Λογοτεχνικός Διαγωνισμός ΚΕΜΙΠΟ Νέας Ιωνίας: «1922, η Επόμενη Μέρα».

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Tο Κέντρο Σπουδής και Ανάδειξης Μικρασιατικού Πολιτισμού (ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.) προκηρύσσει τον

2o πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό ενηλίκων, για ανέκδοτο μυθιστόρημα με θέμα :

«1922, η Επόμενη Μέρα»

Την πραγματοποίηση του διαγωνισμού θα αναλάβει 5μελής  επιτροπή αξιολόγησης με πρόεδρο μέλος του Δ.Σ. του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ. και 4 μέλη, λογοτέχνες εγνωσμένου κύρους και σχετικής εμπειρίας.

Δεν μπορούν να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό :

·         Τα  μέλη της επιτροπής αξιολόγησης.

·         Τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη Δ.Σ. του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.

Οι διακρίσεις του διαγωνισμού κατά σειρά θα είναι :

·         Βραβείο

·         Έπαινος

·         Εύφημος μνεία

Το μυθιστόρημα που θα βραβευθεί, θα εκδοθεί με δαπάνη του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ. σε χίλια (1.000)  αντίτυπα, εκ των οποίων τα διακόσια (200) θα δοθούν στο συγγραφέα.

Τα αντίτυπα θα διατίθενται δωρεάν :

·         Την ημέρα παρουσίασης του βιβλίου και απονομής των διακρίσεων

·         Μέχρις εξάντλησής τους από τα γραφεία του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.

Μετά τη διάθεσή τους, ο συγγραφέας μπορεί να εκδώσει το μυθιστόρημά του όπως εκείνος επιθυμεί.

Η επιτροπή διατηρεί το δικαίωμα να μην απονείμει κάποια από τις διακρίσεις ή και καμία από αυτές. Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν μέχρι το τέλος του 2013, ενώ οι διακρίσεις θα απονεμηθούν σε ειδική τελετή  και θα συνοδεύονται από περγαμηνή και τιμητική πλακέτα.

Τα έργα θα πρέπει :

1.       Να μην ξεπερνούν τις 160 σελίδες Α4, με ευχέρεια του συγγραφέα μείωσης ή αύξησης της έκτασης του κειμένου σε ποσοστό 10%,  γραμμένες με γραμματοσειρά Times New Roman μέγεθος στοιχείων 12, διάστιχο μονό  και περιθώρια άνω και κάτω 2 εκ., δεξιά και αριστερά 2,5 εκ. Ο τίτλος του έργου και τα κεφάλαια να είναι γραμμένα με μέγεθος στοιχείων 14 bold.

2.       Να μην αναγράφουν στις σελίδες τους, το όνομα ή το ψευδώνυμο του συγγραφέα.

3.       Να αποστέλλονται στη διεύθυνση του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ., Πατρ. Ιωακείμ 4 – 142 34 Ν. Ιωνία, επί συστάσει εντός ενός φακέλου, όπου στη θέση του αποστολέα να αναγράφεται ψευδώνυμο, διεύθυνση  και η  ένδειξη : ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ. Ο φάκελος αυτός πρέπει να περιέχει τα εξής :

·         Ένα (1) αντίγραφο του έργου

·         Ένα (1) CD  με το έργο σε ηλεκτρονική μορφή

·         και ένα (1) άγραφο σφραγισμένο φάκελο όπου θα εσωκλείεται το όνομα του συγγραφέα, η διεύθυνση, τα τηλέφωνα και ο τίτλος του έργου του.  

Ο άγραφος σφραγισμένος φάκελος ανοίγεται από την επιτροπή αξιολόγησης μόνο σε περίπτωση διάκρισης του έργου. ΄Εργα που υποβάλλονται κατά παράβαση του όρου αυτού αποκλείονται από το διαγωνισμό.

Καταληκτική ημερομηνία αποστολής των έργων ορίζεται η 6^η Σεπτεμβρίου 2013, με σφραγίδα ταχυδρομείου.

Σημείωση: Μέλος του Δ.Σ. που θα ορισθεί με απόφαση του Δ.Σ. θα παραλαμβάνει τους φακέλους,  και θα μεριμνά για την εκτύπωση αντιγράφων και την ταυτόχρονη διανομή τους στα μέλη της επιτροπής αξιολόγησης.

Ο Πρόεδρος του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.

Λουκάς Π. Χριστοδούλου

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΓΚΑΛΑΒΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΤΗΣ: "ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΥ" ΣΤΗΝ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ.

Αγαπητοί φίλες και φίλοι,

Με ρωτούν πολλές φορές γνωστοί και φίλοι, αν είναι εύκολο ν’ αποτυπώσω τις ιστορίες που έχω στο μυαλό μου και να τις μεταφέρω απ’ τη σκέψη στο χαρτί. Θα τους δώσω σήμερα από αυτό το βήμα την απάντηση. Τίποτα δεν  είναι εύκολο! Τίποτα απ’ όσα κάνουμε στη ζωή δε γίνονται χωρίς αγώνα και δεν κατακτιούνται χωρίς συνεχείς προσπάθειες. Για να καταφέρεις να γράψεις δεν είναι αρκετό να γνωρίζεις άριστα την Ελληνική Γλώσσα κι ούτε ξεκινάς να γράφεις ξαφνικά ένα πρωινό επειδή έχεις μια ιδέα στο μυαλό σου. «Μάταια προσπαθεί κανείς να γράψει για τις εποχές εάν δεν τις έχει μέσα του», υπογραμμίζει ο Αμερικανός φιλόσοφος Χένρι Ντέιβιντ Θορώ.  Θα συμπληρώσω πως η όλη διαδικασία απαιτεί  συνδυασμό φαντασίας και μυθοπλασίας. Ο συγγραφέας στήνει και δημιουργεί αρχικά μια ιστορία, γεννά τους ήρωές του σκιαγραφώντας τις προσωπικότητές τους και πορεύεται τις περισσότερες φορές κατά πώς θέλουν αυτοί, με ελάχιστη παρέμβασή του!  Μπορεί να τον κάνουν να γελάσει, να θυμώσει μαζί τους ή ακόμα και να κλάψει. Σήμερα δε θα μιλήσω για το αν είναι εύκολο ή όχι να γραφτεί μια ιστορία, άλλωστε η έκφραση είναι δικαίωμα του καθενός και η συνέχεια και η συνέπεια του εκάστοτε συγγραφέα θα κρίνει στο τέλος το έργο του.

Το ενδιαφέρον μου στρέφεται περισσότερο στο τι κάνουμε εμείς, σαν υπεύθυνοι άνθρωποι, για το μέλλον των παιδιών μας. Ζούμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε δύσκολες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Έχουν χαθεί πια οι αξίες, έχουν ισοπεδωθεί ιδεολογίες, χάσαμε κομμάτια απ’ την παράδοση μας, έχουμε ξεχάσει τελείως το παρελθόν και δυστυχώς δε γνωρίζουμε παρά σε ελάχιστες των περιπτώσεων την ιστορία της χώρας μας. Δε φοβάμαι και δεν παύω να ελπίζω όμως σ’ ένα καλύτερο μέλλον παρόλη τη γενική απαισιοδοξία που φροντίζουν να σπέρνουν στις ψυχές μας καθημερινά οι κάθε λογής διάττοντες αστέρες της πολιτικής!

Δε φοβάμαι γιατί όσο θα υπάρχουν και θα γράφουν  οι συγγραφείς, το βιβλίο θα είναι ένα παράθυρο ανοιχτό στον κόσμο, στα όνειρα και στην πραγματικότητα. Μια επανάσταση! Είναι στην κυριολεξία μια ειρηνική επανάσταση, που μας δίνει τη δυνατότητα να εκφράσουμε τις απόψεις μας, τα ιδανικά και τα πιστεύω μας, ν’ ανατρέψουμε πολλές αποστεωμένες αντιλήψεις με ειρηνικό τρόπο, μα και να δημιουργήσουμε τα πιο κατάλληλα και ισχυρά θεμέλια για έναν καινούργιο κόσμο. Ο άνθρωπος, με τη σκέψη και την κριτική ικανότητα που θ’ αναπτύξει διαβάζοντας, θα οδηγηθεί μακριά απ’ το σημερινό αδιέξοδο μέσα στο οποίο αισθάνεται τον πόνο, την οικονομική καταπίεση και την αγωνία του να επιβιώσει.

Η αγάπη για το βιβλίο και η ανάγνωση είναι συνήθειες που τις αποκτά κανείς από μικρό παιδί. Η ανάγνωση του παραμυθιού βοηθάει άμεσα στην ψυχική εξέλιξη των παιδιών, γιατί το παραμύθι δεν αποτελεί μόνο ένα κείμενο με λέξεις και εικόνες, είναι και ο δημιουργικός χρόνος που ο γονιός θ’ αφιερώσει στην ανάγνωση. Με άλλα λόγια είναι κυρίως η αγάπη του γονιού για το παιδί του, η οποία θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και τον τρόπο προσέγγισης, ενεργής συμμετοχής και ωφέλειας. Πρέπει λοιπόν, να βλέπουμε το παραμύθι σαν ένα μέσο συναισθηματικής επικοινωνίας μεταξύ του παιδιού-ακροατή και του γονέα-αφηγητή του παραμυθιού.

Σ’ έναν ουτοπικό και ιδανικό κόσμο, θα ήταν ωραίο να διαβάζονται ιστορίες σε παιδικές συγκεντρώσεις ως ένα δημιουργικό κομμάτι της διασκέδασης και της διαπαιδαγώγησής των παιδιών. Το παιδικό βιβλίο είναι η πύλη εισόδου στον κόσμο της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα. Είναι το εισιτήριο με το οποίο μπορεί να ταξιδέψει κάθε παιδί σ’ άλλες χώρες και να γνωρίσει παράξενους τόπους, καινούργιους ανθρώπους, διαφορετικά ήθη και έθιμα, την ιστορία και τον πολιτισμό κάθε λαού ξεχωριστά. Για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας και να τα ενθαρρύνουμε να διαβάζουν καλά βιβλία, πρέπει κι εμείς να δώσουμε το τρανταχτό παράδειγμα.

Πρέπει να μην ξεχνάμε ποτέ το βιβλίο, αποτελεί εξαίρετη πνευματική τροφή, παιδαγωγεί, ψυχαγωγεί και διαπλάθει ανθρώπους ικανούς για κάθε δυσκολία της ζωής!

Σας ευχαριστώ!

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΓΚΑΛΑΒΟΥ "ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΥ" ΣΤΗΝ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ.

«Το μυστήριο του παντοπωλείου»

Εικονογραφημένο παραμύθι

Εύη Γκάλαβου

Ήρα Εκδοτική

Θεατρικό Εργαστήρι «Περίχωρον», Πτολεμαίδα

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας.

Σήμερα συγκεντρωθήκαμε όλοι εδώ σ’ αυτόν τον ζεστό και όμορφο χώρο για την παρουσίαση του παραμυθιού της Εύης Γκάλαβου που αποτελεί και την πρώτη απόπειρά της να εκθέσει προς τα έξω στο αναγνωστικό κοινό τις συγγραφικές της ικανότητες και δυνατότητες.

Η Εύη ξεκίνησε εδώ και αρκετά χρόνια να γράφει ποιήματα και διηγήματα και να τα δημοσιεύει στο ποιοτικό της προσωπικό μπλογκ: «Γυναίκα… θηλυκό από το συρτάρι». Εφόσον τα περισσότερα απ’ τα έργα της έχουν κριθεί θετικά από ανθρώπους που γνωρίζουν πολλά για τη συγγραφή, θα ήταν φυσιολογικό να δώσει πρώτα μία συλλογή με διηγήματα και ποιήματα, αλλά μας αιφνιδιάζει τώρα προτιμώντας να κάνει το πρώτο της βήμα στις εκδόσεις μ’ ένα παραμύθι.

Στο σημείο αυτό πρέπει να υποπτευτούμε ότι λειτούργησε το ένστικτο της μάνας, η επιθυμία της να πλάσει μία ιστορία και να την αφηγηθεί στη μοναχοκόρη της, δίπλα από το προσκέφαλό της μέχρι να της προσφέρει την απαραίτητη γαλήνη για να κλείσει τα βλέφαρά της και να παραδοθεί σε όμορφα όνειρα, συντροφιά με τους ήρωες του παραμυθιού που εκείνη δημιούργησε.

Πολλοί γονείς θα ήθελαν έστω και μια φορά στη ζωή τους να πλάσουν ένα δικό τους παραμύθι και να το μεταφέρουν με κατάλληλο τρόπο στα παιδιά τους και κανείς βέβαια δεν ξεχνάει τις γιαγιάδες που πάντα είναι πρόθυμες και δεν κουράζονται να διηγούνται χαμογελαστές στα εγγόνια τους κάποιες παράξενες ιστορίες με αφύσικα πλάσματα που μεταμορφώνονται κιόλας αμέτρητες φορές.

Στον προφορικό λόγο, το παραμύθι συνδυάζεται με την παραστατικότητα και την υποβλητικότητα, με τη μίμηση κινήσεων και φωνών των πρωταγωνιστών που μπορούν να χαραχτούν εύκολα στην παιδική μνήμη. Στον γραπτό λόγο όμως απαιτούνται όλα τα προηγούμενα και ακόμη η πρόσθετη δουλειά από τον συγγραφέα στην έκφραση και στη σύνταξη του κειμένου και σ’ όλες τις επιμέρους λεπτομέρειες.

Η Εύη Γκάλαβου κατάφερε σε μεγάλο ποσοστό να μεταφέρει τις σκέψεις της και τον μύθο που δημιούργησε προσφέροντας θετικά μηνύματα σε μικρούς και μεγάλους. Το παραμύθι είναι ένα διαπολιτιστικό προϊόν του πνεύματος που δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένο χώρο ή τόπο. Αυτό διαπίστωσαν άλλωστε οι άνθρωποι που εργάστηκαν για τη διατήρηση της παράδοσης και των λαϊκών μύθων συγκεντρώνοντας άπειρο υλικό (ένας από τους σημαντικότερους ήταν ο Νικόλαος Πολίτης), συμπεραίνοντας πως υπάρχουν κοινά σημεία σ’ αυτό το είδος και υπήρξε μια αλληλεπίδραση μεταξύ διάφορων λαών και πολιτισμών. Λαϊκά παραμύθια των σκανδιναβικών χωρών τείνουν ορισμένα χαρακτηριστικά τους να μοιάζουν και να συμπίπτουν πολλές φορές με τα χαρακτηριστικά που ανακαλύπτει κανείς στα παραμύθια των μεσογειακών χωρών, παραδείγματος χάριν η συχνή παρουσία των ξωτικών και των νεράιδων. Αυτό ακριβώς γίνεται γιατί τα παραμύθια περιγράφουν με μια φιλοσοφική διάθεση και μία αποκαλυπτική δύναμη πως πέρα από τις κατά τόπους συνήθειες της καθημερινής ζωής, στην περιπέτεια του πνεύματος η μοίρα όλων των ανθρώπων είναι κοινή.

Όλα τα παραμύθια βασίζονται σε συμβολισμούς και πίσω απ’ όσα μας διηγείται ο παραμυθάς κρύβεται ένα ωφέλιμο νόημα, το οποίο δεν αντιλαμβάνονται με το μυαλό τα παιδιά αλλά αισθάνονται από ένστικτο, εξαιτίας της αγνότητας της ψυχής τους. Συνηθίζονται οι συγκρούσεις του καλού και του κακού, οι καταστάσεις παρουσιάζονται με υπερβολή, ενώ συμβαίνουν απίθανα περιστατικά που εκπλήσσουν μα ταυτόχρονα διασκεδάζουν τα παιδιά. Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο όμως δίνονται παραδειγματικές συμπεριφορές κι εκεί βρίσκεται η αξία του παραμυθιού στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών και σε μία υπεύθυνη παιδαγωγική. Επομένως, πρέπει να θέσουμε τα εξής ερωτήματα σχετικά με το παραμύθι της Εύης Γκάλαβου που εκδόθηκε από τον εξαίρετο εκδοτικό οίκο «Ήρα Εκδοτική»:

«Η συγγραφέας εργάστηκε με υπευθυνότητα και εκτός από το να διασκεδάσει τα παιδιά, τα ωφέλησε τονίζοντας μέσα απ’ τις διηγήσεις της τις ανθρώπινες αναλλοίωτες αξίες; Οι εικόνες που δημιούργησε μπροστά στα μάτια των παιδιών ήταν οι κατάλληλες και συντέλεσαν στο να νιώσουν τα παιδιά συναισθηματική ασφάλεια και γαλήνη ψυχής;».

«Το μυστήριο του παντοπωλείου» μπορεί να μην ασχολείται με τις νεράιδες και τα ξωτικά αλλά όπως μας φανερώνει ο τίτλος του, περιέχει ένα μυστήριο: αλλεπάλληλα γεγονότα δημιουργούν έντονη ανησυχία στους κατοίκους ενός ορεινού χωριού και όλοι προσπαθούν να εξηγήσουν με τον δικό τους ο καθένας τρόπο τα όσα συμβαίνουν. Μέσα στο παραμύθι εμφανίζονται άγρια ζώα που δίνουν μεγάλη χαρά στα παιδιά όταν διαβάζουν για εκείνα και τα βλέπουν μέσα στις εικόνες του βιβλίου. 

Ομολογουμένως, έχει επικρατήσει μέχρι σήμερα η αντίληψη να δίνονται τα αρνητικά χαρακτηριστικά του «κακού» σε κάποιο ζώο και αυτό οφείλεται σε ορισμένα παλιά κλασικά παραμύθια, όπως «Η κοκκινοσκουφίτσα» με τις εκδοχές του Γάλλου Σαρλ Περώ και των αδελφών Γκρίμ. Αυτό όμως επιτείνει τον φόβο των μικρών και δημιουργεί αποστροφή για κάποιο ζώο, στην περίπτωσή που μας αφορά, αποστροφή για τον λύκο. Αν κάνουμε όμως μια προσεχτική έρευνα, θα διαπιστώσουμε ότι ο λύκος έχει εξέχουσα θέση στο βασίλειο των ζώων αφού προστατεύει όλη την οικογένειά του μέχρι θανάτου από οποιαδήποτε απειλή, ενώ αποτελεί και το πιο πιστό ζώο της πανίδας μας και δεν αφήνει ό,τι και αν συμβεί τη σύντροφό του.

Επιπροσθέτως, μπορούμε να αντλήσουμε πληροφορίες και να βρούμε αμέτρητα προτερήματα στην αρκούδα αλλά και στα υπόλοιπα άγρια ζώα του πλανήτη μας. Πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά πως όλα τα ζώα είναι απαραίτητα για την ισορροπία του οικοσυστήματος και της φύσης. Στα ζώα ισχύει πάντοτε η γενική και άφθαρτη αρχή, όπως ακριβώς και στους ανθρώπους: «Αν δεν πειράξεις κι ενοχλήσεις κάποιον, τότε κι εκείνος δε θα σε ενοχλήσει, ούτε θα σου επιτεθεί ποτέ». Οφείλουμε να προστατέψουμε όλα τα ζώα -άγρια και μη, ειδικά αυτά που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν- και να μην καταλήγουμε να τα κυνηγάμε, να τα αιχμαλωτίζουμε και να τα σκοτώνουμε για να εμπορευτούμε το δέρμα τους ή ο,τιδήποτε άλλο, μιας και δικαίωμα στη ζωή έχουν όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, από ένα μικρό μυρμήγκι μέχρι έναν τεράστιο ελέφαντα. Τα ζώα επικοινωνούν στη δική τους γλώσσα αλλά δεν ξεχνούν ποτέ στη ζωή τους αν κάποιος άνθρωπος τα ωφέλησε και δε χάνουν την ευκαιρία να δείχνουν συνεχώς την ευγνωμοσύνη τους γι’ αυτό.

Συμπερασματικά, η Εύη Γκάλαβου δούλεψε αρκετά τα σημεία και τις λεπτομέρειες του κειμένου για να μας κάνει να καταλάβουμε πως στον πλανήτη γη όλοι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Χρησιμοποίησε την ευχέρεια που έχει να εκφράζεται στον πεζό λόγο και ειδικά την εμπειρία της στη συγγραφή διηγημάτων –έχει λάβει μάλιστα Β΄ Βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος. Κυρίως κατάφερε να κάνει τους μεγάλους σε ηλικία αναγνώστες να γυρίσουν πίσω στα παιδικά τους χρόνια με νοσταλγία, να νιώσουν σαν παιδιά και τους μικρούς να πάρουν μέρος σε μια θαυμάσια περιπέτεια που δίνει πολλά οικολογικά και φιλοζωικά μηνύματα, γνωρίζοντας τη φυσιογνωμία ενός χωριού που χάθηκε με τα χρόνια και δεν πρόλαβαν να ζήσουν.

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσα προηγουμένως είναι καταφατικές γιατί η Εύη πρόβαλλε τις ανθρώπινες αξίες και δημιούργησε όμορφες εικόνες απομακρύνοντας τον φόβο ενός απειλητικού και φοβερού «μπαμπούλα» που στοίχειωνε τα παιδικά χρόνια των παλιών γενιών.

Η κατάληξη του βιβλίου συγκινεί με την απόφαση ενός ηλικιωμένου ανθρώπου να εργαστεί για το καλό των ζώων και να αναλάβει μια μεγάλη υποχρέωση να φροντίζει τα πληγωμένα, κρυωμένα και πεινασμένα ζώα του δάσους. Δεν αρκεί να σκεφτόμαστε μονάχα θετικά αλλά πρέπει να δείχνουμε συνέχεια με τις πράξεις μας πως συμπαθούμε και νοιαζόμαστε τα ζώα.

Συγχαρητήρια Εύη, καλοτάξιδο το βιβλίο σου, εύχομαι να δούμε σύντομα να εκδίδεται ένα καινούργιο παραμύθι σου με ανάλογες αξίες με αυτές που ανέδειξες στο «Μυστήριο του παντοπωλείου».

Χριστίνα Προκοπίου              

"Το οδοιπορικό ενός ποιητή" (Ομιλία της Συγγραφέως Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη κατά την παρουσίαση του έργου της: «TΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»).

  

   Αγαπητές κυρίες, αγαπητοί κύριοι,

Σας καλωσορίζω στη σημερινή παρουσίαση του έργου μου με τίτλο: «TΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»,  και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την ανταπόκριση που δώσατε στο κάλεσμα αυτό.

Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε πνοή  ζωής και με αξίωσε: Να κουβαλήσω  και να σπείρω το δωρηθέντα σπόρο σε καινούργιες ζωές, που με τη Θεία μέριμνά Του,  θα φέρουν πάντοτε μαζί τους ένα κομμάτι της δική μου υπάρξεως. 

Τα ποιήματα, είναι ψηλοί καταρράκτες,  που λούζουν και σφυρηλατούν την ψυχή ρέοντας στις απορρώγες χαράδρες της.

Μέσα στην ποίηση, κρύβεται η δημιουργία και η παρηγόρηση. Γι αυτό, κάθε συμφορά μαλακώνει στο πλάι  της.

  Έχοντας πάντοτε την αίσθηση και το βάθος της αξίας της δημιουργίας και τη δύναμη της ποίησης, ελπίζω να καταφέρω  να πλάσω ένα στιχουργικό κορμό που πάνω του να καθρεπτίζεται η ανησυχία και η γαλήνη, η αιώνια αφοσίωση του ποιητή και η ατέρμονη αγάπη του σε στίχους που ηρεμούν, που προβληματίζουν, αλλά και που ταράζουν τη σκέψη, ανοίγοντας το δρόμο προς το  όραμα.

Προσπαθώ να μιλώ όσο γίνεται πιο δυνατά με την εσωτερική φωνή των στίχων. Επιχειρώ να γράψω κείμενα που να μεταφράζουν με  επιείκεια τα συναισθήματα και την σκέψη, χωρίς ποτέ να μπορώ να γαληνεύω γέρνοντας το κεφάλι σε πουπουλένιο μαξιλάρι. Αλήτικα ο νους βγαίνει κάθε φορά σεργιάνι μαζί με την έμπνευση που η Μούσα εμφυσά, περιμαζεύοντας στο «σκληρό  δίσκο», ό,τι απομεινάρι βρίσκει, και προσπαθεί να χτίσει κάτι καινούργιο μέσα από τις τόσες χιλιοειπωμένες ιστορίες της κτήσης. Καινούργια και παλιά, στοιβαγμένα σε τσαλακωμένες σελίδες προσπαθούν να ρυθμιστούν με σειρά, να βγαίνει το απόσταγμα εκείνο που επιθυμεί η κυψέλη του μυαλού.

Ανήσυχη η σκέψη, πρωτοπορεί του εφησυχασμού, παρατείνοντας την επαγρύπνηση του νου. Νιώθω, ακούραστος οδοιπόρος, που προχωρεί χωρίς να μπορεί να διακρίνει που σταματάει η Γης και που αρχίζει ο Ουρανός!  Νιώθω πως μ’ έχει υιοθετήσει η Ποίηση, πως με έχει κάνει δικό της παιδί, και μου δείχνει καθημερινά το δρόμο. Ισότιμα όπου γίνεται, πρωτότυπα όπου η έμπνευση επιτρέπει, ακούραστα πάντα προχωρώ κι όπου με βγάλει η Μεγάλη Μητέρα…

Ως επιμελής μαθητής αφήνω την τυχοδιωχτική μου πένα να χαράζει στο άσπιλο χαρτί τις ανησυχίες μου χωρίς ποτέ να χορταίνω απ’ τ’ αρώματα των γραφημάτων μου. Ποτέ δεν επαναπαύτηκα στο δημιούργημά μου. Μια ακατάπαυστη φωνή μέσα μου, διαμαρτύρεται  συνεχώς,  πως ποτέ δεν έχει  πλησιάσει το στόχο.  Κι ο στόχος πάντοτε διαγράφεται μακρινός, απλησίαστο όνειρο, που πάντα μου χαμογελάει… που με προσκαλεί  σε εναγκαλισμό και φεύγει…Με τον καιρό διαπίστωσα πως μόλις έχω ακουμπήσει την αρχή  του νήματος που έγνεθε η Μούσα για μένα!

Οι σκέψεις: συντροφεύουν τις ανησυχίες μου. Τα κείμενα: την καθημερινότητά μου. Οι ελπίδες μου: ακουμπούν στα ράφια που έχει αρχειοθετήσει η κρυφή βιβλιοθήκη της ψυχής. Ο χρόνος, αυτός ο μεγάλος κυρίαρχος και σκληρός κυβερνήτης της ζωής, μαζί με τα μπαγκάζια που κουβαλάει, θα δείξει σε τι κατάστιχο τυραννικό έχει καταγράψει τον καθένα, ή αν τον διέγραψε  απ’ τη μνήμη του… Πάντως, θα είμαι ικανοποιημένη πως υπηρέτησα αυτό που αγαπώ με αφοσίωση.

Δεν προσπάθησα ποτέ να προκαλέσω. Δεν προσπάθησα να αρέσω σε κανέναν, εκτός του ότι προσπάθησα να ξεδιψάσω και να νίψω τας χείρας μου μέσω της γραφής. Να ξεχάσω τον κάθε μου πόνο, δημιουργώντας.

Δεν προσπάθησα να πλουτίσω. Προσπάθησα να επενδύσω! κι αυτή η επένδυση δεν είναι καμιά άλλη πέραν της επένδυσης στη γνώση, που παρόλη την προσπάθεια μου δεν έχω κατορθώσει ακόμη να αποχτήσω.

Αδαής κι αμαθής νιώθω!

Καλύπτοντας ένα κενό στην άμορφη μάζα της σκέψης, χίλια άλλα κενά  ξεπηδούν και με πνίγουν...

Σ’ αυτή την αχόρταγη ζωή, μικρά σοφά αποσπάσματα από κείμενα αρχαίων φιλοσόφων, φυλλομετρούμε,  χωρίς ποτέ να οικειοποιηθούμε τις ενδότερες αξίες τους.

Καθημερινώς απομακρύνομαι από τους κανόνες και τα προσχήματα που θέλουν τους ανθρώπους αρεστούς σε κοινωνία λεόντων. Αντιστέκομαι και φωνάζω πως ατόφιος θέλω να μείνω με τη δική μου σφραγίδα στο σώμα! Τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει με το ζόρι εκεί που συχνάζει το πλήθος. Μοναχικός οδοιπόρος με πανωφόρι την Ποίηση, προχωρώ… Πάντα με συναντάς να προχωρώ στο μοναχικό δρόμο της ποίησης, κοιτάζοντας μπροστά, τον ορίζοντα που διαγράφεται σε καθαρό ουρανό, αγωνιώντας  να γνωρίσω το άρωμα των στίχων,  ακούγοντας την ηχώ  της ζωής και  τα σκιρτήματα  της καρδιάς μου!...

Ποτέ δεν ξέχασα τις αγωνίες, τους αγώνες, τους αιωνίους όρκους, τον ήλιο και τη θάλασσα… Κι όλες αυτές  τις αγωνίες και τα οράματα: κοινά τα είδα με τις αγωνίες και τα οράματα όλου του κόσμου!

Με την Ποίηση έφτιαξα μια καινούργια πατρίδα που μπορώ να διαμένω χωρίς να με πνίγει...Χωρίς να μου φορολογεί τη σκέψη και τους στίχους. Μπορώ ανά πάσα στιγμή να την διασχίσω χωρίς να πληρώνω διόδια και καύσιμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι το διαβατήριο της φαντασίας.

Ποτέ δεν κυβερνήθηκα από υπερκαταναλωτικό πνεύμα, τη διαφήμιση και τα επώνυμα είδη. Πάντοτε προσπαθώ να δίνω  νόημα  στη φθαρτή φύση μου και να  δρομολογήσω τη ζωή μου  σύμφωνα με τη θέληση του Θεού Με αθόρυβο και συνεχή βηματισμό να προχωράω με οδηγό την ηθική κι τη λογική που μου κληροδότησαν σεμνοί δάσκαλοι. Παιδί, ατόφιων ανθρώπων,  που μ’ έμαθαν να ακουμπώ στην Αλήθεια, να τη χειρίζομαι με τρόπο που να μην επιτρέπει τη μεσολάβηση κανενός ψεύδους.

Δεν ζήτησα ποτέ μου πολλά. Βολεύτηκα με τα λιγοστά! καλύπτοντας τις γνωστικές και βιολογικές μου ανάγκες σύμφωνα με την  σειρά προτεραιότητας που εγώ είχα επιλέξει. Σωστή οικογένεια, ήρεμη έγγαμη ζωή αφοσιωμένη στο καθήκον της συζύγου και στο καθήκον της  μητρότητας, έμαθα να παίζω τους ρόλους μου διδασκόμενη από λάθη, αλλά κι από παραδειγματικά αρεστές συμπεριφορές˙   με την ατέρμονη προσπάθεια πάντα: να βελτιώσω τον Ανθρώπινο ρόλο μου, δίνοντας την πιο βαθιά πνοή ζωής στους απογόνους μου και στην κοινωνία..

Τους τραγούδησα ...Τους νανούρισα ...Τους νοσήλευσα…μένοντας για χρόνια άγρυπνη στο πλευρό τους. Όμως, τους τάραξα την ηρεμία… με τις ανήσυχες ρίμες των στίχων μου.

Προσπάθησα να εντρυφήσω στην  άγνωστη κι ακατανόητη φύση μου... μα αδυνάτησα να δώσω εξηγήσεις σε καίρια ερωτήματα. Έτσι, αφέθηκα στοργικά στην εσωτερική μου φωνή,  να με κατευθύνει με σύνεση και στοργή, γιατί ποτέ μου δεν άντεχα τις μεγάλες διακυμάνσεις.  Τώρα,  η Ποίηση κι εγώ, μαζεύουμε σαν μέλισσες το νέκταρ απ’ τους ανθούς και το κουβαλάμε στις κηρήθρες του μυαλού μεταποιώντας το σε μέλι για να τραφεί το μελίσσι. Και θα συνεχίσω όσο ζω την ίδια διαδρομή ανάβασης, και φτάνοντας εκεί που θα φτάσω… θα είμαι ήσυχη πως κάτι έκανα γι αυτούς που θα ακολουθήσουν πίσω από μένα.

                                                                      Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη

Ομιλία της Μαργαρίτας Θωμοπούλου (Φιλολόγος και Διπλωματούχος πιανίστας), κατά την παρουσίαση του Βιβλίου της Μαρίας Κολοβού- Ρουμελιώτη: "ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ".

Κυρίες και κύριοι Καλησπέρα σας

Σήμερα έχουμε τη χαρά να παρουσιάζουμε το βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Κολοβού  Ρουμελιώτη υπό τον τίτλο: Tα ρόδα του χρόνου.

Κάνοντας ένα γρήγορο σχολιασμό στον τίτλο θα μπορούσε να πει κανείς πως κρύβει μια αμφισημία. «Τα ρόδα» άνθος με πολυποίκιλους χρωματισμούς, έντονο άρωμα αλλά κι αγκάθια ….έρχονται να τονίσουν την ομορφιά της ζωής και τις παγίδες που κρύβει. Αφαιρώντας το άρθρο «τα», ο τίτλος αυτομάτως αποκτά άλλη διάσταση: γίνεται «η ρόδα» του χρόνου, που γυρίζει και φέρνει κύκλο τη ζωή ανατρέποντας καταστάσεις και γεγονότα.

Το έργο αυτό, οι ειδήμονες,  δυσκολεύονται να το κατατάξουν σε κάποιο από τα λογοτεχνικά είδη. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά  ότι κυμαίνεται ανάμεσα στην ποιητική συλλογή και το πεζοτράγουδο. Επίσης μπορούμε να πούμε πως είναι μια μονωδία, ένα μονόπρακτο που ως κεντρικό πρόσωπο αναφαίνεται η γριά Περσεφόνη.

Ο χρωστήρας της πένας της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη έχει μια πρωτοτυπία και δεν μιμείται το ύφος κανενός άλλου δημιουργού. Με αυθόρμητη και ταυτοχρόνως βαθυστόχαστη γραφή, μας ταξιδεύει σε υπαρξιακά μονοπάτια, κάνοντας μια ενδοσκόπηση στην ανθρώπινη ψυχή.

Από το ξεκίνημα του έργου της η συγγραφέας δημιουργεί μια υποβλητική θεατρική ατμόσφαιρα . Στο  σκηνικό αυτό η γριά Περσεφόνη καθισμένη στην εξώπορτα του πατρικού της σπιτιού, εκεί όπου ξεκίνησε να πλάθει τα εφηβικά όνειρα της ζωής, με μόνη συντροφιά τα άστρα τ’ ουρανού και το ολόγεμο φεγγάρι εξομολογείται το απόσταγμα της ζωής της , κάνοντας ταυτόχρονα τον απολογισμό της. Μόνη και σκεβρωμένη από τις βαρυχειμωνιές της ζωής και των χρόνων τα βάσανα,  με αστρολάβο τη μνήμη εκμυστηρεύεται τις ποιο μύχιες κι ανθρώπινες σκέψεις της. Έτσι γινόμαστε μάρτυρες των εμπειριών της και παραλήπτες της  γνώσης της.

Με την εύστοχη επιλογή του προσώπου, αναδεικνύεται η πείρα και η ψυχραιμία, που είναι απαραίτητη για μια τέτοια αφήγηση. Γύρω της στήνουν κυκλικό χορό: η νιότη, η ωρίμανση, η ολοκλήρωση, η παραίτηση των χρόνων, η φθορά , η αναζήτηση του πραγματικού εαυτού και της αλήθειας, καθώς και η μοναδική  κοινή μοίρα,  που είναι ο Θάνατος.

Η ηρωίδα προβάλλει το ελεύθερο πνεύμα της και την αγωνιστική στάση που έχει υιοθετήσει στη ζωή της ( αυτό το αντικατοπτρίζουν τα λόγια της: « Η βόλεψη τη σκέψη μαλακώνει, τη κάνει μαλθακή» και  «είναι χειρότερα να σέρνεσαι από το να σταυρώνεσαι»). Επιπλέον παρακολουθούμε τον αγώνα της να κατακτήσει την αυτογνωσία  μέσα από περισυλλογή και περίσκεψη, ενώ παράλληλα δε διστάζει  να αποκαλύψει και να δοξάσει τα καρφιά που της φόρεσε η ζωή: «Εμένα μου έμειναν τα καρφιά να θυμίζουν τη λάμψη μου. Τούτα τα καρφιά θα δοξάσω!».

Η αφήγηση συνεχίζεται με την πανανθρώπινη αγωνία της ύπαρξης.

Βλέπουμε ξεκάθαρα την αισιόδοξη προσέγγισή της στη ζωή: τη θεωρεί Θείο δώρο και μητρική απλοχεριά. Ωστόσο, η συγγραφέας επισημαίνει πως κάθε άνθρωπος με τη γέννησή του , εκτός από το προπατορικό αμάρτημα επωμίζεται και την αναπόφευκτη και μαρτυρική πορεία προς τη Σταύρωση.

Ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι της σκέψης , η γριά Περσεφόνη μας μιλά για τον κύκλο της ζωής.  Αποκτώντας πνοή κατόπιν Θείας παρέμβασης, ερχόμαστε στη ζωή,  κι έπειτα από προσωρινή παραμονή στις γήινες σφαίρες του σύμπαντος κόσμου, επιστρέφουμε εκεί που Ανήκουμε.

Οι κύκλοι της ζωής σηματοδοτούν το πέρασμά μας από την πλάση, την φθαρτή μας υπόσταση, αλλά και τον αγώνα του ανθρώπου για ζωή και αξιοπρέπεια. Οι σκέψεις αυτές  οδηγούν αναπόδραστα, στην εξύμνηση της νιότης, αλλά και στον προβληματισμό για τα γερατειά. Περίτεχνα η συγγραφέας θίγει το πέρασμα απ’ τη νιότη στη φθορά του χρόνου και των γηρατειών με σεβασμό και αλήθεια συνάμα. Σκιαγραφεί τα νιάτα με τα χρώματα της παρόρμησης και της ανυπομονησίας για ενηλικίωση.

Χαρακτηριστικά αναφέρει:

«Άντρες ζωσμένοι με τα λάφυρα της νιότης, προχωρούν…

Κι ένα μικρό αγόρι

Την πίπα του παππού του περιεργάζεται.

Γρήγορα άντρας θέλει να γενεί.

Δαγκώνει το μήλο απ’ τη μηλιά και χάνει τον Παράδεισο!

Πολλές προσμένει ομορφιές , όμως δεν ξέρει ακόμα

Το αγκάθι που κρύβεται στα ρόδα».

Απ’ την άλλη πλευρά τα γερατειά και η μοναξιά, καθιστούν τη ζωή δυσβάσταχτη, για εκείνους που δεν έχουν αποδεχτεί τη μοίρα της φθοράς.

Η Περσεφόνη έρχεται και με τα λογία της μας το θυμίζει.

«Υποτάχτηκα στη μοίρα της φθοράς

Και φίλη με το χρόνο δεν μπόρεσα να γίνω.

Λιώνουν σαν το κερί οι μέρες μου και λιγοστεύουν.

Σε λίγο θα σβήσω…».

Προβληματίζεται για τη σύνθεση της ψυχής! Απορεί για το πόσο βαθιά κι ανεξερεύνητη μένει παρά τις εκατόχρονες εμπειρίες της. Πολλές φορές αναγκάστηκε να προσποιηθεί, και με φτιασιδωμένες συμπεριφορές, να κάνει τους γύρω της ευτυχισμένους.  Τα χρόνια που πέρασε, μολονότι πολλά και δύσκολα, ήταν σημαντικά γιατί, απλά, αξιώθηκε να τα ζήσει.( Αγάπησε. Πόνεσε. Αντιστάθηκε σε πειρασμούς και πολλές φορές ηττήθηκε, όμως ακόμη στέκει όρθια ).

Η πείρα των χρόνων τη δίδαξε πώς η ομορφιά του σώματος είναι ένα κίβδηλο κόσμημα που χάνει τη λάμψη του με το χρόνο. Στο τέλος, εκείνο που μένει, είναι η ομορφιά της ψυχής.

Μέσα από την επίγνωση των πραγματικών αξιών της ζωής και της σεμνότητας, η συγγραφέας μπαίνει στη θέση της κόρης και μας λέει:

«Ax! Tι να τα κάνω όλα τούτα τα στολίδια;

Φοβάμαι,

Μήπως πανούργο δίχτυ πλέξουνε στο σώμα

Και τη ψυχή μου πνίξουνε!».

Καταλυτικό  ρόλο στη διάπλαση του χαρακτήρα και στη διαμόρφωση των ηθικών αξιών, βέβαια έχει η οικογένεια. Κύριο μέλημα των γονιών είναι η ψυχική και σωματική φροντίδα των παιδιών τους. Μέσα από παραδειγματικές συμπεριφορές πρέπει να εμφυσούν μηνύματα αγάπης, σιγουριάς, αισιοδοξίας κι  ελπίδας. Να  νουθετούν και να αποκαλύπτουν τις αλήθειες της ζωής με εύληπτο τρόπο. Η  μορφή της μάνας αποτελεί τη προσωποποίηση της δύναμης, της καρτερικότητας και της αντοχής. Ο πατέρας,  σαν πάτερο,  στέκει να στηρίζει την σκέπη της οικογένειας. Κι οι δυο  τους συμβουλεύουν: «Μη το φοβάσαι το φεγγάρι. Λούζει τη σκέψη! Τον καπνό να αποφεύγεις, θολώνει τα μάτια και δεν βλέπουν καθαρά!». Έπειτα επανέρχονται και προσθέτουν: «Η ζωή κουβαλάει αγκομαχώντας την προίκα της! Τα ψίχουλα είναι κόπος και το νερό ιδρώτας. Μη τα σπαταλάτε!».

Φανερός είναι ο φόβος και η αγωνία της μάνας να προστατέψει το παιδί της:

 «Χέρια απλωμένα ζητιανεύουν τη λάμψη σου,

να μαδήσουν τα άνθη του κήπου σου περιμένουν .

Κι εγώ φοβάμαι…

Φοβάμαι την αθώα νιότη σου,

το καλοθεμέλιωτο γεφύρι του κορμιού σου,

Μήπως,

αδέξιος διαβάτης το διαβεί και ραγίσει».

Πάντοτε θέλει να τα βλέπει να χαμογελούν:

«Όταν γελούν τα χείλη σου

Λούζεται η καρδιά μου

Σαν περιστέρι ολόλευκο

Σε μαρμαρένια κρήνη».

Και για τις δύσκολες στιγμές, πάντα έχει τον παρήγορο λόγο:

«Μην κλαίς παρηγοριά μου

Τα χέρια μου απλωμένα σαν φτερούγες,

Την βροχή και τα σύννεφα κρατούν:

Τα περιβόλια θα ποτίσω με τα δάκρυα τους

Ν’ αναστηθούνε τα καρπόκλαδα τ’ απότιστα».

Τα παιδιά ωστόσο συχνά προσπαθούν να τους ξεγελάσουν. Εκεί ακριβώς έγκειται  το μεγαλείο των γονιών: Πάντα συγχωρούν και πάντα καλοδέχονται. Ακόμα κι όταν έχουν φύγει απ’ τη ζωή, μένουν στην μνήμη των παιδιών σαν αγγελικές φιγούρες, που δίνουν λύση:

 «Σαν αηδονάκι τραγουδούσες τους θρήνους σου

με τέχνη περιζήτητη και υπερφυσική

ταπείνωση.

Γυμνός δεχόσουν τις πισώπλατες μαχαιριές

κι έσφιγγες τα δόντια ν' αντέξεις.

Στήριγμα είχες τους Θεούς, τις πλάτες σου

και τα όνειρά σου.

Δεν μπόρεσε ποτέ,

κανείς,

να συντρίψει την αθωότητά σου!».

Μέσα απ’ τα λόγια αυτά, ακούγεται δυνατά μια φωνή και μας παρακινεί να σεβόμαστε και να εκτιμούμε τους ανθρώπους, που ευτυχούμε να έχουμε δίπλα μας κι όσο είναι παρόντες, να τους εκδηλώνουμε την αγάπη μας με έργα.  

Η θλίψη που μας αφήνει η απώλεια των αγαπημένων μας, είναι, μεταξύ άλλων, διδακτική:

Μας μαθαίνει να σεβόμαστε το παρόν και να γινόμαστε λιγότερο εγωκεντρικοί.

Μέσα απ’ το πρόσωπο της Περσεφόνης, η συγγραφέας, πλαισιώνει τον έρωτα με όλες τις ευωδιές και τα χρώματα. Ο Έρωτας  φθείρει και διαφθείρει μες απ’ τα βιώματα της νύχτας, της προσμονής και της χαράς που προσφέρει ο Ήλιος.

 «Ό,τι φανερό στης μέρας τα μάτια:

Ερωτικό τραγούδι στης βραδινής γαλήνης τα κλινοσκεπάσματα.

Κάθε πόθος κρυφός στης καρδιάς το εικόνισμα:

Ιπτάμενο αερικό στης άτακτης σκέψης τους γαλαξίες.

Διάγουν ταξίδι ονειρικό

μέχρι να ταχτούν στης φθοράς την τροχιά

ή στου ονείρου την πραγμάτωση».

Ταυτόχρονα εξυψώνει τον άνθρωπο, μέσα από την αφοσίωση και το αμοιβαίο συναίσθημα:

«Παρθένα αγάπη αιώνια, λευκό αγνό μου κρίνο!

Σεντόνι μου απαλό και αρωματισμένο

με του κορμιού μου τ' άρωμα μονάχα,

σάλπιγγα αγγέλου που θα βρω να τραγουδήσω

τον έρωτά σου τον παρθενικό;

Την ανηφόρα της πονεμένης σου νοσταλγίας

με σάλπισμα μαζί σου θα τραβήξω.

Τα αισθήματά σου τα παρθενικά, σωστά θα τα ζυγίσω!».

Η φύση διαφοροποιεί το αντρικό από το γυναικείο σώμα˙ ο Θεός όμως, μας  ευλογεί κι μας ενώνει  με έτερον ήμισυ με σκοπό την ολοκλήρωση. Έτσι ο έρωτας, κουβαλά μαζί του μια απερίγραπτη ομορφιά , η οποία μεγιστοποιείτε μέσω της συντροφικότητας. 

Η συντροφικότητα, είναι ένα λυτρωτικό ταξίδι παρηγοριάς κι ανταλλαγής. Η Περσεφόνη μιλά για τα εκπληρωμένα και τα ανεκπλήρωτα, για το χωρισμό και την ένωση, για το όνειρο και την πραγματικότητα. Συμπλέκει δύο κόσμους προκειμένου να επιτευχθεί η ένωση των ψυχών. Κλείνοντας τον κύκλο της ζωής της αισθάνεται εξόριστη ακόμη και από τον ίδιο της τον εαυτό.  Έχοντας επίγνωση της κατάστασης του πραγματικού εαυτού για μια φορά ακόμη αναφωνεί:

«Εξόριστη από τον τόπο μου,

από μια πατρίδα λησμονημένη και πονεμένη…

μαζεύω όσα η ζωή εσκόρπισε.

Μια εξόριστη είμαι κι εξόριστη θα μείνω -μακριά απ’ τον τόπο μου,

ώσπου ο θάνατος να με πάει εκεί που ανήκω».

Όπλα της σε αυτό το ταξίδι είναι η Αθωότητα, η Αυτογνωσία και η Πίστη. Μέσα από σύμβολα μιλά για τη φθορά στέλνοντας παράλληλα μηνύματα αισιοδοξίας ότι ο άνθρωπος μπορεί αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του και πως η ζωή είναι ένα αιώνιο ψέμα , που καλούνται να ζήσουν μόνο όσοι έχουν γεννηθεί, χωρίς ποτέ να χάσουν την μοναδικότητα και την εκ γενετής αθωότητα της ψυχής τους.  

«Μανχάταν» από τον Αντώνη Πυροβολάκη.

Σκοτάδι.

Σιωπή, γλυκιά σαν ξενιτιά,

σαν αποικία στο φεγγάρι, μακριά απ’ το βράχνιασμα των σαξοφώνων.

Να μ’ αγαπάς σαν ουράνιο τόξο και αφιόνι νηπενθές.

Δεν τα κατάφερα να ζήσω στις βουνοκορφές των ηδονών με τα χαμόγελα των εντελβάις

Τα χρυσαφένια στάχυα ορμήνεψαν το ηλιόφως πώς να με τρυγήσει.

Στις λασπουριές πέταξα τύχες και αστέρια τυχερά.

Γέμισα την ποδιά μου με αγκάθια και θηρίων υπογάστρια.

Τρέκλισα σε σοκάκια νηπτικών φυγών.

Ναι το έκανα, σαν Ιούδας, που δεν απαγχονίζεται μα ούτε μετανιώνει.

Άγγιξα τα βαριά τριχώματα των λέξεων.

Οι θάνατοι γλιστρούσαν στις τσουλήθρες, της παιδικής χαράς μου και της λύπης.

Τσούγκριζα το ποτήρι μου με τους χειμώνες.

''Εις υγείαν, σαν τα παλιά μας χιόνια ήρθες πάλι'',

μου μούγκριζαν με παγωμένη θυμηδία εκείνοι

οι σαλτιμπάγκοι των κυκλάμινων και οι χαραμοφάηδες των ρόδων.

Σκοτάδι.

Χάδι απατηλό στη στέπα των μαλλιών.

Να μ’ αγαπάς σαν ερημιά μενεξεδιά και σαν κατάρα.

Δεν τα κατάφερα να ξενυχτήσω τις νεκρές μου αυταπάτες.

Οι αθάνατοι με μειδιάματα στιλέτα στρώσανε της ζωής τις πίστες.

Γι’ αυτό κουτσαίνουν τ’ απογεύματα ενδεδυμένα πορφυρούς χιτώνες

έξω από την πόρτα της Μαγδαληνής.

Λούστηκα στο ηφαίστειο κι ήταν σαν έρωτας μεγάλος.

Σκοτάδι.

Σιωπή, γλυκιά σαν ξενιτιά,

σαν ένα ζεϊμπέκικο βουβό, μεσάνυχτα μες το Μανχάταν.