Προς τον Γιάννη Ρίτσο.

Αγαπητέ Γιάννη,
ψάχνοντας μία χαμένη λέξη
στο λεξικό της θάλασσας,
άρχισα να βουλιάζω συγκινημένος
από το αξέχαστο γαλάζιο σου...
Κοιτούσα τον άλικο ουρανό,
συννεφιασμένο κύμα με παρέσερνε
στο σπίτι του Θεού.
Η σιωπηλή μιλιά των απόκρημνων βράχων
κι η μοναξιά σάλπιζε τη νιότη...
Έρωτας απόλυτος με άγγιζε
και χανόταν η φωνή σου
αναζητώντας ακόμη μια παραδοχή,
οι στίχοι ποτισμένοι με ομορφιά σκληρή,
έχτιζαν νεκρούς και ζωντανούς
στους φάρους της ψυχής σου.
Μάτια ανοιχτά σε φωτεινή ζωή,
καμιά προειδοποίηση απ' την καρδιά,
έσπερνε η ανάσα τη φωτιά,
τα βήματά μου λόξευαν
στον ρυθμό της ποίησής σου.

13/03/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης