ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΛΟΒΟ - ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ, ΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: "ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΤΟ ΔΟΝΤΙ".

Γέμισαν τις δεξαμενές του μυαλού Ψέματα και Υποκρισία.

Μας πότισαν το φαρμάκι τους υποτιμώντας την ανθρώπινη λογική.

Αντικρίσαμε εικόνες αποκρουστικές, ακούσαμε εξαθλιωμένα κηρύγματα.

Βάπτισαν την κακογουστιά «Πρωτοπορία» και την αλήθεια «Πανάκεια».

Ήλθε κι η Ανοχή προσποιούμενη την Υπομονή.

Υπηρέτρια των γεγονότων χωρίς καμιά πρόθεση Αντίδρασης.

Της ανοίξαμε την πόρτα.

Χωρίς να το πολυσκεφτούμε της χτίσαμε βασιλικό θρόνο.

Της βάλαμε  διαμαντένια τιάρα στα μαλλιά.

Της δώσαμε δεσποτική ράβδο, της κρατήσαμε θέση στο ναό της ψυχής.

Κι εμείς ρακένδυτοι ζητιάνοι  αξιών…

Χωρίς ποτέ να χάσουμε τη γοητεία της Αλήθειας.

Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη

Από τη βραβευμένη  ποιητική συλλογή «Αχ Ελλάδα μου, νεράιδα πληγωμένη»

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

«Φλερτάροντας με τις αναμνήσεις» μου ‘ρθαν στο νου στιγμές και εικόνες ξεχασμένες στο χρόνο όπου κυοφορήθηκαν σιγά σιγά κρατώντας την ψυχή μου ανήμερη κι αγρυπνούσα.

Η  φλόγα  που μ’ έκαιγε θέρμαινε  την πένα και ξεχείλιζε  στο χαρτί το μάγμα της αγάπης για τη Λαϊκή μας Παράδοση.  Έτσι άρχισα να γράφω ηθογραφικά θα έλεγα διηγήματα και αφηγήματα  με σκοπό να περισώσω    κάτι απ’ όσα πραγματικά και γνήσια ελληνικά έζησα και να τα μεταφέρω ως πνευματική κληρονομιά στα   παιδιά μου. Μαζεύτηκε  ένας μεγάλος αριθμός χειρόγραφων και μέσα από αυτό τον αριθμό ανθολόγησα (σαν μέσα σε κήπο), μερικά από εκείνα τα πεζογραφήματα και ετοίμασα τούτη τη μικρή συλλογή πεζογραφημάτων. Ιστορικά,  υπαρξιακά, κοινωνικοπολιτικά, θρησκευτικά, ηθοπλαστικά διηγήματα  μαζί με κάποια ποιητικά γραφήματα έχουν πάρει τη θέση τους κι έχουν γίνει «Το χρυσάφι της γης μου».

Η διήγηση γίνεται σε γ΄ Ενικό πρόσωπο, όπου ο αφηγητής πανοραμικά παίρνει τη θέση του συγγραφέα και γίνεται το κυρίαρχο πρόσωπο της ιστορίας που αφηγείτο.

Μέσα σε αυτή τη συλλογή προσπάθησα να συγκρατήσω άσβεστες τις μνήμες, τα ακούσματα, τις ανησυχίες, τους πόθους, τα οράματα και την αγωνία για λύτρωση των ηρώων μου,  για να μην πετρώσουν περιμένοντας με υψωμένα χέρια,  χωρίς ποτέ να δικαιωθούνε.

 «Ο θούριος ενός αδόκιμου ποιητή» έρχεται να μας θυμίσει όλα τα κοινωνικοπολιτικά  προβλήματα της γενιάς μας κι ο «Αντιρρησίας της πίστεως» μας φανερώνει τη δύναμη της Χριστιανικής Πίστης,  παρόλο που οι Σειρήνες συνεχίζουν να παραπλανούν και να προσελκύουν τον κάθε Οδυσσέα.  «Αχίλλειος πτέρνα» όλων των γονέων είναι η έντονη ανησυχία και η συνεχόμενη επαγρύπνηση για το μέλλον των παιδιών μας.  Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά! Ο δρόμος της αρετής και της προκοπής,  είναι γεμάτος ασπάλαθους…  «Σαν Παραμύθι…» φαντάζουν τα ήθη κι έθιμα των προηγούμενων γενεών. Η ξενόφερτη κουλτούρα, έκλεισε στο σεντούκι με δίχως ναφθαλίνη τα δικά μας έθιμα και καθώς  κάνουμε «Κουβέντα με πικρό καφέ», αντιλαμβανόμαστε την κατάντια μας. Όμως, στην άλλη πλευρά του μυαλού  υπάρχει « Ο άλλος Έλληνας», εκείνος που αγωνίζεται να κρατήσει την ηθική του ακεραιότητα  παρά τις όποιες αντιξοότητες   και τα διεφθαρμένα πρότυπα των καιροσκόπων. «Το πρόσωπο της αναδουλειάς» είναι σκληρό κι απάνθρωπο αλλά πάντα υπάρχει μια φωνή και μια έκδηλη αγωνία: Η φωνή της συνείδησης και η  «Η αγωνία της λύτρωσης» μας  ξυπνούν και πρέπει να παραμένουμε ξύπνιοι για να κάνουμε πράξη τη χριστή συμβουλή του Πηλέα: «Αιέν  αριστεύειν», να προσπαθούμε άξια να πορευόμαστε στη ζωή  διεκδικώντας τις μάχες που δίνουμε, για να μη κάνουμε «Διαδρομή σε μετέωρη διάβαση». Να έχουμε γνώση  πως «Το χρυσάφι της γης μας» είναι όλα όσα  δίδαξαν οι ήρωες προγονοί μας.  Η οικογένεια μας, τα παιδιά μας, οι συγγενείς, οι  φίλοι,  το χώμα μας, η γνώση και η ιστορία του τόπου μας:  είναι τα διαμαντικά μας. «Η κραυγή του παρελθόντος» είναι φωνή δυνατή,  βαριά καμπάνα που μας ξυπνάει για τη  συνέχιση της Ελληνικότητάς μας, τη διατήρηση της εθνικής μας κληρονομιάς∙ είναι το μοιρολόι της Ελληνικής Γης που φτάνει στα αυτιά μας και μας συνταράσσει. Κάθε πνευματικός άνθρωπος έχει χρέος να σφυρηλατήσει τις ψυχές των νέων ανθρώπων  με τη δύναμη του γραφτού    κι άγραφου λόγου αφυπνίζοντας τις ναρκωμένες συνειδήσεις. Να πέμψουν «Σήμα κινδύνου» πως ζούμε  «Σε χρόνο ανομβρίας» για να φυλάξουμε στη στάμνα όση περισσότερη μαγιά  για  τις γενεές που  θα έλθουν, για να μη λείψει ο σπόρος ο Ελληνικός.

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

23 Μαρτίου 2018