Κριτική παρουσίαση του βιβλίου της Ιωάννας Γκανέτσα: «Ο έρωτας δε θέλει τίτλο», σελ. 154, εκδόσεις bookstars, Λάρισα 2014.

   Το βιβλίο της Ιωάννας Γκανέτσα: «Ο έρωτας δε θέλει τίτλο» απαρτίζεται από δύο ενότητες, που η πρώτη έχει τίτλο: «Ιδεοδρόμιο ερωτικό» και αποτελείται από 21 άρθρα, ενώ η δεύτερη έχει τίτλο: «Έρωτος παθήματα» και αποτελείται από 24 διηγήματα (σύνολο λοιπόν 45 κείμενα με κεντρικό άξονα τον έρωτα).

   Η Θεσσαλή συγγραφέας θίγει με πυρήνα το συναίσθημα το αχανές θέμα «έρωτας» κολυμπώντας στα νερά μιας άγνωστης θάλασσας, που μπορεί να ταξιδέψει τον καθένα αλλά και να τον βουλιάξει στον σκοτεινό βυθό της. Από την άποψη του λογοτεχνικού εξοπλισμού και της έφεσης στην ψυχολογική διερεύνηση φαίνεται πως η Ιωάννα Γκανέτσα ταξιδεύει αρχικά με κλυδωνισμούς απολαμβάνοντας αυτό το ταξίδι, αλλά δίνοντας παράλληλα ακέραια στον αναγνώστη την πηγή της καλλιτεχνικής έμπνευσης, που οφείλεται κυρίως στην ικανότητά της να βιώνει με ένταση πνευματικές καταστάσεις που σε άλλους ανθρώπους περνάνε απαρατήρητες και για εκείνους δεν μπορούν να συνθέσουν ένα πρώτης τάξεως λογοτεχνικό υλικό.

   Κάθε ιστορία της συνιστά και μια ευκαιρία να μιλήσει εξομολογητικά στις ψυχές των αναγνωστών, με χαμηλούς τόνους δηλαδή, μα με ουσιαστικά λόγια για όλα τα μεγάλα που συντελούνται μέσα στην ανθρώπινη ψυχή και για το σημαντικότερο όλων τον έρωτα που υφαρπάζει στιγμές ως συλλέκτης ανανεωτικών ονείρων και εξαγνιστής αμαρτιών –θεωρητικά ανώδυνων και αθόρυβων- για να τις οδηγήσει σ’ ένα υψηλότερο και ηθικότερο σκαλί κάνοντας χτυπητή την αντίθεσή του με τις απογοητεύσεις της καθημερινής ζωής. Ψάχνοντας στα κείμενα της Ιωάννας -όχι βέβαια με το νυστέρι του χειρούργου που αναζητεί στο σώμα του κειμένου κάποια παθογένεια- μα με την αντίληψη τού συνηθισμένου αναγνώστη που συγκινείται με την προσπάθεια της συγγραφέως να μιλήσει στην ψυχή και να αναστήσει κάποιο κρυφό παλμό νεότητας από το παρελθόν, μέσα από τη μνήμη που συγκροτεί αθέλητα την πεμπτουσία του έρωτα, παίρνω μέρος σε μια τελετουργία όπου ο έρωτας γίνεται εργαλείο γνώσης, μας μαθαίνει συμπεριφορές που παιχνιδίζουν στα όριά μας, όταν το πάθος χτυπά την πόρτα της καρδιάς και κάνει να υποχωρούν οι φόβοι και οι δισταγμοί μας και μετατρέπεται σε τρέλα, όμορφη τρέλα, που γεμίζει το «είναι» μας με ανεξάντλητο ενθουσιασμό και διάθεση για ζωή.

   Στην αρχή του βιβλίου στη σελ. 16, η Ιωάννα γράφει: «Θα σου πω για τον ανολοκλήρωτο έρωτα. Είναι εκείνος που δείλιασε μπροστά στα πρέπει, που φοβήθηκε να δώσει και να δοθεί, που είπε πολλά αλλά έκανε λίγα, που φρέναρε αντί να πατήσει γκάζι, που κρύφτηκε πίσω από τη σιγουριά. Έρχεται τα βράδια κρυφά στις σκέψεις σου, αλητεύει στους πόθους σου, αναστενάζει στο άκουσμα λέξεων που ματώνουν παλιές πληγές». Εδώ δεν έχουμε μια αυστηρή γυναικεία στάση και συγκεκριμένη οπτική γωνία αλλά μια διατύπωση που προέκυψε μετά από σφαιρική αντιμετώπιση του έρωτα ως εμπειρία, μάθηση, φαινόμενο, τάση για εξομοίωση των αντιθέσεων και κλείσιμο του ματιού στους άντρες, που κι εκείνοι εύκολα μπορούν να συγκινηθούν όταν χρειαστεί να ταιριάξουν τη λογική με τον έρωτα ή να παραμερίσουν τη λογική για να ζήσουν μια άνευ όρων συναισθηματική παράδοση μέσα στο μεγαλείο της ένωσης του νου, των ψυχών και των σωμάτων.

   Η Ιωάννα Γκανέτσα, μας μιλά με ειλικρίνεια, μέσα απ’ το πέλαγος των ανθρώπινων χαρακτηριστικών αναζητεί εκείνο το κύμα που θα δώσει το σωστό ερέθισμα, ώστε η αλήθεια να λάμψει με το εκτυφλωτικό φως της. Είναι ο έρωτας τελικά Θεός ή αρρώστια; Και όπως γράφει η συγγραφέας στη σελ. 24 του βιβλίου: «Ο έρωτας είναι μια θητεία που ο καθένας πρέπει να περάσει μόνος του. Δεν ωφελεί να διαβάσεις γι’ αυτόν, να ακούσεις ιστορίες, να φανταστείς καταστάσεις. Πρέπει να περάσεις ο ίδιος μέσα από τα μονοπάτια του, να τον νιώσεις να σε πλημμυρίζει, να σε εξυψώνει, να σε απογοητεύει, να σε παιδεύει. Είναι μια εμπειρία που δε μεταβιβάζεται». Έχει όμως και μια πολύ ενδιαφέρουσα και σταθερή άποψη για το πώς ακριβώς μπορεί να φτάσει κάποιος σε μια αγάπη που αντέχει στο χρόνο: «Ο έρωτας είναι από τα συναισθήματα εκείνα που απαιτούν γενναιότητα. Ζητά επιτακτικά τα προσωπικά όρια σου και φυσικά, ζητά να τα ξεπεράσεις». Στη σελίδα 35 του βιβλίου γράφει: «Υπάρχουν κάποιες ιστορίες έρωτα που αν δεν τις διηγηθείς σε κάποιον, κινδυνεύεις να καείς από το ίδιο σου το συναίσθημα. Είναι φορές που η επιθυμία σου να το μοιραστείς μήπως καταφέρεις να αποφορτιστείς, είναι αβυσσαλέα». Αυτό ακριβώς αποτελεί και την ανάγκη του δημιουργού σε γενικότερο επίπεδο, ότι γράφοντας όσα τον απασχολούν καταλήγει να νιώθει όμορφα μέσα από αυτή τη διαδικασία.

   Τι πιο κατάλληλη περιγραφή του έρωτα από τη σελίδα 42 του βιβλίου! «Όμως του έρωτα δεν του αρέσουν τα λιμάνια. Ούτε οι προορισμοί. Δραπετεύει. Είναι αλήτης, γυρνά πάντα σε βαθιά νερά και σου μαθαίνει να κολυμπάς, να βγαίνεις στα ανοιχτά, να τολμάς, να πετάς ακόμη και με σπασμένα φτερά». Και συνεχίζει τη γλαφυρή αφήγηση στη σελίδα 53 παρουσιάζοντας τα «Αξιώματα Αγάπης» με μια υπέροχη εικόνα: «Πάρε για παράδειγμα τη θάλασσα. Δε γίνεται να ισχυριστείς πως την αγαπάς αλλά να την αποζητάς μόνο όταν είναι ήρεμη και καλοκαιρινή. Πρέπει ακόμη και όταν είναι φουρτουνιασμένη και παλεύει με τον εαυτό της μέσα στην ταραχή του χειμώνα, εσύ να την κοιτάς κατάματα και να βλέπεις την ομορφιά της». Στη σελίδα 98, η συγγραφέας γράφει αποκαλύπτοντας ακόμη μία μεγάλη αλήθεια που πολλοί διστάζουν να παραδεχτούν γιατί είτε εκείνη τους ενοχλεί είτε τους συμφέρει η μη παραδοχή της, για να μπορούν να ζουν κυρίως ανέμελες στιγμές: «Μετριότητα δεν είναι ο έρωτας που γεννιέται παράνομα αλλά η ατολμία να επιλέξεις να τον εξυψώσεις κάνοντάς τον μέρος της φανερής σου ζωής. (Εδώ αναμφίβολα αναφέρεται σε ορισμένους παντρεμένους ή παντρεμένες που προκειμένου να πάρουν ανάσες από την ασφυκτική ρουτίνα του γάμου τους, συνάπτουν παράλληλες κι εφήμερες ερωτικές σχέσεις). Μετριότητα δεν είναι να ερωτευτείς κρυφά αλλά να μην τολμήσεις να το πεις ποτέ ανοιχτά. Αλλιώς δεν μιλάμε για έρωτα. Ο πραγματικός έρωτας μιλάει με αλήθειες».

   Στο διήγημα με τίτλο: «Τα ταξίδια της σιωπής» διαβάζουμε ότι: «Ούτε η σιωπή, λοιπόν, μπορεί να κρύψει τίποτα. Φτιαγμένη από λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, ακόμη κι όταν στέκεται μόνη, όταν δεν είναι απόλυτη και βουβή μπορεί να πει περισσότερα από τα λόγια, τις εξηγήσεις, τα πώς και τα γιατί μιας οποιασδήποτε σχέσης αμφίδρομης σε συναισθήματα ή μονόπλευρης». Στο πολύ καλό διήγημα: «Όλοι για σένα κι εσύ για κανέναν» η συγγραφέας αποτυπώνει το στίγμα μιας αληθινής και ειλικρινούς γλώσσας, απέριττης από λογοτεχνικά στολίδια που μπορούν εύκολα να ζημιώσουν το κείμενο και να οδηγήσουν σε εσφαλμένα συμπεράσματα κερδίζοντας μονάχα το παιχνίδι της εντύπωσης. Η Ιωάννα Γκανέτσα όμως επιλέγει συνειδητά να προβάλλει την ουσία, τον δημιουργικό διάλογο μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη που πρέπει να βασίζεται στις αρχές που διέπουν κάθε προσωπική και κοινωνική σχέση της καθημερινότητας και ιδιαίτερα στον σεβασμό. Ο σεβασμός είναι που ξεχωρίζει από το πλήθος των φλύαρων και ανερμάτιστων συζητήσεων, εκείνες που έχουν βαθύ ψυχικό έρεισμα.

   Τα λόγια του Πέπε, ήρωα του διηγήματος: «Του έρωτα ο χορός» ακούγονται δυνατά σε σημείο να ξαφνιάζουν με την αμεσότητά τους: «Έλα μην είσαι ανόητη. Θα περάσει. Ακόμη και τα πιο δυνατά συναισθήματα, έρχεται κάποια στιγμή που ο χρόνος τα ξεθωριάζει. Νομίζεις πως θα πονάς αιώνια; Τίποτα δεν κρατάει αιώνια, κορίτσι μου, πόσο μάλλον ένας έρωτας που έμεινε στο «θα κάνουμε» και ξέχασε να προχωρήσει στο «ας το κάνουμε». Οι άνθρωποι έχουν την τάση να κάνουν τα εύκολα δύσκολα. Βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να κρύψουν τη δειλία τους. Έχουν μάθει να παίρνουν, χωρίς να δίνουν. Τζάμπα μάγκες. Δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για ό,τι κοστίζει».

   Στο διήγημα με τίτλο: «Το παιχνίδι της κατάκτησης» επιχειρεί και τα καταφέρνει με επιτυχία να εξηγήσει τη συμπεριφορά του Δημήτρη, ενός σύγχρονου Casanova, που αποζητά συνεχώς την επιβεβαίωση στη συνέρευση με μικρότερες ηλικιακά γυναίκες, «ο οποίος -γράφει με περιπαιχτική διάθεση η συγγραφέας- ήξερε να μετρά τις ερωτικές του παρτενέρ όπως κάνουν τα παιδιά με τα παγωτά που τρώνε το καλοκαίρι» και τελικά οδηγείται στο συμπέρασμα ότι: «Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα φοβισμένο αγόρι πίσω από την μάσκα ενός γοητευτικού άντρα». Η ανώριμη συμπεριφορά του πρωταγωνιστή δεν μπορεί να απενοχοποιηθεί ακόμη και αν προβληθούν αξιόλογα επιχειρήματα, άλλωστε η ικανότητα της συγγραφέως να αντιμετωπίζει με ευρεία ματιά  το θέμα «έρωτας», χωρίς τις συνηθισμένες κλισέ φράσεις που χρησιμοποιούν και τα δυο φύλα εκατέρωθεν για να υποστηρίξουν τη δυναμική τους και τη διαφορετικότητά τους, αποτελεί μια sine qua non προϋπόθεση για την αλήθεια των λεγομένων της και για τα συναισθήματα που εισπράττει και τα δομεί σε ορθό και όμορφο λογοτεχνικό λόγο.

   Θα θεωρήσω ως ουσιαστικότερο ερώτημα που προκύπτει κατά τη διάρκεια της περιήγησής μου στις σελίδες του βιβλίου: «Ο έρωτας δε θέλει τίτλο», το διαζευκτικό ερώτημα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, πρωταγωνιστής του διηγήματος με τίτλο: «Εθισμένος στον έρωτα», ως απάντηση σε ερώτηση μιας νεαρής δημοσιογράφου: «Ποιος βγαίνει τελικά ποιο κερδισμένος στο παιχνίδι της ζωής, εκείνος που ερωτεύεται και χάνει ή εκείνος που δεν ερωτεύεται από φόβο μήπως χάσει;».

   Στο τελευταίο διήγημα του βιβλίου: «Φίλοι ή Εραστές», η συγγραφέας αποκαλύπτει διάφορες πλευρές του έρωτα, μέσα από ένα παιχνίδι επιλογής αντίθετων ή συνώνυμων λέξεων και εννοιών στο οποίο επιδίδονται τα πρόσωπα, και μάλιστα πλευρές που μας διαφεύγουν και μπορούν να δώσουν τη μαγεία που χρειαζόμαστε και την ποιότητα που αξίζει να έχει πάντα ο έρωτας, προκειμένου να εξυψώνει και να μην καταντά άλογο πάθος που αρρωσταίνει.

   Συγχαρητήρια Ιωάννα για το έργο σου, που δεν στέκεται απλά και μόνο ως ανώδυνη, διασκεδαστική και αξιόλογη λογοτεχνία, μα περιέχει λύσεις για προβλήματα στην καθημερινή ερωτική ζωή. Εύχομαι να έρθει σύντομα στο φως το καινούργιο σου πνευματικό παιδί.

26/03/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης        

«Σάρκινος λόγος», ένα απόσπασμα από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου: «Τα Ερωτικά», 1981, εκδόσεις Κέδρος.

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

Ἀθήνα 18.11.80

Με την ευκαιρία της Ημέρας Ποίησης...

Κι είπε ο πόνος, αυτός ο υποχθόνιος εχθρός
να θεμελιώσει στο άγνωστο, μια ζωή λειψή

να σβήσει το στίγμα ενός ονειροπόλου,
λησμονηθέν αντικείμενο η ποίηση
κάδρο σε ένα παλιομοδίτικο σπίτι.
Α τώρα προοδεύσαμε και μάθαμε να μιλάμε
στην ψυχή με άλλους τρόπους...
Δηλαδή; Για εξηγείστε μου...
Αφού οι μέρες και οι νύχτες ξεπουλούν την ευτυχία
με τη γυαλιστερή πραγματικότητα,
το αίσθημα της επιβίωσης φαντάζει
μοναδική αλήθεια, σκαθάρια είμαστε
και τι μας φταιν οι ουρανοί να τους ονειρευόμαστε;
Φτερά δεν πρόκειται να βγάλουμε,
απλά τη σαπίλα θα εξάγουμε!
Ας γελάσω, μου λέτε δηλαδή
πως νέοι με αφηρημένο βλέμμα δεν υπάρχουν;
Και πως κανείς να προχωρήσει δεν μπορεί
με την έσωθεν ενδυμασία του,
ούτε με μια ξεδιάντροπη οργή
να φωνασκεί εναντίον των παρηκμασμένων;
Μπορεί κάποιοι να έστρεψαν το πρόσωπο τους
κι αυτή η μαρτυρία του αξόδευτου εαυτού
πάει να κλείσει στις φλέβες του το άπειρο
μα και να ορκιστεί σε ένα παράλογο.
Ας μεταλάβουμε λοιπόν έναν παράδεισο
ανώνυμοι προσκυνητές φωτός
πάρα να υποκινούμε μια τραγική γη
να εκδικηθεί με τον Εγκέλαδο,
της έμπνευσης αόρατο κουτί μάς δόθηκε
κι αν ο πόνος μετανάστευσε σε άκαιρα ταξίδια
πάντα θα μας τυραννά με το αγκάθι του,
γι’ αυτό κύριε σωπάστε,
αν θέλετε να αγγίξετε την ψυχή με θορύβους...
ωραία, έτσι να πράξετε και ακολούθως να εισπράξετε
συγχαρητήρια, από τη φυλή των λυκανθρώπων.

21/03/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Ένα επίκαιρο διήγημα από τον Παύλο Πολυχρονάκη.

 

ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ ΤΟ 1950

Ο ΠΙΟ ΚΑΚΟΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ

Τη δεκαετία του 1950, αλλά και τα έτη 1947, 1948 και 1949, ένα ηθικοπλαστικό παιδικό περιοδικό, που το λέγανε «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ», στελνότανε στα Γυμνάσια και μοιραζόταν σε όσους μαθητές είχανε μια δραχμή για να το πληρώσουνε. Το περιοδικό αυτό, με λίγα φύλλα, σε στυλ μικρής εφημερίδας, περιείχε θέματα του Κατηχητικού, σπαζοκεφαλιές, ανέκδοτα, χριστιανικά διηγήματα, αλλά και κρατική προπαγάνδα.

Η κρατική προπαγάνδα, εκφραζότανε με ένα διήγημα σε συνέχειες που το λέγανε, «Ο ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΜΟΡΙΤΕΣ» και αναφερότανε σε κάποιο δωσίλογο που προσχώρησε στους αντάρτες την εποχή του Εμφυλίου.

Χωριάτης, με την κακή έννοια του χωριάτη και όχι του χωρικού, βρέθηκα μαθητής Γυμνασίου εκείνη την εποχή. Λίγο προπέτης, λίγο φιλομαθής και πολύ εγωιστής, ώστε να ξεχωρίζω από τους άλλους, κατάφερα να έχω κερδίσει την εκτίμηση του φιλολόγου μου και να μου αναθέσει το ρόλο του επιμελητή της τάξης και το απουσιολόγιο.

Αθόρυβος, γλυκός, ευγενικός και καλοσυνάτος, με ξεπερνούσε στα μαθήματα ο Παράσχος ο Παρασκευάς, ένα πολύ φτωχό παιδί, που δούλευε λουστράκος τα απογεύματα για να βγάζει το ψωμί του.

Μια μέρα που φέρθηκα «άγαρμπα» και «άξεστα» στο φιλόλογό μου, αυτός μου πήρε το απουσιολόγιο και το «επιμελητιλίκι» και τα έδωσε στον Παρασκευά.

Η χωριάτικη νοοτροπία μου και τα ακαλλιέργητα τότε συναισθήματά μου, μαζί με τον πληγωμένο εγωισμό μου, θεωρήσανε υπεύθυνο το συμμαθητή μου και αποφάσισα να τον εκδικηθώ. Επειδή δεν του έβρισκα τίποτα κακό για να τον πλήξω, κατέφυγα στη «ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ» και στη συνωνυμία του με το δωσίλογο Παρασκευά και του άρχισα ένα άγριο κυνηγητό που κράτησε χρόνια…

Δωσίλογε Παρασκευά, του φώναζα αντί χαιρετισμού. Δωσίλογε Παρασκευά, του φώναζα, όταν τον φοβέριζα. Δωσίλογε Παρασκευά, τον έλεγα ακόμα και στη συζήτηση και στο ποδόσφαιρο και στις εκδρομές και μέρα και νύχτα και όλες τις ώρες και όλες τις μέρες…

«Δεν είμαι δωσίλογος», μου απαντούσε πάντοτε το καλό αυτό παιδί, πιο πολύ με γλύκα παρά με κακία και όλες τις φορές από τα μάτια του τρέχανε δάκρυα. Το μεγαλείο της ψυχής του δεν καταδέχτηκε ποτέ «να με πάει στο Γυμνασιάρχη», οπότε θα με διώχνανε από το Γυμνάσιο και δεν θα τον ξαναενοχλούσα.

Ο τρόπος του, η ευγένειά του, η καλοσύνη του αλλά και ο θαυμασμός που άρχισα να νιώθω σιγά σιγά γι’ αυτόν, γιατί έβλεπα πως ήτανε ένα παιδί που έπαιρνε άριστα σε όλα, μαζί με την επίδραση της μάθησης, του πολιτισμού και του αθλητισμού στα πρωτόγονα ένστικτά μου, με κάνανε σε δυο τρία χρόνια, να μην τον ξαναενοχλήσω και να σταθώ δίπλα του με φιλία και αγάπη, γιατί και αυτός δεν μου κράτησε καμιά κακία. Ήτανε όμως πολύ αργά, γιατί σε λίγους μήνες άλλαξε Γυμνάσιο και ένα χρόνο αργότερα, ενώ κολυμπούσε, η τρυφερή καρδιά του δεν άντεξε… Έπαθε καρδιακό και πνίγηκε…

Λόγω των τύψεων που ένιωθα, τον έκλαψα πιο πολύ από όλους και τον αποχαιρέτησα με επικήδειο. Και ίσως να είχα βολευτεί με αυτό, αν τέσσερα χρόνια αργότερα, η μοίρα δεν μου έπαιζε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι…

Το 1962 που διορίστηκα στις Φυλακές, βρήκα να εργάζεται στο Αρχιφυλακείο ένας κρατούμενος που τον λέγανε Αρτέμη Παρασκευά. Τον πρώτο καιρό δεν μου έκανε καμιά εντύπωση, ούτε αυτός, ούτε το όνομά του. Λίγο αργότερα έμαθα πως ήταν δωσίλογος και πως ήτανε καταδικασμένος σε ΙΣΟΒΙΑ…

Κάποτε που εργαζόμουνα νύχτα, ξεθάρρεψε και με ρώτησε την ηλικία μου, από πού είμαι και σε ποιο Γυμνάσιο πήγαινα.. Και όταν του απάντησα, μου είπε πως είχε και αυτός ένα παιδί στην ηλικία μου που το λέγανε Παράσχο, αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει το Γυμνάσιο, γιατί πνίγηκε ενώ κολυμπούσε…

Κεραυνός να με χτύπαγε θα ένιωθα καλύτερα… Τα δάκρυα του φίλου μου κάθε φορά που μου έλεγε «δεν είμαι δωσίλογος», είχανε γίνει πύρινα φίδια και μου σφίγγανε το λαιμό… Μακάρι να με είχανε πνίξει τότε, για να γλίτωνα από τους εφιάλτες που με κυνηγούσανε κάθε φορά που έβλεπα τον πατέρα του φίλου μου και μου θυμίζανε το φίλο μου, που άθελά μου τον είχα σταυρώσει χιλιάδες φορές..

Όχι καλό μου παιδί, μουρμούριζα συνεχώς, όχι ξανθό αγγελούδι… όχι σου τ’ ορκίζομαι, δεν τό’ξερα πως ο πατέρας σου ήταν δωσίλογος… Εγώ σε έλεγα δωσίλογο, για την συνωνυμία σου με τον ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ που έγραφε «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ», από κακή ανατροφή και άξεστη χωριατιά μου και εσύ νόμιζες πως σε έλεγα για τον πατέρα σου και έκλαιγες…

Για να μην βλέπω τον πατέρα του, φρόντισα να πάει να εργάζεται στο φούρνο, αλλά και πάλι άκουγα το όνομά του από τα μεγάφωνα κάθε φορά που τον καλούσανε και με πνίγανε τα φίδια…

Από τη δύσκολη θέση που είχα περιέλθει, με έβγαλε προσωρινά ο Υπουργός της Δικαιοσύνης, ο Πολυχρόνης Πολυχρονίδης, που το 1964 υπόγραψε την αποφυλάκιση των λεγομένων «πολιτικών κρατουμένων» και φυσικά, και του Παρασκευά…

Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, δεν μπορώ να πω πως έχω ξεπεράσει τελείως το ΣΟΚ, που έπαθα με την φοβερή ανακάλυψη… Και επειδή πιστεύω ότι δεν είμαι άξιος να συναντήσω το φίλο μου στη «Γειτονιά των Αγγέλων» που βρίσκεται, δεν ξέρω πώς να εξιλεωθώ απέναντί του και το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω δύο φορές το μήνα στον τάφο του, να κλείνω τα μάτια μου από ντροπή, γιατί δεν μπορώ να αντικρίσω κατάματα τη φωτογραφία του και να του φωνάζω με λυγμούς:

«Συγχώρεσέ με, καλέ μου φίλε, δεν τό’ξερα, σου τ’ ορκίζομαι… σου τ’ ορκίζομαι δεν τό’ξερα…».

Πρόσκληση του Διεθνούς Ιδρύματος Μ. Αλεξάνδρου για την εκδήλωση - αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 
Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην τελετή απονομής βραβείων
σε φυσικά πρόσωπα και φορείς  που προωθούν τη φιλαναγνωσία,
καθώς και σε βιβλία έκδοσης 2014,
που οργανώνει το Ελληνικό Τμήμα ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου,
την Πέμπτη 2 Απριλίου 2015, στο Iνστιτούτο Θερβάντες,
( Μητροπόλεως 23, 10557, Aθήνα)
με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου.
Ώρα έναρξης: 19.00
Είσοδος ελεύθερη

Κριτική Παρουσίαση του παιδικού βιβλίου της Γιώτας Κούγιαλη: «Ο αόρατος πύργος», Εικονογράφηση: Γιώργος και Θοδωρής Παρασκευόπουλος, σελ. 134, Εκδόσεις Καστανιώτης, Αθήνα 2005.

   Η Γιώτα Κούγιαλη, η γνωστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων, που γεννήθηκε στο Προμύρι Μαγνησίας και έχει εργαστεί στη δημόσια εκπαίδευση ως νηπιαγωγός και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ως υπεύθυνη για την πρακτική άσκηση των φοιτητών του Τμήματος Προσχολικής Εκπαίδευσης, εξέδωσε το 2005 το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο της στις εκδόσεις Καστανιώτη, μία περιπέτεια φαντασίας με τίτλο: «Ο αόρατος πύργος».

   Το παρόν έργο αποτελεί το τρίτο και τελευταίο βιβλίο μιας τριλογίας και απαρτίζεται από είκοσι ενέα μικρά κεφάλαια, για να γίνεται η πρόσληψη τού κειμένου όσο το δυνατόν ευκολότερη και ο μικρός αναγνώστης να παίρνει τις απαραίτητες ανάσες για να σκεφτεί σχετικά με τους ήρωες που διεκδικούν να γίνουν οικεία και πολύτιμη συντροφιά τους. Βέβαια, η συγγραφέας δημιουργεί ένα απίθανο και φανταστικό σενάριο, όπου η αφήγηση σού κόβει την ανάσα με τον γρήγορο ρυθμό της και θα ήταν δύσκολο ν’ αφήσεις αυτό το βιβλίο από τα χέρια σου για να το διαβάσεις την επόμενη μέρα. Η πλοκή είναι γεμάτη απρόοπτα και ανατροπές που συντελούνται από την παρουσία παράξενων πλασμάτων που ζουν μόνο στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Τέρατα και φαντάσματα -όπως ο Γλυκούλης γίγαντας με τα εβδομήντα τρία δόντια, ο φίδαρος, ο ποντίκαρος και ο σκύλαρος- βρίσκονται στον δρόμο των παιδιών προς έναν άγνωστο τόπο και τους δίνουν συνεχώς διφορούμενες κι αινιγματικές φράσεις, που εάν κι εφόσον ερμηνευτούν κατάλληλα, οδηγούν τα παιδιά στη σωστή κατεύθυνση.  

   Για να δούμε τώρα συνοπτικά την ιστορία που ξεδιπλώνεται μπροστά μας: Η Μαριάννα αναπολεί πηγαίνοντας στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών, τις περιπέτειες που έζησε, όπως ακριβώς τις διηγήθηκε η συγγραφέας στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας με τίτλο: «Οι χίλιες εκατό σφραγίδες». Παίρνει την απόφαση –μετά από αρκετές αμφιταλαντεύσεις- να εκμυστηρευτεί στη φίλη της Παυλίνα όσα έζησε στη χώρα του Είναι-και-δεν-είναι, όπου «ο χρόνος μετρούσε τελείως διαφορετικά απ’ το χρόνο των ανθρώπων και ένα λεπτό της ώρας επάνω στη Γη μας ισοδυναμούσε με χρόνια ολόκληρα εκεί» όπως περιγράφει με γλαφυρό τρόπο η συγγραφέας. Ο αδελφός της Παυλίνας ο Χάρης παρακολουθεί τη διήγηση της Μαριάννας, καθώς και η σκυλίτσα του αγοριού η Μπουμπού. Όλοι μαζί καταστρώνουν ένα σχέδιο και πιάνονται από ένα θαυμαστικό για να ταξιδέψουν στη χώρα του Είναι-και-δεν-είναι, αλλά και στο μακρινό νησί Αν-θέλεις-έτσι-είναι. Εκεί, μια πανέμορφη κοπέλα η Ανθούσα, η οποία είναι σε ηλικία γάμου μα ταυτόχρονα πολλή ιδιότροπη και κακομαθημένη, βάζει διάφορα προβλήματα στους επίδοξους γαμπρούς, ώστε να μπορέσει να επιλέξει ανάμεσά τους τον καλύτερο. Όποιος δεν τα καταφέρνει εξαφανίζεται… Έτσι λοιπόν, τα τρία παιδιά και η σκυλίτσα ξεκινούν το ταξίδι τους για το νησί, με σκοπό να βρουν τον Οράτιο, τον γιο του Φτερωτού, του κυβερνήτη της χώρας του Είναι-και-δεν-είναι. Εκείνος ήταν ένας από τους αμέτρητους νέους που εξαφανίστηκαν αφού δεν κατάφεραν να λύσουν τα προβλήματα που τους έβαζε η αρχοντοπούλα Ανθούσα.        

   Η συγγραφέας δημιουργεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα, όπου υπερφυσικές μορφές αποτυπώνονται όμορφα ως προσωποποιημένοι χαρακτήρες, με χαριτωμένη διάθεση, που φτάνει σε σημείο να υπερβαίνει συχνά την αγωνία και τον φόβο των παιδιών, μπροστά στα αναρίθμητα εμπόδια που παρουσιάζονται στο δρόμο τους. Η πίστη λοιπόν στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας και στο μυαλό μας, ακόμη και η επίκληση του αγίου των ναυτικών, τι άλλο μπορεί να σημαίνει παρά την επιδίωξη της συγγραφέως –πέρα από τη διασκεδαστική ροή της πλοκής και τον εντυπωσιασμό που προκαλούν οι στοιχειωμένοι τόποι- να προσανατολίσει τα παιδιά σε ασφαλή κανάλια γνώσης, μα και να τα κάνει να αναρωτηθούν σχετικά με τις δυνατότητες της δικής τους πεπερασμένης φύσης στην πραγματική ζωή. Και όπως συμβαίνει στην εξέλιξη της ιστορίας, όποτε τα παιδιά κινδυνεύουν και κοντεύουν να χάσουν κάθε ελπίδα, ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεται ένα στοιχειό για να αναλάβει τη σωτηρία τους, όπως η γοργόνα.  

   Η Γιώτα Κούγιαλη αποδεικνύει πως ξέρει να διαχειρίζεται σωστά τον πλούτο της λαϊκής μας παράδοσης, δίνοντας παράλληλα ζωντανές περιγραφές που προσδιορίζουν σύγχρονες ιστορίες, αν και στηρίζονται σε παλιά στοιχεία του ανατολίτικου παραμυθιού, όπως όταν με την επανάληψη μιας λέξης ή φράσης παραμερίζονται οι δυσκολίες και τα εμπόδια, αλλά και όταν η ανάπτυξη των φυτών, των δέντρων και η ωρίμανση των φρούτων εξαρτώνται από ταχείς ρυθμούς. Το πλεονέκτημα αυτού του βιβλίου είναι ότι φαίνεται άμεσα ο ανθρωπιστικός σκοπός που δίνει στα παιδιά το έναυσμα να μπουν σε τόσες περιπέτειες, αλλά και το γεγονός ότι τα διάφορα τέρατα που συναντούν στον δρόμο τους, ενώ αρχικά τούς προκαλούν τρόμο, όταν ευεργετούνται από τα παιδιά δίνουν μία αινιγματική φράση που τους βοηθάει τελικά να καταλάβουν ότι βρίσκονται στον τόπο όπου είναι φυλακισμένα όλα τα παλικάρια, μαζί με τον Οράτιο. Τελικά με την καλοσύνη, ακόμη και τα τέρατα εξανθρωπίζονται!

   Θα κλείσω αυτή την παρουσίαση με ένα απόσπασμα από τη σελίδα 54 του βιβλίου, όπου αποκαλύπτεται πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά τις στιγμές που τα καταλαμβάνει ο φόβος:

   «Η Παυλίνα κοίταξε γύρω της. Ολομόναχη! Χοροπήδησε λίγο να ζεσταθεί και με προσοχή άρχισε να… κατεβάζει τις τρίχες των χεριών της που είχαν σηκωθεί ολόρθες. Με τρεμάμενη φωνή φώναζε τη μανούλα της, τον μπαμπούλη της, τον Χάρη, τη Μαριάννα, την Μπουμπού… Κανείς δεν ήταν εκεί για να την παρηγορήσει. Τι να κάνει… άρχισε να τραγουδάει, αν μπορεί να τ’ ονομάσει κανείς τραγούδι αυτό που ακουγόταν. Το είχε δει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες∙ το έκαναν συχνά οι ήρωες όταν περπατούσαν τη νύχτα μέσα σ’ ένα δάσος, όπου «κρακ» τσακίζονταν τα κλαδάκια, «γκρρρρρ» ακούγονταν σιγανά μουγκρητά, «φρρρρρ» πέταγαν ίσκιοι… «μπρρρρρ» έτρεμαν εκείνοι, οι ήρωες δηλαδή, αλλά… ψηλά το κεφάλι, συνέχισαν να τραγουδούν. Έτσι έκανε και η Παυλίνα. Μπορεί να φοβόταν λίγο… εντάξει, φοβόταν περισσότερο από λίγο, αλλά δε σταματούσε να τραγουδάει και να ξανατραγουδάει: Άσπρα καράβια τα όνειρά μας, για κάποιο ρόδινο γιαλό…».  

17/01/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Ποιητής, συγγραφέας, βιβλιοκριτικός          

Κριτική Παρουσίαση του παιδικού βιβλίου της Γιώτας Κούγιαλη: «Παραμύθι με ωραίο τέλος», Εικονογράφηση: Σπύρος Γούσης, σελ. 122, Εκδόσεις Καστανιώτης, Αθήνα 1997.

   Η Γιώτα Κούγιαλη, η γνωστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων, που γεννήθηκε στο Προμύρι Μαγνησίας και εργάζεται στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο Βόλο, εξέδωσε το 1997 το παρόν παραμύθι στις εκδόσεις Καστανιώτη, μετά από έξι βιβλία της που προηγήθηκαν στις εκδόσεις Καστούμη.

   Έξι όμορφα και αλληλένδετα παραμύθια συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο, όπου τον τίτλο του δανείζεται από το έκτο και τελευταίο παραμύθι με τίτλο: «Παραμύθι με ωραίο τέλος». Αν και η επιλογή του τίτλου δηλώνει κάποια υπερβολή, αφού θα ήταν περιττό να αναφέρουμε ότι ένα παραμύθι δε θα μπορούσε παρά να έχει ωραίο τέλος, συνηθισμένο χαρακτηριστικό άλλωστε και κοινός τόπος γενικά των παραμυθιών το happy end. Και είναι αυτή ακριβώς η φράση που ακούγεται από το στόμα κυρίως της γιαγιάς και του παππού, κλείνοντας με τον ίδιο τρόπο οποιοδήποτε παραμύθι: «Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

   Η συγγραφέας καταφέρνει κατά τον καλύτερο τρόπο να γονιμοποιήσει στις παιδικές ψυχές τον σπόρο της αλήθειας, μια αλήθεια που αναμεμιγμένη με τον μύθο στοχεύει στην παιδική διαίσθηση και στο ξεχώρισμα του καλού και του κακού. Απευθύνεται στην αντιληπτικότητα των παιδιών της ηλικίας άνω των οκτώ ετών και συντελεί με τα γραφόμενά της -με την μαγεία της απλότητας και τη διαύγεια της γραφής της- να γίνει σιγά σιγά ο κόσμος του παραμυθιού, προσωπικός και οικείος χώρος του παιδιού. Έτσι υφαίνει τον ιστό μιας καλά δομημένης ιστορίας όπου το πρώτο παραμύθι λειτουργεί ως εισαγωγή του βιβλίου πριν ξεκινήσει ο κύκλος των επόμενων παραμυθιών.

   Πιο αναλυτικά, αποτελεί πρωτότυπη και ευφυής σύλληψη ότι η ιστορία διαμορφώνεται γύρω από μία παράξενη και αλλόκοτη γυναίκα, την Σαλιγκάρω, όπως πολύ έξυπνα τής  έδωσαν το παρατσούκλι τα δύο αδέλφια της οικογένειας: η Άννα και ο Νικόλας, που στη φαντασία τους αποκτά διαστάσεις υπερφυσικού όντος. Βέβαια, μετά την επίσκεψή της στο σπίτι των παιδιών, αποκαλύπτεται πως η κυρία Σαλιγκάρω -που την λένε μάλιστα κυρία Ζωζώ- δεν είναι παρά μια ιδιόμορφη και απελπισμένη συγγραφέας που ενώ έχει βρει τον τίτλο του παραμυθιού της: «Η ιπτάμενη σιδερώστρα», δεν της κατεβαίνει στο κεφάλι η παραμικρή ιδέα και προσπαθεί ν’ αντλήσει έμπνευση έχοντας υιοθετήσει παράξενες συνήθειες στη ζωή της, όπως το να πετάει συνεχώς σιδερώστρες από το παράθυρο του σπιτιού της και να φυτεύει μαχαιροπίρουνα στις γλάστρες της αυλής της. Μα εδώ όλα τα μέλη τής οικογένειας -μεγάλοι και μικροί- αναλαμβάνουν μια σημαντική αποστολή, να βοηθήσουν την κυρία «Σαλιγκάρω» να «σκαρώσει» το δικό της παραμύθι.

   Με αυτόν τον τρόπο, η Γιώτα Κούγιαλη, μας δίνει ευχάριστες στιγμές και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των μικρών αναγνωστών, καθώς μπροστά στα μάτια τους ξεδιπλώνεται και γίνεται κατανοητή ολόκληρη η διαδικασία της γέννησης ενός παραμυθιού, από την έμπνευση μέχρι την αφήγησή του και την αποτύπωσή του. Παράλληλα, κάθε αφηγητής ανάλογα με την ηλικία του και τα βιώματά του έχει να παρουσιάσει κι ένα διαφορετικό είδος παραμυθιού, γεγονός που αποτελεί και έναν διαρκή διάλογο σχετικά με το ευρύ θεματικό πεδίο του παραμυθιού και τις επιμέρους λεπτομέρειές του. Πρώτη η γιαγιά δημιουργεί ένα παραμύθι για την αγάπη, τη γνώση και τη δύναμη, το οποίο άνετα θα μπορούσαμε να το κατατάξουμε στους θησαυρούς που η λαϊκή σοφία έχει δώσει, βασιζόμενη στην παράδοση, όπου οι ανθρώπινες αρετές (φρόνηση, αγάπη), τα φυσικά στοιχεία (φεγγάρι) πρωταγωνιστούν σε μια πλοκή με σαφείς διδαχτικούς και παιδαγωγικούς στόχους, με χαριτωμένη όμως και ανάλαφρη γραφή, που δεν κουράζει καθόλου. Αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι τα αντικείμενα αποκτούν εξωπραγματικές ιδιότητες και βοηθούν στην επίτευξη των καλών σκοπών, όπως το σκουπόξυλο της μάγισσας Φροξιφρούς. Δεύτερη στη σειρά η μαμά, θα αφηγηθεί μια ιστορία που αντιπροσωπεύει τη σύγχρονη και μοντέρνα πτυχή του παραμυθιού. Θα ακολουθήσει η αφήγηση του μπαμπά των παιδιών που κατάφερε να «παντρέψει μ’ επιτυχία το σύγχρονο και λαϊκό παραμύθι», όπως περιγράφει χαρακτηριστικά η συγγραφέας.

   Θα παρουσιάσω εδώ ένα απολαυστικό δείγμα γραφής της Γιώτας Κούγιαλη, της ζωντανής, φρέσκιας και δροσερής αφήγησής της διά στόματος των παιδιών της οικογένειας, από τη σελίδα 76 του βιβλίου. Στο παραμύθι που «σκαρώνουν» τα παιδιά, έχει ενεργό ρόλο η σιδερώστρα της κυρίας Ζωζώς, η οποία μεταφέρει τα παιδιά στο διάστημα:

   «Σκέφτηκαν το ένα, σκέφτηκαν το άλλο, τίποτα δεν τους άρεσε, ώσπου στο τέλος άστραψε στο μυαλό τους μια λαμπρή ιδέα. Έδεσαν με προσκοπικό κόμπο τις ασημένιες τρίχες λιονταριού και στο τέλος τις στερέωσαν με προσοχή στο ατσάλινο αγκίστρι του Μάρκο Πόλο.

   Έτσι έφτιαξαν μια ωραιότατη πετονιά, που όμοιά της δεν ξανάγινε, και άρχισαν να ψαρεύουν κομήτες. Σημάδευαν μόνο εκείνους που δεν έβγαζαν φλόγες και κατευθύνονταν προς το αστέρι τους».

   Τελευταία στη σειρά η «Σαλιγκάρω», θα αφηγηθεί το δικό της παραμύθι, που ήταν φυσικό επακόλουθο να εμπνευστεί, μετά από τόσα παραμύθια που ακούστηκαν. Όμως τα καταφέρνει πολύ καλά, δίνοντας μια παραστατική αφήγηση όπου πρωταγωνιστεί η «Ρύπανση» και η «Υπεριώδης Ακτινοβολία», συνδυασμένη με ποικίλα οικολογικά μηνύματα, προβληματισμό κι ευαισθητοποίηση για την προστασία του περιβάλλοντος από τις τερατώδεις συνέπειες της άναρχης τεχνολογικής ανάπτυξης.          

   Συμπερασματικά, μπορούμε να φανταστούμε τη χροιά της φωνής κάθε αφηγητή: του παππού, της γιαγιάς, της μαμάς, του μπαμπά, των παιδιών και της κυρίας Ζωζώς, σαν χάδι που αγγίζει τις ψυχές των παιδιών και συντελεί ώστε τα παιδιά να προσεγγίσουν άμεσα την κεντρική ιδέα των παραμυθιών αλλά και να μεταδοθούν εύκολα σε αυτά τα νοήματα και τα μηνύματα που αποσκοπεί να δώσει η συγγραφέας. Ενώ μακροπρόθεσμα είναι πολύ ωφέλιμο για  την υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών να δημιουργείται ένα ζεστό οικογενειακό κλίμα, με τα μικρότερα και μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας συγκεντρωμένα, κάτι που έχει λείψει στις μέρες μας και η εικόνα των παιδιών που κρέμονται από τα χείλη του παππού και της γιαγιάς με τεντωμένα τα αυτιά τους τείνει να εξαλειφθεί.

16/01/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Ποιητής, συγγραφέας, βιβλιοκριτικός           

"Η αρπαγή της Ευρώπης": απελευθέρωση δωρεάν ebook .

Μια προσέγγιση του μύθου της αρπαγής της Ευρώπης μέσα από έναν εκπληκτικό συνδυασμό λέξεων, χειροποίητων κούκλων και στοιχείων από αρχαιολογικά ευρήματα. Από την πένα της Φρίντας Κριτσωτάκη και τα φτερά των Εκδόσεων Σαΐτα, ταξιδεύει ελεύθερο στο διαδίκτυο.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:

«Μια μέρα, που στραφτάλιζε σαν το μαργαριτάρι κι η ροδοδάχτυλη Αυγή το σκότος κυνηγούσε, και ο φωτοπερίχυτος ο ήλιος φανερώθη, η Ευρώπη...

επήγε με τις φίλες της στο χρυσαφί ακρογιάλι, λουλούδια να μαζέψουνε, τον ήλιο να δεχτούνε.

Την είδε ’κείνο το πρωί, ο Κοσμοσείστης Δίας, να παίζει με τις φίλες της στ’ ακρογιαλιού την άκρη. Τόσ’ ήτανε η ομορφιά κι η χάρη της κοπέλας, π’ ο Δίας βάζει στο μυαλό γυναίκα να την πάρει. Γι’ αυτό μεταμορφώθηκε, ως έκανε συνήθως, σε ταύρο άσπρο, κάτασπρο, αγέρωχο κι ωραίο, με τα χρυσά τα κέρατα ομορφοστρουφιγμένα, και τη σελήνη τη μισή στο ακρομέτωπό του».

Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το ψηφιακό βιβλίο «Η αρπαγή της Ευρώπης» της Φρίντας Κριτσωτάκη από τη διεύθυνση www.saitapublications.gr/2015/03/ebook.150.html