"Τα πράγματα στη θέση τους" από τον φίλο ποιητή Γιάννη Διογένη.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ

 

 

ναι,

είναι τρελός

οραματιστής

πίστεψε έναν κόσμο

που, καν,

δεν πέρασε απ' το μυαλό σας

κι ίσως

γι' αυτό τρελός

δεν μπόρεσε

ν' αντέξει

τη δική μας

-σοβαρή-

κοινωνία

κι οραματιστής

δεν έφαγε

τα σκουπίδια

που του σερβίρατε

ζήτησε

να πετάξει

στον δικό σας ουρανό

κόψατε τα φτερά του

συνειδητά,

σοφά,

όμορφα κι ωραία

κι εύκολα,

χωρίς δεύτερη σκέψη

το πόρισμα σας βγάλατε

ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ

ήσυχα κι ωραία

βάλατε....

 

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΟΓΕΝΗΣ

Ένα ταξίδι ακόμη...

 

 

Ένα ταξίδι ακόμη...

Με τις σκέψεις να μη σταματούν,

κανείς ορίζοντας να μην τους φτάνει,

πολλά όνειρα να προσδοκούν...

Η μέθη ενός παραδείσου κοντινού,

πλημμύρισε της ματιάς το φευγαλέο,

κράτησε ο χρόνος μια στιγμή...

κι έπλασε τοπία αιωνιότητας

με το ανυπότακτο σκαρί,

με το πανί περήφανο,

ανέμους να προσελκύει...

Οι φράσεις να μην αρκούν,

να είναι περιττές...

Μόνο με των χειλιών το άγγιγμα

και την αλμυρή αγκαλιά,

να ακούγεται δυνατά

της ψυχής το φτερούγισμα,

οι πόθοι των νησιών να ξετυλίγονται...

σημαίες ελπίδας κι αισιοδοξίας

που δεν κρύβονται...

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Αυτή η θάλασσα...

 

Αυτή η θάλασσα...
γυμνή αλήθεια,
πνίγει τις στιγμές,
το κύμα έρπει
να φτάσει στις σπηλιές,
όπου κατοικούν τα όνειρα
και οι σπίθες της αγάπης.
Γυναίκα,
το σεντόνι της αμαρτίας
σού έστρωσα,
κι ένας πνιγμός σου
κι ένας ερωτικός σπασμός σου
από τα δόντια του αιώνιου
πιάνεται,
κι έτσι τρέφεται η ζωή
που βγαίνει απ' το μηδενικό,
γεννάς στα στήθη σου το φως
κι εγώ βυζαίνω τ' όνειρο
από τη σάρκα σου...

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Θα υπάρξουν στιγμές...

Θα υπάρξουν στιγμές
που θα έρχομαι
σαν άνεμος
ή σαν ψυχή ματωμένη.
Στο πλατύσκαλο των ονείρων
θα ακουμπώ το σώμα μου
και οι αναμνήσεις θα τριγυρνάνε
μέσα στο σπίτι,
κάνοντας υποκλίσεις
σε μια ευγενική φυσιογνωμία
που έχασα στο παρελθόν.
Ήταν μια οντότητα
που τη δανείστηκα
και δημιουργήθηκε αξεπέραστο χάσμα,
για να κυνηγώ τις χίμαιρες
και να βάζω προσωπικά στοιχήματα
τάχα με τον εαυτό μου.
Ίσως το άλμα προς τον ιδανικό κόσμο
που διακαώς επιθυμούσα,
να έγινε ερήμην μου
και τα σκαλιά που ανέβηκα
να ήταν ένα σκοτεινό υπόγειο,
όπου οι ανάσες των ανθρώπων μ’ έπνιγαν,
αλλά σίγουρα έπλαθαν
μία ευπροσάρμοστη ύλη.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης