Αυτή η θάλασσα...

 

Αυτή η θάλασσα...
γυμνή αλήθεια,
πνίγει τις στιγμές,
το κύμα έρπει
να φτάσει στις σπηλιές,
όπου κατοικούν τα όνειρα
και οι σπίθες της αγάπης.
Γυναίκα,
το σεντόνι της αμαρτίας
σού έστρωσα,
κι ένας πνιγμός σου
κι ένας ερωτικός σπασμός σου
από τα δόντια του αιώνιου
πιάνεται,
κι έτσι τρέφεται η ζωή
που βγαίνει απ' το μηδενικό,
γεννάς στα στήθη σου το φως
κι εγώ βυζαίνω τ' όνειρο
από τη σάρκα σου...

Λάσκαρης Π. Ζαράρης