Παρηγοριά στο αιώνιο φως του έρωτα.

Ένα μικρό μονοπάτι στις αναμνήσεις
ανοίγω με τη χαρά και τη λύπη σου,
κάθομαι ώρες κοντά στη θάλασσα
και διαβάζω τα κύματα στα χείλη σου.
Όπως διψώ για δροσιά, περιπλανιέμαι
με το παγούρι των ονείρων αδειανό,
που το γεμίζω με τις στάλες των ματιών σου,
στάλες πολύτιμες που αναβλύζουν στιγμές
όταν ο πόθος φτερουγίζει στα μαλλιά σου...
Η μουσική που σκορπά η αγάπη πιο δυνατή,
ο πόνος βουλιάζει στο περπάτημά σου,
το πιο αληθινό μυστήριο δίνεται στην ψυχή,
προσφορά ανέμων θαλασσινών,
οσμών λουλουδιών
κι ενός ανέμελου χρόνου,
που το άγγιγμα των δακτύλων στο δέρμα
δεν αποτελεί εφήμερη αίσθηση,
αλλά παρηγοριά στο αιώνιο φως του έρωτα.

24/05/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης