Ο συλλογισμένος

Φοβερό το φως της ψυχής

μέσα στην απέραντη αγάπη,

όταν βυθίζεται στην αναζήτηση της ευτυχίας

και πάνω στο τρεμάμενο χέρι παίζουν

αλλιώτικοι κόσμοι απ’ το ένοχο χθες·

οι φθόγγοι μιας ζωής που κύλησε

στην αμφιβολία.

Άπιαστο πολυταξιδεμένο φως,

του φορτισμένου σώματος ο λυγμός

ο κουρασμένος.

Κοίταξε μακριά στο πέλαγος

παράξενοι οι άνθρωποι

που μες τον ήλιο αγναντεύουν τα ωραία

μα περπατούν παράλυτοι από κάποιον εθισμό

γιατί το φως στα χέρια τους σκοτώνεται,

η αλήθεια τους πλήγωσε το μέλλον

κι έτσι αγάλματα απομένουν

μιας μοίρας που τους πρόδωσε την αφθαρσία

και βούιξε ο κόσμος

για την απάτη των χρωμάτων.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

***  Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "Δέκα σκάλες προς τον ουρανό"

Ένα ποίημα από τον Σάββα Τσαλίκη

Τούτος ο δρόμος   Γεμίσαμε σειρήνες και ψυχοφάρμακα Σε μια πόλη που αρνείται. Που αρνείται να μας κοιτάξει κατάματα, Παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο τραχύ, μέσα από ακάλυπτες υπογραφές και υποσχέσεις, αφημένες στη στροφή με το εκκλησάκι. Τούτος ο δρόμος φτιάχτηκε  για να τον περπατούν όλοι. ΤΟΥΤΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ΟΛΟΙ Γεμίσαμε  νονούς και ρουφιάνους σε μια πόλη που στεγνώνει τον ιδρώτα των εργατών, αλλάζοντας τα ονόματα των ηρώων, για να δουλεύουν οι πένες, φτιάχνοντας στιχάκια στη μνήμη τους. Άξιοι λύπησης οι βασανιστές των ιδεών μες τους χειμώνες, λαμπρή η πορεία των ποιητών μες τους αιώνες, αφήνοντας τα παράθυρα ανοιχτά προς την κακομοιριά τους. Υψώνω μαύρη σημαία στην απρόσωπη πόλη. Τούτος ο δρόμος φτιάχτηκε  για να τον περπατούν όλοι.   Σάββας Τσαλίκης

Πουλιά στο φεγγαροστόλιστο τοπίο

-Πρέπει να είμαστε πουλιά που βγήκαμε

μια νύχτα φωτεινή

για να κλάψουμε τον έρωτά μας

και να σταλάξουμε αίμα απ’ τα φτερά μας,

εμείς οι κρυφοί παλμοί της αιωνιότητας.

-Στις άκρες των ονείρων των ζωντανών ξυπνάμε

μια υπερκόσμια ευτυχία και αίσθηση μες στην τρικυμία,

την ίδια πελαγίσια ταραχή

του ταξιδιού τους προμηνάμε

με τα πολύχρωμα σοφά λοφία.

-Μες στις ωχρές τους ώρες συγκεντρωνόμαστε,

με το συρτό κελάηδημά μας πάνω στις καρδιές·

αναστυλώσεις φωτός στην κάθε απελπισία

σας κάνουμε να δεχόσαστε με ψυχραιμία

όσα έξω απ’ τη λογική σας υποβάλλονται.

-Με τη θνητή σας παρουσία,

στο βάθος της ύπαρξή μας ημερώνουν

λυτρωτικές φωνές του παρελθόντος

από αγαπημένα πρόσωπα.

-Για σας ο θάνατος είναι ο φόβος

και οι παραισθήσεις το σκοτάδι.

Το τέρμα αυτού του ύποπτου δρόμου

το μαύρο καπέλο του ανθρώπου

που όλα τα σκεπάζει.

-Δεν είναι μια ύπαρξη γεμάτη

που αναζητούσες, έστω καθόλου απτή;

Δουλεμένη όμως με τη λησμονιά

σα δίχτυ απλώνεται πάνω στα αόριστα βήματά σου.

-Λες οι ψυχές να ξέρουν που πηγαίνουν;

-Χλομό σύννεφο τους σκεπάζει,

ένα λουλούδι που θα ’θελε να γίνει και κορίτσι

φύτρωσε απάνω τους.

-Αισθάνεται και γδύνεται τη λύπη τους

απ’ την αγνότερη ομορφιά του.

-Τις αντιστάσεις της ψυχής

τις ξεχωρίζει ο πόνος.

Ο πόνος είναι ο συναγερμός

και ό,τι προχώρησε χωρίς απώλειες

μας εξουσιάζει στη γαλήνη.

-Οι πράξεις της ηδονής

δεν ευοδώθηκαν ποτέ

γιατί προχώρησαν βαθιά

στη σήραγγα της τύψης.

-Σκιρτά η ψυχή μας για παραίτηση

σε φθαρτές στιγμές, μα κάπου παραπέρα

ο δήμιος τροχίζει το τσεκούρι του

με τον καημό μιας πληγωμένης μάχης.

-Εμείς οι σταλαγματιές στο άπειρο

εμείς οι κουβαρίστρες του μυστηρίου.

-Οι υπoστάσεις μας δεν περίμενες ν’ ανοιχτούν

σε μυστικούς ανέμους.

Ποτέ οι ψυχές μας δεν προδόθηκαν

ούτε μες στις απάτες αλλοιώθηκαν

γιατί πάντοτε διψούσαν και θαύμαζαν

τον πόνο και την εγκατάλειψη

για τις σκληρές επιφάνειες που δίνει.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

***  Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: «Δέκα σκάλες προς τον ουρανό»

InterArtia 2011 -ΕΛΗΞΕ

Μουσική - Ποίηση - Λογοτεχνία Εικαστικά - Video      Το Ωδείο Φουντούλη και η International Art Society & Academy διοργανώ- νουν το Παγκόσμιο Φεστιβάλ InterArtia 2011 το οποίο περιλαμβάνει τους Διεθνείς Διαγωνισμούς 2011 σε 4 κατηγορίες και τον Διαγωνισμό Artists of the Year 2011   Στο Φεστιβάλ μπορούν να λάβουν μέρος επαγγελματίες και ερασιτέχνες κάθε εθνικότητας και κάθε ηλικίας, από κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι Διαγωνισμοί καλύπτουν όλους τους τομείς και όλες τις κατηγορίες καλλιτεχνικής δημιουργίας(Μουσική, Ποίηση, Λογοτεχνία, Εικαστικά, Video, Αρχιτεκτονική, Ρητορική κα) και δίνουν την ευκαιρία στους δημιουργούς να προβάλλουν τη δουλειά τους και να διακριθούν. Οι Δηλώσεις Συμμετοχής έχουν ξεκινήσει. Για την ομαλή διεξαγωγή των Διαγωνισμών, παρακαλούνται οι ενδιαφερό- μενοι να αποστείλουν τα έργα και τη συμμετοχή τους το συντομότερο δυνατό. Η σειρά αξιολόγησης των διαγωνιζόμενων θα γίνει με σειρά προτεραιότητας, σύμφωνα με την παραλαβή των συμμετοχών από τη Γραμματεία των Διαγω- νισμών. Δηλώστε τώρα το ενδιαφέρον σας για να σας στείλουμε πληροφορίες και τους όρους συμμετοχής στον τομέα που σας ενδιαφέρει.  Το Φεστιβάλ InterArtia διοργανώνεται για 4η συνεχή χρονιά και είναι ανοιχτό σε κάθε νέα διαγωνιστική πρόταση, με στόχο να αναδείξει,  να βραβεύσει και να προβάλλει πρωτότυπες ιδέες ! Κεντρικός τόπος συνάντησης των καλλιτεχνών και του φιλότεχνου κοινού θα είναι ο Πολυχώρος Τέχνης του Ωδείου Φουντούλη στο Βόλο,  καθώς και άλλοι χώροι οι οποίοι θα ανακοινωθούν σύντομα. Πληροφορίες: e-mail:  info@artsociety.gr   web page:  www.artsociety.gr

Hotel - Παπαδιαμάντης. Νέος θεματικός άξονας. Ένοικοι γραφής 2012 -ΕΛΗΞΕ

   Τα εκατόν εξήντα χρόνια από τη γέννηση του Αλέξανδρου Παπαδιαµάντη και τα εκατό χρόνια από τον θάνατό του είναι απλώς η αφορµή για το «Hotel - Ένοικοι γραφής» να τιµήσει και να θυµηθεί, εν τοις πράγµασι, τον έτερο θεµελιωτή της διηγηµατογραφίας µας (ας µνηµονεύσουµε απλώς ότι ρίξαµε τον σπόρο του πανελλήνιου θεµατικού διαγωνισµού το 2006, µε τον συλλογικό τόµο. Με τον Γ.Μ. Βιζυηνό αλλά και χωρίς αυτόν, εµπλέκοντας στο λογοτεχνικό παιχνίδι τον σαλό Θρακιώτη).

   Τώρα ήρθε η στιγµή του οικεία απόµακρου Σκιαθίτη. Η στιγµή, δηλαδή, να τον διαβάσουµε πέραν των αγιογραφικών ή αντιαγιογραφικών προσλήψεών του. Με άλλα λόγια, να «καθαρίσουµε» το έργο του σπουδαίου Ευρωπαίου διηγηµατογράφου από τις ιδεολογικές προσµείξεις ή τις ερµηνευτικές παραναγνώσεις που κατά καιρούς ζητάει κάθε εποχή. Ας επιστρέψουµε λοιπόν στους ηδείς γρίφους της γραφής του δηµιουργού της Φόνισσας, κι ας παραµερίσουµε τα ετοιµοπαράδοτα κριτήρια γύρω από τον Αλέξανδρο Εµµανουήλ Παπαδιαµάντη.

  Ο Παπαδιαµάντης δεν είναι παπαδιαµαντικός! Αυτό ας κρατήσει ως σηµείο εκκίνησης ο κάθε επίδοξος συγγραφέας που σκέφτεται να διεκδικήσει µια θέση στους Ένοικους Γραφής του Hotel Παπαδιαµάντης.Απευθυνόµαστε λοιπόν σε επιµελείς αναγνώστες του παπαδιαµαντικού σύµπαντος, που τους ταράζει το βλέµµα και η γλώσσα του Σκιαθίτη, και αναµένουµε σύγχρονα διηγήµατα (5.000-7.000 λέξεων) µε αναγωγές ή αντανακλάσεις στη ζωή και στη µυθοπλασία του καιρού µας.

   Από το 2011 στο Hotel τροποποιούνται κάποια δεδοµένα στη διαδικασία αξιολόγησης και στη δοµή του. Θέλοντας να δώσουµε περισσότερο χώρο σε πρωτοεµφανιζόµενους συγγραφείς, εφεξής θα δηµοσιεύονται δέκα (κι όχι έξι) κείµενα στον τόµο, ενώ η βραχεία λίστα (που δηµοσιεύεται στο οπισθόφυλλο) θα προεκταθεί στα 15 ονόµατα (από τα 12).Αλλαγές επιφέραµε επίσης και στην κριτική διαδικασία. Η επιτροπή θα απαρτίζεται πλέον από τον κριτικό λογοτεχνίας, που θα φωτίζει θεωρητικά το όλον εγχείρηµα (φέτος θα είναι ο διευθυντής της «Νέας Εστίας» και σεσηµασµένος αναγνώστης του Παπαδιαµάντη Σταύρος Ζουµπουλάκης), από τους νικητές των δύο προηγούµενων ετών (Αλεξάνδρα Μέξα και Νατάσσα Μπλάτσιου), καθώς και από την εκδότρια Άννα Πατάκη και τον Μισέλ Φάις.O τόµος θα κυκλοφορεί 15 Μαρτίου κατ’ έτος (εν προκειµένω 15.3.2012), ενώ η καταληκτική ηµεροµηνία παράδοσης των κειµένων θα είναι η 15η Σεπτεµβρίου του προηγούµενου χρόνου (εν προκειµένω 15.9.2011).

(Πηγή: http://www.patakis.gr/)

Αποτελέσματα Λογοτεχνικού Διαγωνισμού με τίτλο "Τα Δάση, οι Ζωές μας" - 2011

Forest.results

Πνευματικός Μάιος - Η Πολιτιστική Άνοιξη της Θεσσαλονίκης

Η «Εταιρεία Συγγραφέων Β. Ελλάδος» και ο «Σύνδεσμος Εκδοτών Β. Ελλάδος»

Σας      π ρ ο σ κ α λ ο ύ ν

στην παρουσίαση του βιβλίου

«Με αίσθημα ευθύνης»

(δοκίμια για τον Άνθρωπο, τη Δημοκρατία και τη Γλώσσα)

του Παναγιώτη Μποκοβού, Συγγραφέα, π. Υπουργού,

την Τετάρτη, 25 Μαΐου 2011 και ώρα 7.30΄ μ.μ.,

στην Αίθουσα της Ομοσπονδίας Δυτικομακεδονικών Σωματείων

(Βενιζέλου 30, 4^ος όροφος)

       Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

• Μαριάννος Καράσης, Ομότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ.
• Θανάσης Γεωργιάδης, Λογοτέχνης
• Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου, Λογοτέχνις

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού

 και της Γραμματείας Μακεδονίας – Θράκης

             Ο Πρόεδρος της Ε.Σ.Β.Ε.                          Ο Πρόεδρος του Σ.ΕΚ.Β.Ε.

                  Αλέκος Δαφνομήλης                             Μπάμπης Μπαρμπουνάκης

Ο έρωτας του ζωγράφου

   Ξέρει να διαβάζει καλά τους ανθρώπους. Του αρέσει εκείνες τις πρωινές, αφόρητες και ανούσιες ώρες να τις ξοδεύει στην παρατήρηση των περαστικών. Κάθεται έξω στη βεράντα και διαβάζει την αγωνία των ανθρώπων της μεγαλούπολης, τον φόβο τους. Με μεγάλη ευκολία διαπιστώνει πάνω στον χάρτη της ψυχής· στο πρόσωπο, αν η προηγούμενη μέρα κύλησε με ευχάριστες ή λυπηρές στιγμές. Αν ο σύζυγος μάλωσε με τη γυναίκα του, αν το μικρό παιδί δεν έλαβε το δώρο που περίμενε, αν η νοικοκυρά τρέχει να προλάβει τα ψώνια της τελευταίας στιγμής και ύστερα επιστρέφει απογοητευμένη στο σπίτι για να ετοιμάσει το φαγητό. Μπορεί να μαντέψει κιόλας το μέλλον των ζευγαριών που βαδίζουν ανυποψίαστα, να διαγνώσει ποιοι από αυτούς θα κάνουν πετυχημένο γάμο. Το έχει στο αίμα του να ζυγίζει το βάρος του έρωτα μέσα στις καρδιές τους.

   Κάθε πρωί επαναλαμβάνεται η ίδια ενασχόληση για να ημερεύει η μοναξιά και ο λόγος, οι ανύπαρκτες λέξεις, ο ήχος των φράσεων που του λείπουν καθημερινά, επειδή απουσιάζουν τα χείλη τα οικεία να τις προφέρουν, μετουσιώνονται στην ακρόαση των επιθυμιών των ανθρώπων. Πάνω στην παλέτα δημιουργεί έναν καινούργιο κόσμο, όπου εκεί δεν έχουν θέση οι μηχανές και οι θόρυβοι, ούτε η μόλυνση του περιβάλλοντος και της ψυχής.

   Πριν γνωρίσει την Ιόλη, τον έρωτα της ζωής του, πριν συναντηθούν κατά πρόσωπο και ανταλλάξουν τις πρώτες κουβέντες, είχε ανακαλύψει το μεγαλύτερο μέρος των πόθων της. Τον επισκέφτηκε για πρώτη φορά στο σπίτι του, μετά από παρότρυνση της θείας της, της Ανδρομάχης:

   «Πήγαινε κορίτσι μου να γνωρίσεις τον παράξενο γείτονά μου, να δεις πως ζουν αυτοί που βάζουν την τέχνη πρώτα απ’ όλα στη ζωή τους».

   Μα δεν ήταν μόνο η περιέργεια που την ωθούσε στη συνάντηση με τον ζωγράφο, ήταν μια έντονη αγανάκτηση από την συμπεριφορά των φίλων της, οι οποίοι δίνουν αξία μόνο σε πράγματα υλικά. Η κοπέλα απόρησε, δεν μπορούσε να πιστέψει πως μπροστά της, σε περίοπτη θέση, στο σαλόνι του Διονύση βρισκόταν κρεμασμένο το πορτρέτο της. Πως μπορούσε από τόσο ψηλά, με το μάτι του να αλώσει τον κρυφό της κόσμο και να ψάξει στο λαβύρινθο του χαρακτήρα και της ιδιοσυγκρασίας της, βρίσκοντας διέξοδο; Αδυνατούσε να φανταστεί πως ένας ζωγράφος αποτυπώνει με τόση ευκρίνεια και λεπτομέρεια τις γραμμές του προσώπου της και εκείνη την μικρή ελιά δίπλα στο δεξί τοξωτό της φρύδι. Από τέτοια απόσταση πως κατάφερε να αναλύσει το χρώμα των ματιών της και εκεί να βυθιστεί για ώρες, συλλέγοντας τις βαθιές πρωινές ανταύγειες και τα παιχνιδίσματα του φωτός; Το χαμόγελό της σαν μισοφέγγαρο την κάνει να λάμπει με μία αδιόρατη ευτυχία σ’ όλο το περίγραμμα. Αλλά και μέσα από τα σκούρα φορέματα μπόρεσε να αναπαραστήσει με ακρίβεια τη μορφή του εσταυρωμένου με μεγάλη δεξιότητα στη μικρογραφία. Και όλα αυτά τα πέτυχε χωρίς να την έχει δει στο παρελθόν, παρά μονάχα δυο-τρεις φορές, όταν είχαν απεργία στα αστικά λεωφορεία και ήταν αναγκασμένη να πάει με τα πόδια στη θεία της την Ανδρομάχη, περνώντας κάτω από τη βεράντα του, κάτω από το οπτικό πεδίο του μικροσκοπίου του.

   «Η τέχνη σου είναι το καταφύγιο της ψυχής μου που διψάει για δροσιά και αέρα στα στεγνά όνειρά μου», του είπε σε μία έκρηξη ρομαντισμού και αναγνώρισης της θετικής επιρροής που άσκησε εκείνος σε όλη της την ύπαρξη.

   Η Ιόλη δεν ήξερε πάρα πολλά από ζωγραφική, αλλά από το ενδιαφέρον του Διονύση για τις ανθρώπινες μορφές -τα τοπία ήταν ανύπαρκτα στη θεματολογία του-, διαπίστωσε μια διαρκή τάση για περιγραφή έντονων συναισθημάτων και μια ενδόμυχη ανάγκη για αποκρυπτογράφηση της ζωής των προσώπων. Αγαπημένα της έργα ήταν: «Το παιδί μετά την καταιγίδα», «Η ακροβάτισσα έχασε την ισορροπία», «Η σημαδεμένη περισυλλογή» και «Η άνοιξη των μπερδεμένων προσώπων». Με τα πινέλα του και τις δικές του τεχνικές ξεχώριζε πάνω τους τα βάσανα, τις απογοητεύσεις, τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Μα και στο δράμα η τέχνη του δεν υπολειπόταν σε αξία, γιατί το ίδιο φως που έδινε το γέλιο και την άνοιξη, το ίδιο φως τα στερούσε και έφερνε τον χειμώνα στα μάτια, αυλακώνοντας το πρόσωπο με τα δάκρυα. Σε συνειδησιακό επίπεδο η διαχωριστική γραμμή ήταν πολύ μικρή, σαν ένα κύμα που χτυπάει πότε εμπρός, πότε πλάγια το πλοίο που ταξιδεύει και είναι άγνωστο σε ποιο χρόνο και με ποιες απώλειες θα φτάσει στον προορισμό του.

   Εξύψωνε το εσωτερικό τοπίο, της ψυχής την αντανάκλαση πρόδιδε μ’ έναν ασχημάτιστο μορφασμό ή πήγαινε ν’ αρχίσει μια έκφραση και πριν τελειωτικά ολοκληρωθεί, ξεσκεπαζόταν μία προσποίηση ή αναγνωριζόταν από κάτω το γνήσιο συναίσθημα. Έλεγες σίγουρα πως αυτός είχε μελετήσει σε βάθος την ανθρώπινη συμπεριφορά και η ζωγραφική του μιλούσε από μόνη της. Ήταν η πιο πετυχημένη απόπειρα να αυτοαναλυθεί ο άντρας, η γυναίκα, το παιδί. Οι τοίχοι γεμάτοι με τις μορφές, δεν έμενε ελεύθερη επιφάνεια για να αποκαλυφθεί το χρώμα του τοίχου. Ένιωθες άπειρα μάτια να σε παρακολουθούν και να μετρούν τα λόγια σου. Ήταν τα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής του, οι πιο σημαδιακές γνωριμίες του που δεν ήθελε να στερηθεί τη συντροφιά τους. Για την Ιόλη όμως, έγινε η μοναδική εξαίρεση και ξεκρέμασε από τον τοίχο το πορτρέτο της. Της το χάρισε χωρίς να στεναχωρεθεί καθόλου. Η κοπέλα πλέον είχε μόνιμα αποτυπωθεί στην καρδιά, στο νου και στα όνειρά του. Αυτή στάθηκε η αιτία να τολμήσει ο Διονύσης να ξανοιχτεί σ’ άγνωστα μέρη, να τον καθοδηγήσει στα παιχνίδια του ήλιου και του φεγγαριού, σμίγοντας τη μοναξιά του με της θάλασσας και του κάμπου την απεραντοσύνη. Το πορτρέτο της αγαπημένης του ήταν το τελειότερο που είχε καταφέρει και θα ήταν ανούσιο να συνεχίζει στον ασφυκτικό χώρο των προσώπων, αλλά άξιζε μια ολική στροφή στην μαγεία των εξωτερικών χρωμάτων, στο ταξίδι του χρόνου που δεν μπορεί να ξεθωριάσει, γιατί πάλλεται από ζωή. Η απόφασή του βασίστηκε για πρώτη φορά στη ζωή του σε λέξεις και σ’ έναν αναγνωρίσιμο ενθουσιασμό:

   «Η τέχνη σου είναι το καταφύγιο της ψυχής μου που διψάει για δροσιά και αέρα στα στεγνά όνειρά μου».

Λάσκαρης Π. Ζαράρης


***  Διήγημα δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό «Πνευματική Ζωή»

Ψηφιακό Λογοτεχνικό Περιοδικό "Λογοτεχνικά Σημειώματα", Τεύχος 9, Μάιος 2011

Η θάλασσα που μας ενώνει

   Το παιδί κοιτούσε κατάματα στον ήλιο. Σαν να μη συμπαθούσε και πολύ το αεράκι που του ανακάτευε τα μαλλιά και έσμιγε τα φρύδια. Έβρεχε τα πόδια του στα γαλανά νερά, έπλεε στην αθώα παιδική ευτυχία. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθαρή μετά τη χθεσινή νεροποντή, τα βουνά της Εύβοιας απέναντι ξεχώριζαν. Αμόλυντος και ο χώρος της ψυχής που δεν είχε αντικρίσει πίκρα ακόμα. Το βλέμμα του πάλευε μες στη διαύγεια των κορυφογραμμών σαν να ήθελε να παρομοιάσει κάτι απ’ το δικό του κόσμο.

   Άρχισε να πετάει τις στρογγυλές πετρούλες χοροπηδώντας από ανεμελιά κι εκείνες από το βάρος τους βυθίζονταν με υπόκωφη μαεστρία. Οι κύκλοι της ζωής ενώνονταν κι αυτός ο τόσο μαγευτικός ήχος, η γοητεία της θάλασσας μετατρεπόταν σε μια πνιγερή διαμαρτυρία.

   «Όχι πια, όχι άλλο πια…!», μια φωνή διαπεραστική τάραξε την ησυχία.

   Το παιδάκι στρέφεται ξαφνιασμένο. Οι πέτρες κυλάνε στη μαύρη ηφαιστειακή άμμο, καθώς λυγίζουν οι καρποί από τον τρόμο.

   «Σου λέω τώρα αμέσως να σταματήσεις να πυροβολείς αθώους. Αν θες, καλύτερα σημάδεψέ με κατευθείαν στην καρδιά, μα όχι εκεί πια…όχι εκεί…».

   Μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα! Δεν είχε αντιληφθεί τόση ώρα τον παρατηρητή. Φοβερή η όψη του, τρομερή. Έμοιαζε σαν κάτι δέντρα ξεριζωμένα, ψηλός μα λυγισμένος από τους καιρούς με το κατάμαυρο πανωφόρι και τα φθαρμένα ρούχα. Τι να εννοούσε άραγε; Ήθελε να ξεφύγει απ’ αυτή την άβολη κατάσταση, να τρέξει στην τρυφερή αγκαλιά της μάνας του.

   «Όχι, μην χτυπάτε άλλο, βάρβαροι, απολίτιστοι!».

   Τι να θυμότανε ο γέροντας; Καθόταν στο παγκάκι και χειρονομούσε έξαλλος από μια ακαθόριστη αιτία. Μες στα μάτια του δεν ξεκαθάριζες συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το βλέμμα του ήταν πιο παιδικό και αφηρημένο απ’ του παιδιού και παθιασμένο συγχρόνως. Δεν απευθυνόταν καν στο παιδί, ούτε αντίκριζε τα βουνά της Εύβοιας, αλλά κάτι κρυμμένο στις μνήμες του που τον ωθούσε σ’ αυτή τη συμπεριφορά. Πλήρης αντίθεση τα κάτασπρα μαλλιά μες στο χακί δίκοχο με το εθνόσημο κι η άσπρη βαρύνουσα γενειάδα εξέπεμπε σεβασμό στο μικρό παιδί και ταυτόχρονα κάτι σοφό και παράλογο. Φοβήθηκε να τον πλησιάσει. Είχε γκρεμιστεί η παιδική γαλήνη και τώρα που ο δεκάχρονος κοιτούσε το ατάραχο νερό, καθρεφτιζόταν μες στο πρόσωπό του η μορφή του γέρου πάνω στο παγκάκι θυμωμένη.

   Είχε το παρελθόν γυρίσματα, αλλά και το μέλλον αντάμωνε το παρόν. Ο ηλικιωμένος απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας, αφού ξεθύμανε η οργή του. Ο μικρός λυπήθηκε την τύχη του, για το βάρος που βαστούσε στις σκυμμένες πλάτες του, για την πίκρα που αντλούσε απ’ την ψυχή. Τα δόντια του έτριζαν σε κάθε σιγοψιθύρισμα του ανέμου, σε κάθε σύρσιμο στην άμμο.

   Χρόνια και χρόνια τον ανέλυε στη σκέψη του, ώσπου μια μέρα δεν άντεξε και ρώτησε τη μάνα του:

   «Γιατί, όταν ρίχνω βότσαλα στη θάλασσα, ακούω πυροβολισμούς και φωνές χτυπημένων ανθρώπων;».

   Τότε ήρθε η απάντηση από τον κόσμο των ενηλίκων:

   «Συνάντησες τον γέροντα, έτσι δεν είναι; Κάποτε θα τον συναντούσες. Βλέπει τόσο μακριά, γιατί οι δυνατές ψυχές δεν περιορίζονται στο τώρα. Ο ήλιος δεν ανατέλλει στην Εύβοια, αλλά σε μια αλησμόνητη πόλη της Κύπρου, την Αμμόχωστο. Στα ρημαγμένα σπίτια, στον πόθο των ανθρώπων για τη γη τους! Αυτή η αιώνια αγάπη του πικραμένου πολεμιστή…».

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

***   Διήγημα δημοσιευμένο στα λογοτεχνικά περιοδικά: «Πνευματική Ζωή», «Μουσών Μέλαθρον» και στην εφημερίδα: «Κυπριακός Ελληνισμός»                 

Αποτελέσματα του 11ου λογοτεχνικού διαγωνισμού της Εταιρείας Τεχνών, Επιστήμης & Πολιτισμού (Ε.Τ.Ε.Π.) Κερατσινίου

ΠΟΙΗΣΗ

1^ο βραβείο Δημήτριος Περέογλου

     τίτλος: «Μια νέα αρχή μιας νέας μέρας»

2^ο βραβείο  Ελένη Σταθοπούλου

     τίτλος: «Αμέλεια»

3^ο βραβείο  Μαρία Ζαβιανέλη

     τίτλος: «Από τη Λέσβο ως τη Γαύδο»

1^ος έπαινος Γεωργία Παπαδαρατσάκη

     τίτλος: «Αντιστύλι»

2^ος έπαινος Χριστίνα Καρτσωνάκη

     τίτλος: «Το ψαράκι που το έβαλε στα πόδια»

                   

2^ος έπαινος Χαρά Ιωαννόγλου

     τίτλος: «Αιώνιοι αγαπημένοι»

3^ος έπαινος Χρήστος Γιουσμαδόπουλος

     τίτλος: «Απουσία»

ΔΙΗΓΗΜΑ

1^ο βραβείο  Χριστίνα Δούβλη

     τίτλος: «Καρδιάς γη»

2^ο βραβείο  Ελένη Χαραρά – Λύτρα

     τίτλος: «Είσαι η δική μου πληρωμή»

3^ο βραβείο  Δημήτρης Κολιδάκης

     τίτλος: «Η μορφή του θόλου»

1^ος έπαινος  Ιορδάνης Κυριακίδης

     τίτλος: «Είχε όνειρα»

2^ος έπαινος Χάρης Μελιτάς

     τίτλος: «Χαράλαμπος και Πολύτιμος Χάρος Ε.Ε.»

2^ος έπαινος Παναγιώτα Μορίδου

     τίτλος:  «Ο ξεριζωμός από τη γενέθλια γη»

3^ος έπαινος  Φωτεινή Μαυροειδή

     τίτλος: «Η ρυτίδα»

ΧΆΙ ΚΟΥ

1^ο βραβείο  Άθως Χατζηματθαίου

     τίτλος: «Το επόμενο βήμα»  

Δ΄ τάξη 9^ου Δημοτικού Σχολείου Κερατσινίου

ΔΟΚΙΜΙΟ

1^ο βραβείο  Κωνσταντίνα Βαδάση                        

τίτλος: «Τι προτιμάς? Παραδοσιακός ή παραδομένος?»

2^ο βραβείο  Παρθένα Τσοκτουρίδου

     τίτλος: «Δοκίμιο»

3^ο βραβείο  Άθως Χατζηματθαίου

     τίτλος: «ΕΟΚΑ και ιστορία»

έπαινος  Ιωάννης Μποζίκης

τίτλος: «Αισιοδοξία ή απαισιοδοξία και ποια από τις δυο αυταπατάται;»

ΘΕΑΤΡΙΚΟ

1^ο βραβείο  Μαρία Λιάρου

     τίτλος: «Τρεις Άγιοι ψαράδες»

1^ο βραβείο  Ιωάννης Τσεχελίδης

     τίτλος: «Επάγγελμα Ρωσίδα»

2^ο βραβείο  Μάνος Κουνουγάκης

     τίτλος: «Στον κάδο»

3^ο βραβείο Οδυσσεία Φίσκυλη

     τίτλος: «Το εργαστήρι της αγκαλιάς»

ΣΑΤΙΡΙΚΟΣ ΣΤΙΧΟΣ

1^ο βραβείο  Παναγιώτης Σταυριανάκος

     τίτλος: «Η διεθνοποίηση σε μας»

2^ο βραβείο Χρήστος Φραδέλος

     τίτλος: «Η κρίση του 2010»

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

1^ο βραβείο  Αντώνης Λαμπρινίδης

     τίτλος: «Το λουλούδι που λησμόνησαν απότιστο»

2^ο βραβείο  Κατερίνα Ψωρομύτη

     τίτλος: «Τα πιο ξεχωριστά γενέθλια του έξη»

3^ο βραβείο Πηνελόπη Εμμανουήλ

     τίτλος: «Ο Νικόλας και τα καλικατζαράκια»

1^ος έπαινος  Αμαλία Λούκα – Πικρίδου

     τίτλος: «Το μαγεμένο δέντρο»

1^ος έπαινος  Ιωάννης Παναγιώτου

     τίτλος: «Το χαμένο διαβατήριο»

2^ος έπαινος  Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη

     τίτλος: «Μια νύχτα με βροχή, μια μέρα με ήλιο»

3^ος έπαινος  Πηνελόπη Καστανά

     τίτλος: «Μαγική σπηλιά»

                           

ΠΟΙΗΣΗ ΕΦΗΒΩΝ  ( κάτω των 18 ετών)

1^ο βραβείο  Αφροδίτη Πατουλίδου

     τίτλος: «Αλκοολούχες Νύμφες»

1^ο βραβείο  Παναγιώτης Σολακίδης

     τίτλος: «Είσαι εδώ»

2^ο βραβείο  Μάριος – Αλέξανδρος Βόντας

     τίτλος: «Απόγνωση του κόσμου»

3^ο βραβείο  Γεωργία Δρακάκη

     τίτλος: «Ένας άλλος άνθρωπος»

1^ος έπαινος  Αγγελική Μαυρομμάτη

     τίτλος: «Ξεσκέπαστη»

2^ος έπαινος  Ambroso Federica

     τίτλος: «Αφιέρωμα στην Ελλάδα»

3^ος έπαινος  Αικατερίνη Σαλακά

     τίτλος: «Η απρόσμενη φυγή»

3^ος έπαινος  Εριφίλη  Νίκα

     τίτλος: «Η μέρα μου»

ΔΙΗΓΗΜΑ ΕΦΗΒΩΝ (κάτω των 18 ετών)

 1^ο βραβείο  Γεωργία Δρακάκη

     τίτλος: «Οι άνθρωποι του βιβλίου»

έπαινος  Αφροδίτη Πατουλίδου

     τίτλος: «Το μικρό κορίτσι»

Η άγνωστη ιστορία του Στέλιου Ιγνατιάδη

   Πριν καλά-καλά ολοκληρώσω τις σκέψεις μου και σιγουρευτώ πως η μοναξιά με βοήθησε να καταλάβω πολλά για τον εαυτό μου, ακούω βήματα έξω από τη βαριά, σιδερένια πόρτα. Κάποιος ξεκλειδώνει και φωνάζει:

   -Ιγνατιάδη, μάζεψε τα πράγματά σου. Μεταφέρεσαι σε θάλαμο.

   Το «άγρυπνο χέρι του νόμου» με οδηγεί στον καινούργιο μου θάλαμο. Με βάζει μέσα στου λύκου το στόμα! Στο θάλαμο που κοιμάται ο Παπασπύρου. Έρχεται ο ογκόλιθος και γρυλίζει σα θηρίο που ετοιμάζεται να επιτεθεί. Τα φτερά του βέβαια έχουν τσακιστεί. Είμαι έτοιμος να δεχτώ οποιονδήποτε πόλεμο μου ετοιμάζουν. Καταλαβαίνω όμως πως αυτός ο ασυνείδητος έμπορος του θανάτου και φοβερός εγκληματίας δεν μπορεί ν’ αντέξει το βλέμμα μου. Νιώθει νωπή ακόμη την ήττα του στο Bras de fer. Οι γρατσουνιές που προξένησα στο πρόσωπό του διακρίνονται καθαρά.  Στρίβει το κεφάλι του για να μην αναγνωρίσω τα αντιφατικά του αισθήματα που παλεύουν ατίθασα. Προσποιείται πως χαίρεται που με βλέπει: «Καλώς τον», λέει, αλλά η φωνή του έχει μια χροιά αμφιβολίας και ανασφάλειας. Μου ανακοινώνει πως ο Διευθυντής θέλει να μιλήσει μαζί μου. Απομακρύνεται και νιώθω πως εκείνος είναι ένα πληγωμένο θηρίο, που δεν μπορεί να κρύψει τη ζήλια του για την ψυχολογική και σωματική μου επικράτηση.

   Αναρωτιέμαι πως θα χειριστώ το θέμα. Τι θέλει να μου πει ο Διευθυντής; Για ποιο λόγο αποφάσισε να λήξει την τιμωρία μου; Σίγουρα θα μου ζητήσει να δεσμευτώ πως θα είμαι ήσυχος από τώρα και στο εξής και πως θα περιορίζω τις εκρήξεις του θυμού μου, όσο το δυνατόν περισσότερο. Θα χρησιμοποιήσει το επιχείρημα πως αποτελεί απόδειξη καλής θέλησης το γεγονός πως μ’ έβγαλε πρόωρα από το πειθαρχείο. Θα μου δείξει πως αυτός έκανε το πρώτο βήμα επικοινωνίας και περιμένει μία ανάλογη κίνηση από μένα. Μπαίνω στο γραφείο του και του επισημαίνω τις δυσκολίες και τους κινδύνους της συγκατοίκησής μου με τον Παπασπύρου. Εκείνος προσπαθεί να με πείσει πως ο Παπασπύρου βρίσκεται σε καλό δρόμο και κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια ν’ αλλάξει! Εγώ αντιδράω. Μιλάει για έναν καθ’ έξη εγκληματία σα να μιλάει για ένα καλοκάγαθο ανθρωπάκι. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ο Διευθυντής είναι τόσο καλός και αντιμετωπίζει με τόσο ευαισθησία ακόμη και τους πιο απαίσιους κρατουμένους.

   -Με τη βοήθεια του ψυχολόγου έχει κάνει πραγματική πρόοδο. Μην ανησυχείς. Μπορώ να εγγυηθώ, με μεγάλη βεβαιότητα, την ασφάλειά σου, μου επαναλαμβάνει.

   Αλλά η επίσκεψή μου στο γραφείο του δεν έχει τόσο τυπική σημασία, όσο ουσιαστική και γόνιμη. Μου λέει πως η απόσταση που χωρίζει τον Διευθυντή από τους κρατουμένους του είναι καλυμμένη μ’ ένα σκοτεινό πέπλο.

    -Θα μπορούσες να πεις Στέλιο μου -το «μου» με εξέπληξε πολύ- πως ο Διευθυντής είναι ένα στυγνό όργανο επιβολής του νόμου και τίποτε άλλο. Όμως δεν είναι έτσι. Συχνά έρχομαι στη θέση σας και ενδιαφέρομαι για κάθε προσωπικό σας πρόβλημα. Θέλω να είσαστε ικανοποιημένοι με τις συνθήκες κράτησης και στις μεταξύ σας σχέσεις. Παράλληλα δεν διακινδυνεύεται η ομαλή λειτουργία της φυλακής, όσο τα πράγματα κυλάνε φυσιολογικά. Μεγάλη αξία έχει να οργανώνετε το χρόνο σας με σεβασμό στον εαυτό σας και τους άλλους, ώστε να περνάτε ανώδυνα και ευχάριστα. Καλό είναι επίσης να αξιοποιείτε οποιοδήποτε ταλέντο διαθέτετε, ώστε να μη μείνει ακαλλιέργητο και μαραζώσει. Έτσι, καλέ μου φίλε, πρέπει να ενεργείτε όλοι θετικά για τη συμβίωσή σας. Το «μου» αυτή τη φορά δεν με εξέπληξε, γιατί ο τρόπος που μιλούσε άρχισε όλο και περισσότερο να με κεντρίζει και να καταλαγιάζει την οργή μου προς κάθε έννοια αρχής και εξουσίας. Αμέσως το απόμακρο πρόσωπο της εξουσίας απόκτησε γήινα και χειροπιαστά χαρακτηριστικά, δείχνοντας την αγνή του πρόθεση ν’ ακροαστεί και να συμπαρασταθεί στο πρόβλημα ενός κρατουμένου. Εκείνος ο αποστεωμένος κόσμος της αντίδρασης σιγά-σιγά διαλύθηκε.

   Μου άνοιξε συζήτηση για την Αιμιλία και λίγο έλειψε να δακρύσω από τη συγκίνηση. Η Αιμιλία, με πληροφόρησε, πως θα ερχόταν σε λίγες μέρες να δει τον πατέρα της που επιθύμησε πολύ τόσο καιρό που ανάρρωνε στην κλινική, στο Λονδίνο. Αυτή ήταν η πρώτη ανέλπιστη χαρά· για πρώτη φορά ερχόταν από το στόμα ενός ανθρώπου του νόμου. Ο Διευθυντής εξακολουθούσε να γίνεται πιο προσιτός και ανθρώπινος. Μετά έκανε λόγο για τον θείο μου και επαίνεσε τις ακούραστες προσπάθειες του για την αποκατάσταση της υγείας της μικρής και το αληθινό του ανυστερόβουλο ενδιαφέρον. Χαμογελούσε φωτεινά, χωρίς προσποίηση. Ήταν ανθρώπινο χαμόγελο και όχι αυτό το πικρόχολο και αλαζονικό της εξουσίας. Το πιο απίθανο είναι πως επιστράφηκαν τα χρήματα στη γυναίκα, που δεν αυτοκτόνησε βέβαια, αλλά έζησε μόνο μερικές εφιαλτικές μέρες. Εδώ έβαλε το χέρι του ο θείος μου, γιατί, όπως με πληροφόρησε ο Διευθυντής, ήρθε μια γυναίκα και του εξήγησε την κατάστασή μου. Μάντεψα πως ήταν η Κλαίρη· ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου, που δεν έσβησε ακόμη -όπως άδικα πίστευα- και έκανε ό,τι μπορούσε επιστρέφοντας τα λεφτά της κλοπής και αμείβοντας πλουσιοπάροχα έναν αξιόλογο δικηγόρο που θ’ αναλάμβανε την υπεράσπισή μου.

   -Υπάρχουν βάσιμες ελπίδες πως σύντομα θα βγεις απ’ τη φυλακή. Έμαθα για τις καλλιτεχνικές σου τάσεις και την μεγάλη σου ικανότητα να κατασκευάζεις μικρογραφίες φυλακών. Θα ήθελα να βάλεις όλο σου το μεράκι και να αναπαραστήσεις με τον καλύτερο τρόπο τη φυλακή μας. Σου παρέχω ό,τι υλικό χρειάζεσαι για την εργασία σου. Το έργο σου θα στολίζει το γραφείο μου και θα είναι η συνεισφορά σου και το αναμνηστικό του σύντομου περάσματός σου απ’ τη φυλακή μας.

   Ήμουν έτοιμος να του αποκαλύψω ότι δε θα μπορούσε να φανταστεί πόσο με ωφέλησε αυτή η φυλακή, ειδικά εκείνη η αξέχαστη νύχτα που πέρασα στο πειθαρχείο, με ισχυρό σύμμαχο τις τύψεις και τους ενοχλητικούς εφιάλτες. Μου προμήθευσε ένα παράξενο εργαλείο -πρώτη φορά το έβλεπα στη ζωή μου- με το οποίο θα μπορούσα να κάνω εκείνες τις απαραίτητες λειάνσεις, αποφεύγοντας τις έντονες γωνίες στις επιφάνειες.

   -Την ίδια τεχνική απαιτεί το συναίσθημα. Ζητάει το στρογγύλεμα, τη σύγκλιση των γωνιών και των αντιθέτων ροπών, με συμβούλευσε.

   Συμπέρανα από τη δική μου εμπειρία πως το συναίσθημα είναι ένα ισχυρό όπλο κατά της αδιαφορίας, αλλά είναι και κοφτερό μαχαίρι που πληγώνει. Κατασταλάζει στον εσωτερικό μας κόσμο, σκορπάει τη σύγχυση πρώτα και μετά αρχίζει να κάνει ορατές τις ρίζες του. Στο πέρασμα του χρόνου κερδίζεις σε σοφία, η οποία κάνει το συναίσθημα ασήμαντο και μικρό, ανάξιο λόγου.

   Αλλάζει και το νόημα της φυλακής, με τους αταίριαστους χαρακτήρες που πηγαινοέρχονται ασταμάτητα στο προαύλιο. Ο καθένας μας, όσο και αν έχει βυθιστεί σ’ ένα ατέλειωτο σκοτάδι, πάντοτε ελπίζει σ’ έναν απροσδόκητο ήλιο. Ο ήλιος μπορεί να είναι ο,τιδήποτε· από μια καλή είδηση μέχρι μια απλή χειρονομία φιλίας και συγκατάβασης. Η φυλακή αντανακλά το ηθικό σύστημα ολόκληρης της κοινωνίας. Έχει καθοριστεί ν’ αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με τον ίδιο πάντοτε τρόπο. Του βάζει την ταμπέλα του κρατούμενου, θέλοντας να εξηγήσει πως στερείται την εξωτερική του ελευθερία, που στηρίζεται στους γραπτούς νόμους, μέχρι ν’ απελευθερωθεί από τα επικίνδυνα πάθη του και να σωφρονιστεί.

   Ποιος θα περίμενε να ωφεληθεί από ένα τόσο καταπιεστικό σύστημα; Και όμως, δεν είναι αδύνατο! Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως το «άγρυπνο χέρι του νόμου» δεν είναι τόσο σκληρό, όσο φαίνεται. Η στέρηση της εξωτερικής ελευθερίας δεν έχει καμία αξία μπροστά στη στέρηση της εσωτερικής ελευθερίας. Οι ίδιες διαδικασίες εφαρμόζονται ακριβώς και «έξω», στην κοινωνία. Μπορεί να έχεις χάσει εκεί μέσα την ελευθερία σου, αν δεν έχεις μάθει ν’ ακούς την εσωτερική σου φωνή!

   Αυτή τη φορά δε θα είμαι και τόσο σίγουρος πως θα επιτύχω στην κατασκευή της μικρογραφίας. Τοποθετώ στα παράθυρα όμορφα κουρτινάκια για να μη φαίνονται τα απαίσια κάγκελα. Τα δωμάτια δεν είναι τόσο μικρά, όπως στην πραγματικότητα, αλλά μεγάλα και ευρύχωρα, μ’ όλες τις ανέσεις και την οικογενειακή ζεστασιά. Το κοφτερό συρματόπλεγμα δεν σ’ εμποδίζει να δεις μακριά, να φανταστείς μια καινούργια ζωή, όπου θα έχεις τον πλήρη έλεγχο των πράξεών σου. Έτσι, εκείνα τα κακόμοιρα και τα ταλαιπωρημένα ανθρωπάκια δεν προχωράνε πλέον σκυφτά μοιρολατρώντας στη ζωή τους. Τα πρόσωπά τους δε μπορούν ν’ αλλοιωθούν από το χρόνο. Φωτίζονται από την έντονη επιθυμία να ξεπεράσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

   Ο Διευθυντής τους μιλάει στοργικά και τους δίνει συμβουλές. Προς Θεού, μην εκμεταλλευτείτε την καλοσύνη του και την εμπιστοσύνη που δείχνει προς εσάς. Με αληθινό ενδιαφέρον σας αποκαλεί «παιδιά του» και το εννοεί μ’ όλη τη σημασία της λέξης. Όταν γίνεται κάτι και αναστατώνεται η φυλακή, έρχεται αυστηρός να μας μαλώσει και να μας πει πως «αυτά δεν είναι σωστά πράγματα για μεγάλους ανθρώπους». Έχει όμως κι άλλα περιθώρια να εξαντλήσει την αυστηρότητά του. Έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει για να υπερασπίσει την ασφάλεια της φυλακής. Το γεγονός ότι απευθύνεται σε ανθρώπους με άπειρα οικογενειακά προβλήματα δεν τον απαλλάσσει απ’ αυτή την υποχρέωση. Οι φορείς της εξουσίας «έξω», στην κοινωνία είναι πιο στυγνοί από τους φορείς της εξουσίας «μέσα», στη φυλακή.

   Πολλές φορές σκέφτομαι τον Ευθύμη, τον πατέρα μου που τώρα πια δε ζει. Τον σκέφτομαι, όχι με τη διάθεση ν’ αναπολήσω τις όμορφες στιγμές μας, γιατί τέτοιες δεν υπήρξαν. Μόνο ένας τεράστιος φόβος και μία συνεχόμενη απειλή ρίζωνε στην καρδιά μας και οι εκρήξεις του ξεσπούσαν σαν μανιασμένα κύματα γύρω του και έτρεχες να κρυφτείς για να γλιτώσεις. Η μητέρα μου, λοιπόν, προκειμένου να προστατεύσει εμάς από τον μέθυσο πατέρα, έμπαινε σαν τοίχος μπροστά του, προσπαθώντας να εξισορροπήσει την κατάσταση. Αυτή η πικρία και το παράπονο όμως δεν πρέπει να μαυρίζει τις ψυχές μας. Θα ήταν πολύ εύκολο να ρίξουμε τις ευθύνες από πάνω μας και να πούμε πως για όλα τα στραβά έφταιγε ο «βίαιος πατέρας». Θα έπρεπε να ισχυριστούμε επίσης πως όλες μας οι συναναστροφές ήταν απαίσιες, απίστευτα κακές και πολύ συμφεροντολόγες. Δεν μας ελαφρύνει την κατηγορία από το γεγονός ότι έπρεπε προσεχτικά και έγκαιρα να τις απομακρύνουμε και να προφυλαχθούμε σαν μυαλωμένοι άνθρωποι.

   Η Κλαίρη επέστρεψε στη ζωή μου. Είχε γίνει πια ώριμη γυναίκα και αναζητούσε κάποιον άνδρα αληθινό, πηγαίο, χωρίς τις συνηθισμένες συμβατικότητες της κοινωνίας. Δεν με αντιμετώπιζε σαν «το αγριοκάτσικο του χωριού που έτρεχε στις πλαγιές των βουνών», αλλά σαν «έναν άνθρωπο που έβαλε μυαλό μέσα από τις περιπέτειες και τη διαχείριση των παθών του». Η δυσάρεστη ιστορία της Αιμιλίας, μας έδεσε και πάλι. Ο θάνατος είχε χαθεί από τα μάτια της, δεν μπορούσε να πλησιάσει και ν’ απειλήσει ξανά το ξανθό μας κορίτσι, που γεμάτο αισιοδοξία μεγάλωνε με στόχους στη ζωή της. Ήταν ένα βαρύ σύννεφο που πέρασε από πάνω μας. Σκοτείνιασε για λίγο τις ελπίδες μας αλλά δε θρονιάστηκε για πολύ, γιατί το σκόρπισε η αγάπη όλων μας. Η αγάπη του θείου, της Κλαίρης και η δική μου αγάπη.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

***  Β΄ Βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών το έτος 2011