Ημερολόγιο εφηβικού έρωτος.

Τρίτη, 17 Μαίου 1987

   Η καθηγήτρια των Γαλλικών τρέφει μια αγνή συμπάθεια για μένα. Ήδη, την έχω ξαφνιάσει πολλές φορές γιατί χωρίς να είμαι αρκετά δραστήριος στην τάξη, όποτε με ρωτά κάτι, της απαντώ πάντα σωστά. Στα τεστ, συνήθως αριστεύω.

   «Ήρεμη δύναμη» με αποκαλεί και χαμογελά.

   Εκτός όμως από τις άριστες γνώσεις της στη Γαλλική γλώσσα, φροντίζει να ντύνεται και πολύ κομψά. Πραγματική Γαλλίδα στους τρόπους και ευγενείς! («ο, η ευγενής», φωνάζει ο Πετροκαλαμίδας ο φιλόλογος, «πότε θα μάθεις να εκφράζεσαι ορθώς παιδί μου;».

   Τελικά, το συζήτησα με τον Μίλτο, ότι αυτή η γυναίκα που είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερή μου έχει κάτι που με ελκύει απίστευτα. Ο Μίλτος, μου απάντησε ότι η αδελφή του που είναι μικρότερη σε ηλικία από εκείνον, είναι ερωτευμένη με τον φιλόλογο της τάξης. Γενικά, πρέπει να συμβαίνει κάτι παράξενο στα σχολεία και οι μαθητές ερωτεύονται τους καθηγητές ή το αντίστροφο. Λέει ότι η αδελφή του ξετρελάθηκε με το μουστάκι του φιλολόγου και όταν εκνευρίζεται αρχίζει να το τρίβει και να το ισιώνει αμήχανα.

   Την πρώτη φορά που η Άρτεμις, η καθηγήτρια των Γαλλικών, φόρεσε κοντή φούστα, τα παιδιά της πρώτης σειράς των θρανίων άρχισαν ξαφνικά να χάνουν τα κέρματά τους. Τους έπεφταν κάτω και έσκυβαν να τα πάρουν, γιατί όχι ότι δεν θα έτρωγαν τυρόπιτα, αλλά «φάτε μάτια ψάρια», που λέει κι ο σοφός λαός μας.

   Εγώ δεν είχα υποπτευθεί κάτι, αν και η Ζώζη, μου έριχνε συνεχώς μπηχτές:

   «Δυο πράσινα μάτια, χαμένα στο πέλαγος του ντεκολτέ…».

   Η άσχετη, νόμιζε ότι ήμουνα λιγούρης. Αντιθέτως, ήμουν τόσο αφοσιωμένος στο διάβασμα για τις πανελλαδικές εξετάσεις, που δεν μπορούσα να παρεξηγήσω τα συχνά σούρτα φέρτα στη γαλαρία της τάξης της professeur Artemis. Ή όταν περνούσε το χέρι της πάνω στον λαιμό μου και με χάιδευε ή όταν έλεγε ενθουσιασμένη δίνοντας μου χαστουκάκι στο μάγουλο:   

   «Mon garçon, tu es très gentil et poli».

   Ώσπου, την Τρίτη, 17 Μαΐου 1987, οι προθέσεις της αποκαλύφθηκαν, αφού προηγουμένως, μου ζήτησε να μιλήσουμε ιδιαιτέρως όταν θα άδειαζε η αίθουσα από τα παιδιά στο διάλλειμα. Ήθελε να με πληροφορήσει ποιο σχολείο είχε οριστεί για να δώσω εξετάσεις στο ειδικό μάθημα της δέσμης, τα Γαλλικά. Γι’ αυτόν τον λόγο, έπρεπε να ταξιδέψω στη Θεσσαλονίκη. Κι η Άρτεμις με τη γλυκιά, χαριτωμένη φωνή της, μου πρότεινε το εξής:

   «Βασίζω πολλά σε σένα παιδί μου, δεν θέλω να με απογοητεύσεις! Τι θα έλεγες να πηγαίναμε μαζί στη Θεσσαλονίκη και να μέναμε μαζί την προηγούμενη μέρα των εξετάσεων; Αν γινόταν αυτό, θα συντελούσε θετικά στην ψυχολογία σου. Θα σου έκανα μια τελευταία επανάληψη (μου φάνηκε ότι έκλεισε και το μάτι της την ώρα που το έλεγε), για να είσαι καλύτερα προετοιμασμένος».

   Παίδεψα μέσα μου αρκετά την απάντηση πριν την εκστομίσω. Αυτή η γυναίκα άρχισε να με φοβίζει. Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας… Όμως τόλμησα και την εκστόμισα ορθά-κοφτά:

   «Στη Θεσσαλονίκη θα πάω με την μητέρα μου!!!».

   Είδα καθαρά μέσα στα μάτια της την απογοήτευση. Έσκυψε το κεφάλι της και βρήκα την ευκαιρία να γλιστρήσω έξω από την τάξη, στο προαύλιο. Το μυαλό μου όμως ήταν ακόμη θολό και η μύτη μου μύριζε για αρκετές ώρες ακόμη το άρωμά της…

15/12/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης