμους

έγινε τώρα βράχος αληθινός

μοιράζοντας τη σάρκα του παντού

κάθε φορά που η θάλασσα τού σκάει τα φιλιά 

με τα τρεμάμενα κύματά της.
"Έλα" προστάζει, "πρίγκιπά μου"

με φωνή ηλιόλουστη

"να σου δείξω τα κρυφά ακρογιαλιά μου".
"Εκεί θα κολυμπήσω τη νύχτα νεράιδα μου

για να διαβάσω όλες τις λέξεις 

από το σώμα σου στον άνεμο".

29/06/2016

Λάσκαρης Ζαράρης