Δύο ποιήματα από τον Παύλο Πολυχρονάκη.

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΑΤΙΡΑ

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ και Ο ΣΑΜΑΡΑΣ

Το Μούντιαλ σαν παίζονταν στη χώρα του καφέ

και η Εθνική μας πούλαγε πρώτη φορά εφέ!

ομάδα νέων κραύγαζε: Ζήτω ο Σαμαράς!

Και  εγώ που για χατήρι του έγινα φουκαράς

φώναξα μ΄αγανάκτηση: Κάτω ο μασκαράς!

Αμέσως με λιντσάρανε και όταν με βαρούσαν

τον μπαλαδόρο Σαμαρά μού'παν επευφημούσαν!!!

 

ΓΡΑΔΙΣΤΙΚΕΣ ΖΗΛΙΕΣ

Δύο γράδες εμαλώνανε εις την Αετοράχη

κι ελέγαν, με το άντρα της, η μια τσ’ αλλλής, πως … «τα’χει…»,

παρόλο που οι άντρες τους ήτανε γερασμένοι

κι από τσιλιμπουρδιές και ΣΕΞ , χρόνια παραιτημένοι.

Κι έλεγ’ η μία που’ταν κουτσή: - Μωρή φωτιοκαμένη,

εσέ ποτίζ’ ο άντρας μου κι’ γω ‘μαι διψασμένη…

-          Τι’δες και λες ο άντρας σου, εμένα πως ποτίζει;

κι έχει νερό ο καψερός… και άλλες να δροσίζει;

-          Απ’ τσ’ αμασκάλες μου’πανε, σε κράτιε κι απ’ τη χέρα…

-          Απ’ το πηγάδι μ’ έβγαλε, που έπεσα μία μέρα.

-          Στο στόμα δεν σε φίλουνε κι εσύ’σουν ξαπλωμένη;

-          Μου ‘δωσε «το φιλί ζωής», που θα’μουν ποθαμένη.

-       Ένα αρνί δε σου’δωσε στον Άγιο το Μύρω;

-       Στη λοταρία το’βαλε κι είχ’αγοράσει κλήρο.

-          Δεν σ’έβαλε στ’αγροτικό μέχρι την Κρύα Βρύση;

-          Το γάιδαρό μου θάψαμε εκειά, που’χε ψοφήσει.

-       Μία κουνέλα σου’δωσε, χωρίς λεφτά να πάρει

-       Του ‘δωσα έναν κούνελο. Δε μου’κανε και χάρη!..

-       Εις τα τρυγοπατήματα δεν σου ‘κλεινε το μάτι;

-       Το μάτι του τ’ αλλήθωρο το κλείνει από ινάτι.

Κι έλα και συ στα πίκλια* σου και στο Θεό ορκίσου

Πώς βρέθηκε στου άντρα μου τα χέρια το βρακί σου;

-          Στο σόχωρό του το’χενε αέρας πεταμένο

μια μέρα, απ’ το σύρμα μου, που το’χα απλωμένο.

-          Ο τράγος του, σου πήδηξε στο τζάμπα…. την κατσίκα

-          Όχι και τζάμπα, του’δωσα δυό πιτακίδες σύκα.

-       Σου’πε, «να σε χαιρόμαστε», μια μέρα στη γιορτή σου;

-       Αν είν’ και τούτο ενοχή, να σπάσ’ η αορτή σου!

-          Σου λίχνισε ένα λαμνί** κριθάρι στο αλώνι.

-          Ναι μα επήρε τ’άχυρα! Κουβέντα δεν σηκώνει!

-       Δεν είπε, το πιο νόστιμο είναι το φαγητό σου;

-       Μα δεν το πήγαινε εκειά που πάει τ’άρρωστό σου…

-       Εβγήκετε απ’το Χάντακα και σ’είχε ξεσκισμένη.

-       Τσι αβρονιές εμάζωνα μωρή ξετσιπωμένη

        κι βάτοι με ξεσκίσανε χιλιοξεφτιλισμένη.

        Κι ετσι’δα θα με ξέσκιζε η εξαφανισμένη

        «η απαυτή» του άντρα σου η σκοροφαγωμένη

        που παίρνει βιάγκρα να τη βρει να πά να κατουρήσει

        και πάλι κάνει ώρες δυο για να την εντοπίσει

-          Ελεεινή και πρόστυχη πού’χεις κι αναισθησία

σταμάτα, με τον άντρα μου να κάνεις «σκυλουσία»!

-          Και συ σταμάτα, «κούτσαυλη» να κάνεις την «οσία…».

* πίκλια = αίσχη

** λαμνί = σωρός αλωνισμένου κριθαριού πριν το λίχνισμα