Με τα μάτια στον ήλιο

Όλο και κάτι έρχεται…

να αλώσει την ομορφιά

και οι στίχοι κομπιάζουν

σε ανώφελα ψυχής

ή ανέγγιχτα ελπίδας.

 

Τα εναπομείναντα όπλα

χτυπήθηκαν από την καταιγίδα,

οι τελευταίες Κασσάνδρες κρύφτηκαν…

και τα παιδιά δε μιλούν,

τα όνειρα κυνηγούν

που σφυρίζουν αδιάφορα

σαν αξόδευτοι πόθοι

και χαμένα σκιρτήματα

σε ξέφωτα ή αδιέξοδα.

 

Ικεσίες στον ταξιδευτή του φωτός,

κανείς μας να μην πιει ξανά

από το ποτήρι της προδοσίας∙

οι ελάσσονες για τους πολλούς

να απλώσουμε το εργόχειρο του ήλιου

σε τοπία αλήθειας

και όχι παραμυθιού...

 

Οι επαίτες μόλυναν τις αυγές

με το κάλπικο κουτί της απιστίας,

σε κάθε κέρμα εξοφλούν

τα φοβισμένα βλέμματα

της κάθε προοδευτικής κοινωνίας…

Και πλημμυρίζουμε λέξεις σκοτεινές

ανιχνευτές της πλάνης,

για βαρυσήμαντους λόγους υπεκφυγές,

τροφή για συνενόχους.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης